มันเป็นความรู้สึกที่กัดกินใจเราตลอด
จนบางทีก็หวนคิดถึงมันเวลาที่มีบางคำพูดของบางคนมาสะกิด
กระทู้นี้จึงแค่อยากจะมาระบายเผื่อมีใครรับฟัง
อาจจะดูเพ้อเจ้อหรือออกนิยายก็ไม่ทราบ(ต้องขออภัย)
เพียงแค่อยากเล่าถึงประสบการณ์และสื่อความรู้สึกลึกๆภายในจากใจผู้ชายขี้แพ้คนหนึ่ง
.....................................................
เรากับแฟนคบหากันมา 4 ปี
เหมือนคู่รักทั่วๆไปที่มีทั้งเรื่องร้ายดีเข้าผ่านเข้ามาในชีวิตบ้าง
ที่จริงแล้วเราต่างอดทนกับหลายๆเรื่องไม่ต่างกัน
ด้วยความห่างไกลกับอีกหลายปัจจัยที่ทำให้เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆว่า..
มันไม่มีจุดหมายปลายทาง.
......................................................
[[จนมาถึงจุดที่ฟางเส้นสุดท้ายขาด]]
ขีดจำกัดของความอดทน+สภาพสังคมใหม่ที่ยิ่งทำให้ห่างไกลกันกว่าเดิม
อีกคนต้องเลือกทางเดินใหม่ / ส่วนอีกคนไม่ยอมรับความจริง
เขาเลิกกับเราชั่วข้ามคืนเขาก็มีคนใหม่
ตามความเป็นจริงแล้วเขามีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีกว่าและมันไม่ผิด
เราพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะรักษาอีกฝ่ายไว้
ถึงขนาดลดทอนคุณค่าของตัวเองเป็นทุกความน่าสมเพชในฐานะแฟนเก่า
มองขาดแค่ด้านเดียวแฟนเก่ามันจะมีอะไรดีบางล่ะ ต่างคนต่างความคิด
ไม่รู้จะหวังไปเพื่ออะไรทั้งที่มันก็จบไปแล้ว.
.......................................................
[[ในวันที่โอกาสเดินเข้ามาหา]]
ทำให้ลงคิดว่าเราเกิดความหวังต่างๆนาๆว่ามันจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
ท้ายที่สุดก็ทำให้เรารู้ตัวซักทีว่าเรามันแค่พวกขี้แพ้
อย่างที่แฟนใหม่เขาได้กล่าวเอาไว้จริงๆเราแพ้หมดรูปตั้งแต่แรก
การที่ต้องมาฟังคนที่นอนอยู่ข้างๆแคร์ความรู้สึกของอีกคนมันขืนขมแบบนี้นี่เอง
อยู่กับเขาแค่ร่างกายแต่ใจมันสายไปเกินยื้อจริงๆ
ทำได้แค่กอดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจทั้งน้ำตา
แฟนเก่าก็คือแฟนเก่าจะมีอะไรมากไปกว่าเหตุผลของ[ความเห็นแก่ตัว]
-ที่ต้องแบกรับ ไม่มีเหตุผลไหนที่ฟังขึ้นสำหรับพวกขี้แพ้
ไม่คิดจะโทษใครถึงจะรู้สึกไม่แฟร์แต่ยิ่งเถียงก็ยิ่งแย่.
............................................................
[[ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี]]
ถึงเราจะเลิกกันไม่นานแต่สิ่งที่เราทั้งสองทำมันถือว่าไร้ศิลธรรมเกินกว่าจะปฎิเสธ
จากคนที่รักกันต้องมาตกอยู่ในสถานะของคนที่แอบลักขโมยกินแฟนชาวบ้าน
เป็นความน่ารังเกียจกับสังคมรอบข้างของอีกฝ่าย
ไม่เว้นแม้แต่คนที่เรารักที่แสดงถึงความขยะแขยงตัวเองที่มาเกลือกกลั้วกับเรา
เราเองยังไม่อยากนึกถึงเหตุการคืนนั้นเลย
ไม่ว่าเขาจะมาหาเราเพราะอยากอยู่กับเราเป็นคืนสุดท้ายหรือด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
ผมอยู่กับคนที่หมดใจแล้วหลอกตัวเองไปวันๆบนความเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้
มันยังเป็นตราบาปที่ฝังแน่นในใจเราตลอด
จนทำให้เข้าใจถึงแก่นแท้ของมันว่าคนที่ยอมไม่ได้หมายความว่าโง่งมงายจนหลงผิด
แต่ฉากชีวิตบางทีมันก็บีบให้เราต้องรับบทนี้จริงๆ.
#.จะคิดว่าเป็นบทละครน้ำเน่าก็ไม่ว่ากันครับ
ของแบบนี้มันไม่เข้าใครออกใคร บางทีตัวจริงอาจต้องกลายเป็นแค่กลไกของตัวส่งบท
ขอบคุณที่ให้ความสนใจกับบทความนี้และรับฟัง
[หรืออยากจะเสนอแนะหรือร่วมแชร์ประสบการณ์ก็ยินดีรับฟังครับ]
เคยฟังคนที่เรารักสารภาพความรู้สึกผิดถึงอีกคนทั้งที่นอนอยู่ข้างๆเรามั้ย
จนบางทีก็หวนคิดถึงมันเวลาที่มีบางคำพูดของบางคนมาสะกิด
กระทู้นี้จึงแค่อยากจะมาระบายเผื่อมีใครรับฟัง
อาจจะดูเพ้อเจ้อหรือออกนิยายก็ไม่ทราบ(ต้องขออภัย)
เพียงแค่อยากเล่าถึงประสบการณ์และสื่อความรู้สึกลึกๆภายในจากใจผู้ชายขี้แพ้คนหนึ่ง
.....................................................
เรากับแฟนคบหากันมา 4 ปี
เหมือนคู่รักทั่วๆไปที่มีทั้งเรื่องร้ายดีเข้าผ่านเข้ามาในชีวิตบ้าง
ที่จริงแล้วเราต่างอดทนกับหลายๆเรื่องไม่ต่างกัน
ด้วยความห่างไกลกับอีกหลายปัจจัยที่ทำให้เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆว่า..
มันไม่มีจุดหมายปลายทาง.
......................................................
[[จนมาถึงจุดที่ฟางเส้นสุดท้ายขาด]]
ขีดจำกัดของความอดทน+สภาพสังคมใหม่ที่ยิ่งทำให้ห่างไกลกันกว่าเดิม
อีกคนต้องเลือกทางเดินใหม่ / ส่วนอีกคนไม่ยอมรับความจริง
เขาเลิกกับเราชั่วข้ามคืนเขาก็มีคนใหม่
ตามความเป็นจริงแล้วเขามีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีกว่าและมันไม่ผิด
เราพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะรักษาอีกฝ่ายไว้
ถึงขนาดลดทอนคุณค่าของตัวเองเป็นทุกความน่าสมเพชในฐานะแฟนเก่า
มองขาดแค่ด้านเดียวแฟนเก่ามันจะมีอะไรดีบางล่ะ ต่างคนต่างความคิด
ไม่รู้จะหวังไปเพื่ออะไรทั้งที่มันก็จบไปแล้ว.
.......................................................
[[ในวันที่โอกาสเดินเข้ามาหา]]
ทำให้ลงคิดว่าเราเกิดความหวังต่างๆนาๆว่ามันจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
ท้ายที่สุดก็ทำให้เรารู้ตัวซักทีว่าเรามันแค่พวกขี้แพ้
อย่างที่แฟนใหม่เขาได้กล่าวเอาไว้จริงๆเราแพ้หมดรูปตั้งแต่แรก
การที่ต้องมาฟังคนที่นอนอยู่ข้างๆแคร์ความรู้สึกของอีกคนมันขืนขมแบบนี้นี่เอง
อยู่กับเขาแค่ร่างกายแต่ใจมันสายไปเกินยื้อจริงๆ
ทำได้แค่กอดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจทั้งน้ำตา
แฟนเก่าก็คือแฟนเก่าจะมีอะไรมากไปกว่าเหตุผลของ[ความเห็นแก่ตัว]
-ที่ต้องแบกรับ ไม่มีเหตุผลไหนที่ฟังขึ้นสำหรับพวกขี้แพ้
ไม่คิดจะโทษใครถึงจะรู้สึกไม่แฟร์แต่ยิ่งเถียงก็ยิ่งแย่.
............................................................
[[ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี]]
ถึงเราจะเลิกกันไม่นานแต่สิ่งที่เราทั้งสองทำมันถือว่าไร้ศิลธรรมเกินกว่าจะปฎิเสธ
จากคนที่รักกันต้องมาตกอยู่ในสถานะของคนที่แอบลักขโมยกินแฟนชาวบ้าน
เป็นความน่ารังเกียจกับสังคมรอบข้างของอีกฝ่าย
ไม่เว้นแม้แต่คนที่เรารักที่แสดงถึงความขยะแขยงตัวเองที่มาเกลือกกลั้วกับเรา
เราเองยังไม่อยากนึกถึงเหตุการคืนนั้นเลย
ไม่ว่าเขาจะมาหาเราเพราะอยากอยู่กับเราเป็นคืนสุดท้ายหรือด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
ผมอยู่กับคนที่หมดใจแล้วหลอกตัวเองไปวันๆบนความเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้
มันยังเป็นตราบาปที่ฝังแน่นในใจเราตลอด
จนทำให้เข้าใจถึงแก่นแท้ของมันว่าคนที่ยอมไม่ได้หมายความว่าโง่งมงายจนหลงผิด
แต่ฉากชีวิตบางทีมันก็บีบให้เราต้องรับบทนี้จริงๆ.
#.จะคิดว่าเป็นบทละครน้ำเน่าก็ไม่ว่ากันครับ
ของแบบนี้มันไม่เข้าใครออกใคร บางทีตัวจริงอาจต้องกลายเป็นแค่กลไกของตัวส่งบท
ขอบคุณที่ให้ความสนใจกับบทความนี้และรับฟัง
[หรืออยากจะเสนอแนะหรือร่วมแชร์ประสบการณ์ก็ยินดีรับฟังครับ]