ขอเริ่มเล่าจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้นะคะ
ตอนเย็นเรานั่งกินข้าวอยู่กับน้อง 3 คน(น้องสาว 2 คนเราเป็นแฝด) แล้วน้องแฝด1 เป็นคนที่ค่อนข้างจะรักสะอาด และกินยาก พ่อเราที่กินข้าวเสร็จไปสักพักแล้วก็เดินมาหยิบไก่บนโต๊ะไปกิน(ด้วยมือ พ่อเราค่อนข้างสกปรกในเรื่องของกิน) ทีนี้เศษไก่มันหล่นบนโต๊ะ น้องแฝด1 ก็บอกว่าพ่ออย่าทำเลอะ พ่อเราก็เลยหยิบเศษไก่เอาไปใส่ในจานข้าวของน้องแฝด1 น้องแฝด1เงียบ น้องแฝด2 เลยบอกว่าพ่อ แฝด1โกรธแล้วนะ ทีนี้แหละค่ะ พ่อเราว่าเลย อะไรมันเป็นอะไร จะทำไม อยู่ขอบจานแค่นี้กินไม่ได้เหรอ จะสะอาดเว่ออะไร เราก็พูดขึ้นมาว่า ก็รู้ว่ามันไม่ชอบก็ยังจะไปแกล้งมัน พ่อเราเลยโมโหด่าว่าไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลย ยังจะมาทำผู้ดีรักสะอาด หนังหน้าก็ไม่ใช่จะผู้ดี ดูสภาพบ้านบ้าง บ้านก็ยาจก จะมาทำตัวเป็นผู้ดีอะไร /ขอบอกเลยว่าพ่อเราพูดแบบนี้ทุกคำ เราไม่ได้คิดขึ้นเองเลยค่ะ เราโมโหมากเลยตอนนั้นคือกินไม่ลงแล้ว เอาข้าวไปทิ้ง น้องเราก็นั่งร้องไห้ สงสารน้องมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลย แล้วพ่อเรายังพาลบอกว่าไม่ต้องมาขอเงิน จะไม่ให้ รถมอเตอร์ไซค์ก็จะไม่ซื้อให้(ช่วงนี้แม่เรากำลังหารถให้น้องขับไปโรงเรียน)
มันใช่คำพูดที่พ่อจะพูดกับลูกเหรอคะ พ่อกับแม่ชอบคิดว่าลูกเป็นทาส เป็นสมบัติของตัวเอง จะพูดยังไงจะกระทำยังไงก็ได้ สำหรับเราเราแค่โกรธ เสียใจ แต่ต่อไปเราก็จะไม่อยู่แล้ว เราเรียนจบจะทำงานแล้ว เราคงไม่คิดจะมาเหยียบที่บ้านนี้บ่อยๆอีก สงสารก็แต่น้อง ยังต้องเรียนอีกหลายปี ต้องทนให้ถูกมองเป็นสมบัติที่พ่อจะทำอะไรก็ได้ต่อไป
แล้วบ้านเราก็ไม่ได้ยาจกเลยค่ะ ฐานะปานกลาง เงินซื้อของจุกจิกไม่จำเป็นมากก็มี ซื้อได้ แต่พ่อเราเป็นคนขี้งกมาก ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรก็จะโยงเข้าเรื่องเงินตลอด แค่ 50 บาท 20 บาท ถ้าเราพูดว่าแค่ 20 บาทเอง ก็โดนด่าแล้วแล้วว่าต่อไปไม่มีจะ- ชอบพูดคำหยาบกับเรากับน้องตลอด แค่น้องเราอยากกินผัก เอามาทำกับข้าว ก็ให้น้องเราออกเงินซื้อเองที่ตลาด 40-50 บาท ก็ไม่ได้ ทั้งๆที่ที่บ้านก็ไม่มีกับข้าว
แล้วพ่อเราซื้อนาฬิกาสปอร์ตเรือนเป็นหมื่น ซื้อรองเท้าวิ่ง(ไนกี้ อดิดาส 7-8 คู่) สมัครวิ่งเป็นสิบๆรายการ ครั้งละ 500 ใช่ค่ะ มันเงินของพ่อ อยากจะซื้ออะไรก็ซื้อไป แต่ถ้าไม่พร้อมจะมีลูกจะมีทำไม
จริงๆเราคิดว่าจะลองมาตั้งกะทู้เรื่องพ่อกับแม่ดีมั้ยเป็นสิบๆครั้งแล้ว จนมาเจอเรื่องวันนี้ เราถึงได้โมโหแล้วมาตั้งจริงๆ มันมีหลายเรื่องมากที่มันแย่แบบเรื่องวันนี้ บางเรื่องเราก็จำได้ บางเรื่องก็จำไม่ได้ แต่เราก็คิดว่าคงแก้ไขอะไรไม่ได้นอกจากทนๆไป จะคอยอยู่เป็นเพื่อนน้อง ให้ันไม่เป็นโรคซึมเศร้าไปก่อน
ส่วนแม่ถือว่าดีกว่าพ่อนะคะ แต่จะมีปัญหาก็ตรงที่แม่ขี้โมโห หงุดหงิดทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่างเช่นใช้ให้น้องเราไปหาของข้างบ้าน แล้วน้องเราหาไม่เจอ(ข้างบ้านเรารกมากๆ และน้องเราไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน) แค่สิบนาทีแม่ก็จะโมโหแล้วด่าบอกว่าไปหาเป็นชั่วโฒง ทำห่าไรไม่ได้เรื่อง ต่อให้เราจะช่วยงานบ้านหรือช่วยอะไรดีแค่ไหน ไม่เคยได้คำชม มีแต่คำด่า ทำตามสั่งแล้วก็ยังมีเรื่องใหม่มาให้ด่าอีก ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเลย แล้วบางเรื่องเราไม่รู้จริงๆ อย่างถามว่าทำไมผ้าเปียก เราไม่รู้ ก็มาด่าเรา
เราเหนื่อยมาก เรากลับมาอยู่บ้านระหว่างทำเล่มจุลเพราะไม่อยากให้เสียค่าหอ ตอนนี้เราเหลือแค่ทำเล่มแล้ว ไม่มีคะแนนด้วย แต่ต้องส่วคชแค่นั้น งานจุลเราส่งเสร็จไปแล้ว ก็มาด่าเราว่ากลับมาทำไม กลับมาแบบนี้อย่ากลับมาดีกว่า เราทำเล่มถึง ตี 1-2 ทุกคืน แล้วมาปลุกเราตอน 7 โฒงเช้าว่า 9 โมงแล้ว จะนอนไปถึงไหน เอาแต่นอนไม่ทำห่าไรเลยวันๆ เรียนไปทำไม เรื่อง 7 โมงแล้วบอกว่า 9โมงนี่พ่อเราเองค่ะ อันนี้เรื่องจริง จริงๆ เราไม่ได้โกหกเลย
อย่างตอนเช้าเกือบทุกเช้า น้องเราจะต้องโดนด่าเรื่องช้า โรงเรียนน้องเราเข้า 7.45 โรวเรียนเดียวกับเราตอน ม.ปลาย เราตืน 7 โมงทุกวันไปโรงเรียนยังทันเลย ขับรถไป 15 นาทีก็ถึงแล้ว น้องเราต้องตื่นตี 5 ครึ่ง แล้วพอแฝด1 อาบเสร็จ รอแฝด2 อาบอยู่ ตอน 6โมง พ่อก้เข้ามาด่าว่านอนทำไม จะไปสายอยู่แล้ว เดี๋ยวก็รีบ ขับเร็วรถล้มอีก ทั้งๆที่มันก็ต้องรออีกคนอาบน้ำ แล้วมันก็เพิ่งหกโมง ตื่น 6 ครึ่งยังทันเลย แทนที่จะได้นอนให้พอ ไม่ไปหลับที่โรงเรียน
แล้วบ้านนี้ก็คือล็อกประตูห้องนอนไม่ได้ พ่อจะชอบเข้ามาเปิด เปิดทุกตอนที่พ่อกับแม่อยากจะเปิด ทั้งๆที่ เรากับน้องทั้ง 3 คนเป็นผู้หญิง แล้วที่ล็อกทุกครั้งคือแต่งตัวอยู่ เอาจริงๆถึไม่ล็อกก็ควรจะเคาะห้องอะ มารยาทอะ ห้องส่วนตัว ถ้าล็อกห้องแล้วมาเปิดจะโดนบิดลูกบิดประตูอยู่นั่นแหละ แล้วก็ด่าว่าล็อกทำไม
ว่าจะมาบ่นเรื่องแค่เรื่องตอนเย็นจริงๆค่ะ อดไม่ไหวลากยาวเลย จริงๆมีอีกหลายเรื่องมากๆๆๆๆๆ มากจริงๆ ขอบคุณที่อ่านจนจบมากๆค่ะ
พ่อกับแม่เป็นคนไม่มีเหตุผลมากๆ ทำยังไงดีคะ
ตอนเย็นเรานั่งกินข้าวอยู่กับน้อง 3 คน(น้องสาว 2 คนเราเป็นแฝด) แล้วน้องแฝด1 เป็นคนที่ค่อนข้างจะรักสะอาด และกินยาก พ่อเราที่กินข้าวเสร็จไปสักพักแล้วก็เดินมาหยิบไก่บนโต๊ะไปกิน(ด้วยมือ พ่อเราค่อนข้างสกปรกในเรื่องของกิน) ทีนี้เศษไก่มันหล่นบนโต๊ะ น้องแฝด1 ก็บอกว่าพ่ออย่าทำเลอะ พ่อเราก็เลยหยิบเศษไก่เอาไปใส่ในจานข้าวของน้องแฝด1 น้องแฝด1เงียบ น้องแฝด2 เลยบอกว่าพ่อ แฝด1โกรธแล้วนะ ทีนี้แหละค่ะ พ่อเราว่าเลย อะไรมันเป็นอะไร จะทำไม อยู่ขอบจานแค่นี้กินไม่ได้เหรอ จะสะอาดเว่ออะไร เราก็พูดขึ้นมาว่า ก็รู้ว่ามันไม่ชอบก็ยังจะไปแกล้งมัน พ่อเราเลยโมโหด่าว่าไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลย ยังจะมาทำผู้ดีรักสะอาด หนังหน้าก็ไม่ใช่จะผู้ดี ดูสภาพบ้านบ้าง บ้านก็ยาจก จะมาทำตัวเป็นผู้ดีอะไร /ขอบอกเลยว่าพ่อเราพูดแบบนี้ทุกคำ เราไม่ได้คิดขึ้นเองเลยค่ะ เราโมโหมากเลยตอนนั้นคือกินไม่ลงแล้ว เอาข้าวไปทิ้ง น้องเราก็นั่งร้องไห้ สงสารน้องมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลย แล้วพ่อเรายังพาลบอกว่าไม่ต้องมาขอเงิน จะไม่ให้ รถมอเตอร์ไซค์ก็จะไม่ซื้อให้(ช่วงนี้แม่เรากำลังหารถให้น้องขับไปโรงเรียน)
มันใช่คำพูดที่พ่อจะพูดกับลูกเหรอคะ พ่อกับแม่ชอบคิดว่าลูกเป็นทาส เป็นสมบัติของตัวเอง จะพูดยังไงจะกระทำยังไงก็ได้ สำหรับเราเราแค่โกรธ เสียใจ แต่ต่อไปเราก็จะไม่อยู่แล้ว เราเรียนจบจะทำงานแล้ว เราคงไม่คิดจะมาเหยียบที่บ้านนี้บ่อยๆอีก สงสารก็แต่น้อง ยังต้องเรียนอีกหลายปี ต้องทนให้ถูกมองเป็นสมบัติที่พ่อจะทำอะไรก็ได้ต่อไป
แล้วบ้านเราก็ไม่ได้ยาจกเลยค่ะ ฐานะปานกลาง เงินซื้อของจุกจิกไม่จำเป็นมากก็มี ซื้อได้ แต่พ่อเราเป็นคนขี้งกมาก ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรก็จะโยงเข้าเรื่องเงินตลอด แค่ 50 บาท 20 บาท ถ้าเราพูดว่าแค่ 20 บาทเอง ก็โดนด่าแล้วแล้วว่าต่อไปไม่มีจะ- ชอบพูดคำหยาบกับเรากับน้องตลอด แค่น้องเราอยากกินผัก เอามาทำกับข้าว ก็ให้น้องเราออกเงินซื้อเองที่ตลาด 40-50 บาท ก็ไม่ได้ ทั้งๆที่ที่บ้านก็ไม่มีกับข้าว
แล้วพ่อเราซื้อนาฬิกาสปอร์ตเรือนเป็นหมื่น ซื้อรองเท้าวิ่ง(ไนกี้ อดิดาส 7-8 คู่) สมัครวิ่งเป็นสิบๆรายการ ครั้งละ 500 ใช่ค่ะ มันเงินของพ่อ อยากจะซื้ออะไรก็ซื้อไป แต่ถ้าไม่พร้อมจะมีลูกจะมีทำไม
จริงๆเราคิดว่าจะลองมาตั้งกะทู้เรื่องพ่อกับแม่ดีมั้ยเป็นสิบๆครั้งแล้ว จนมาเจอเรื่องวันนี้ เราถึงได้โมโหแล้วมาตั้งจริงๆ มันมีหลายเรื่องมากที่มันแย่แบบเรื่องวันนี้ บางเรื่องเราก็จำได้ บางเรื่องก็จำไม่ได้ แต่เราก็คิดว่าคงแก้ไขอะไรไม่ได้นอกจากทนๆไป จะคอยอยู่เป็นเพื่อนน้อง ให้ันไม่เป็นโรคซึมเศร้าไปก่อน
ส่วนแม่ถือว่าดีกว่าพ่อนะคะ แต่จะมีปัญหาก็ตรงที่แม่ขี้โมโห หงุดหงิดทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่างเช่นใช้ให้น้องเราไปหาของข้างบ้าน แล้วน้องเราหาไม่เจอ(ข้างบ้านเรารกมากๆ และน้องเราไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน) แค่สิบนาทีแม่ก็จะโมโหแล้วด่าบอกว่าไปหาเป็นชั่วโฒง ทำห่าไรไม่ได้เรื่อง ต่อให้เราจะช่วยงานบ้านหรือช่วยอะไรดีแค่ไหน ไม่เคยได้คำชม มีแต่คำด่า ทำตามสั่งแล้วก็ยังมีเรื่องใหม่มาให้ด่าอีก ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเลย แล้วบางเรื่องเราไม่รู้จริงๆ อย่างถามว่าทำไมผ้าเปียก เราไม่รู้ ก็มาด่าเรา
เราเหนื่อยมาก เรากลับมาอยู่บ้านระหว่างทำเล่มจุลเพราะไม่อยากให้เสียค่าหอ ตอนนี้เราเหลือแค่ทำเล่มแล้ว ไม่มีคะแนนด้วย แต่ต้องส่วคชแค่นั้น งานจุลเราส่งเสร็จไปแล้ว ก็มาด่าเราว่ากลับมาทำไม กลับมาแบบนี้อย่ากลับมาดีกว่า เราทำเล่มถึง ตี 1-2 ทุกคืน แล้วมาปลุกเราตอน 7 โฒงเช้าว่า 9 โมงแล้ว จะนอนไปถึงไหน เอาแต่นอนไม่ทำห่าไรเลยวันๆ เรียนไปทำไม เรื่อง 7 โมงแล้วบอกว่า 9โมงนี่พ่อเราเองค่ะ อันนี้เรื่องจริง จริงๆ เราไม่ได้โกหกเลย
อย่างตอนเช้าเกือบทุกเช้า น้องเราจะต้องโดนด่าเรื่องช้า โรงเรียนน้องเราเข้า 7.45 โรวเรียนเดียวกับเราตอน ม.ปลาย เราตืน 7 โมงทุกวันไปโรงเรียนยังทันเลย ขับรถไป 15 นาทีก็ถึงแล้ว น้องเราต้องตื่นตี 5 ครึ่ง แล้วพอแฝด1 อาบเสร็จ รอแฝด2 อาบอยู่ ตอน 6โมง พ่อก้เข้ามาด่าว่านอนทำไม จะไปสายอยู่แล้ว เดี๋ยวก็รีบ ขับเร็วรถล้มอีก ทั้งๆที่มันก็ต้องรออีกคนอาบน้ำ แล้วมันก็เพิ่งหกโมง ตื่น 6 ครึ่งยังทันเลย แทนที่จะได้นอนให้พอ ไม่ไปหลับที่โรงเรียน
แล้วบ้านนี้ก็คือล็อกประตูห้องนอนไม่ได้ พ่อจะชอบเข้ามาเปิด เปิดทุกตอนที่พ่อกับแม่อยากจะเปิด ทั้งๆที่ เรากับน้องทั้ง 3 คนเป็นผู้หญิง แล้วที่ล็อกทุกครั้งคือแต่งตัวอยู่ เอาจริงๆถึไม่ล็อกก็ควรจะเคาะห้องอะ มารยาทอะ ห้องส่วนตัว ถ้าล็อกห้องแล้วมาเปิดจะโดนบิดลูกบิดประตูอยู่นั่นแหละ แล้วก็ด่าว่าล็อกทำไม
ว่าจะมาบ่นเรื่องแค่เรื่องตอนเย็นจริงๆค่ะ อดไม่ไหวลากยาวเลย จริงๆมีอีกหลายเรื่องมากๆๆๆๆๆ มากจริงๆ ขอบคุณที่อ่านจนจบมากๆค่ะ