พ่อแม่แยกทางกันตอนเด็กยอมรับได้โตมาความรู้สึกกลับเปลี่ยน

พ่อแม่เราอยกทางกันตอนเราอายุ12เป็นเพราะพ่อเราไปทำงานต่างประเทศแล้วแม่เราอยู่เมืองไทย3ปีพ่อจะกลับบ้านอีกครั้งกลับมาทุกครั้งพวกเราก้จะได้ไปเที่ยวด้วยกันแต่ปีนั้นเป็นปีที่พ่อเราจะกลับไทยแต่ข่าวร้ายก็เข้ามาทางโทรศัพท์เราโทรไปหาแม่แต่กลับเป็นเสียงผู้ชายรับแล้วผู้ชายที่รับมันไมใช่เสียงพ่อเราเราทำใจได้แล้วตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก แม่พยายามโกหกเราว่าไม่ใช่แต่จริงๆแล้วมันใช่เพราะตอนนั้นเรามีความคิดแล้ว  แม่คงเห็นเราเป็นเด็กอยู่แหละมั้ง ชีวิตข้างนอกของเราสดใสมาก แต่พอกลับมาจากโรงเรียนเราจะรู้สึกเศร้ามาก เพราะกลับมาบ้านเรามีแค่ย่ากับน้อง ไม่เหมือนครอบครัวคนอื่นที่มีพ่อแม่ครบพร้อมหน้าพร้อมตา เรารู้สึกท้อมากเวลาที่เพื่อนมีพ่อมีแม่ เราลองมองย้อนกลับตัวเองแล้วคิดว่าทำไมครอบครัวไม่เป็นแบบนี้บ้างแต่เราก็เข็มแข็งมาเรื่อยๆ เราโทษทุกอย่างว่าทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ถ้าพ่อเราไม่พ่อกับแม่เราก็คงไม่เลิกกันแต่ทำไงได้ครอบครัวเราก็ไมม่ได้เกิดมาในฐานะที่ร่ำรวยหาเช้ากินค่ำ(พ่อเราจึงตัดสินใจไปมำงานนอกเพราะว่าเรามีน้องด้วยที่ต้องส่งเรียน) ถามว่าปัจจุบันแม่ส่งเรียนไหมก็ไม่แม่จะส่งแต่ค่าขนม100 ไม่ก็200 แบ่งกับน้องด้วย มีพ่อคนเดียวที่ส่งพวกเราเรียน แต่พอมาถึงวันนี้วันที่เราต้องกู้เงินเรียน เราทำแบบฟอร์มผิดแล้วคือพ่อกับแม่เราแยกทางกันมาเซ็นอะไรมาให้ไม่ได้เวลากำหนดที่จะส่งก็ใกล้จะรีบเข้ามา เราท้อมากๆเลยที่ครอบครัวเป็นอย่างงี้ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือให้กำลังใจตัวเองตลอดว่า ถึงพ่อแม่ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแต่ในอนาคตสักวันเราจะมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง// ความรู้สึกแต่ละคนไม่เหมือนกันถ้าใครไม่ใช่เราก็ไม่เข้าใจเรื่องอะไรแบบนี้หรอก