กระทู้นี้ออกแนวระบายนะคะ และก้อยากได้ความเห็นหลายๆด้าน ทั้งคนที่เป็นลูก และพ่อแม่
ตัวเราอายุ 26 ค่ะ ทำงานละ การงานมั่นคงมาก ทำงานเกี่ยวกับระบบสาธารณสุข กำลังจะไปต่อโท
ช่วงนี้อยู่บ้านค่ะ เนื่องจากออกจากที่ทำงานมารอเรียนต่อ ก็อยู่ที่บ้านกับคุณพ่อ
ที่สังเกตคือ หลังๆมา คุณพ่ออารมณ์ร้อนมาก คือปกติเขาเป็นคนเฮฮานะคะ เล่นกับลูกๆ (มีลูกสามคนค่ะ) แต่เวลาโมโหก็จะค่อนข้างน่ากลัวค่ะ
แต่หลังๆมานี่มันรุนแรงขึ้น คำหยาบคายแบบ กู ไอเหี้- สั- อะไรแบบนี้ออกมา บางครั้งก้ปาของค่ะ เกิดขึ้นหลายครั้งแล้วค่ะ แต่จะยกตัวอย่างให้ฟัง
มีเหตุการณ์ที่แบบ น้องชายค่ะต้องเตรียมตัวไปเรียน แต่ก้ใส่เชือกรองเท้าไม่ถูก คุณพ่อแกก้สอนค่ะ รอบแรกก้สอนดี แต่พอน้องทำครั้งแรก น้องก้เก้ๆกังๆ คุณพ่อก้อารมณ์ขึ้นเลยค่ะ พูดเสียงดังมาก ปารองเท้า ตะโกนฮึ้ยๆๆๆ คือในความคิดเราอ่ะค่ะ ที่เป็นลูกนะ คุณพ่อดุ เข้าใจค่ะ ว่าสอน พูดดีไม่เข้าใจ ก้อาจจะต้องดุ แต่มันไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรงมั้ยอ่ะคะ รุนแรงทั้งคำพูด คำหยาบ ด่าทอ ด่าที่เป็นตัวเรา ไม่ใช่ด่าสิ่งที่เรากำลังทำผิดอ่ะค่ะ น้องก้มานั่งคุยกับเราว่าแบบ ดูแย่ขนาดเลยหรอ โง่เง่า ทำอะไรไม่เป็น ไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรอ
หรือวันนี้คือเราล้างรถค่ะ แล้วพ่อมาใช้สายยางต่อจากเรา ปรากฏว่าหัวสายยางมันพัง พ่อก้บอกว่าเราทำหรอ เราก้บอกว่า เราเป็นใช้คนสุดท้ายเอง แต่ตอนใช้มันไม่พังนะ ไม่ได้โยนด้วย แต่อาจจะไม่ระวังมันเลยไปกระแทก พ่อก้แบบถอนหายใจแบบคนโกรธอ่ะ แบบระงับอารมณ์อ่ะ แล้วก้เดินไปเอาอุปกรณ์ซ่อม แต่เสร็จแล้วไม่รู้ยังไง แกก้ปาหัวสายยางลงพื้น แล้วก้หายใจดังแบบคยโกรธมากๆอ่ะค่ะ คือเราคิดว่าโอเค เราผิดนะที่ไม่ระวัง แต่ทำไมต้องโกรธจนต้องปาของ มันไม่มีใครอยากทำของเสียหรอก ทุกอย่างมันไม่ตั้งใจ จะดุเพื่อให้ระวังก้ได้ แต่ไม่เห็นต้องรุนแรง
คือคำว่ารุนแรงของเรา มันไม่ใช่แค่หมายถึงแรงกายที่กระทำนะ มันหมายถึงคำพูดด้วย อย่างเช่นการ bully หรือใช้ถ้อยคำที่บั่นทอนจิตใจ
เราไม่ได้ anti ว่าพ่อแม่ต้องห้ามดุห้ามตีนะคะ เราก้ดุและตีน้องเหมือนกัน แต่แค่รู้สึกว่าพ่อเปลี่ยนไปมาก รุนแรงขึ้น และสิ่งที่พ่อทำ มันทำให้ความรู้สึกของเรามันแย่ลงไปทุกที มันรักเหมือนเดิมค่ะ แต่ก้กลัวด้วย ไม่กล้าคุย ไม่กล้าใช้ของ ไม่กล้าแตะ
ใจอยากจะลองตุยกับคุณพ่อดู แต่ใจก้ไม่กล้าค่ะ กลัวว่าสิ่งที่เราคิดมันผิดหรือเปล่า หรือมันจะไปทำให้เขาเสียใจหรือเปล่า
คือทุกครั้งที่เชาดุลูกอ่ะค่ะ เขาก้จะเข้าห้อง อยุ่เงียบๆ แล้ววันต่อมาก้มาง้อมาเล่น ก้คิดว่าเขาคงเสียใจเหมือนกันที่ดุเรา แต่เราแค่คิดว่าทุกวันนี้ มี่เขาดุ มันมีอารมณ์ปนมาด้วย มันรุนแรงกว่าเหตุและผลอ่ะค่ะ
ขอบคุณที่นั่งอ่านนะคะ แล้วก้ขอบคุณคนที่มา comment ด้วยค่ะ
พอได้ระบาย มันก้รุ้สึกสบายใจค่ะ เพราะจะปรึกษากับแม่หรือน้องๆก้ไม่ได้ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
ต้องทำยังไง ให้อยู่บ้านแล้วมีความสุข
ตัวเราอายุ 26 ค่ะ ทำงานละ การงานมั่นคงมาก ทำงานเกี่ยวกับระบบสาธารณสุข กำลังจะไปต่อโท
ช่วงนี้อยู่บ้านค่ะ เนื่องจากออกจากที่ทำงานมารอเรียนต่อ ก็อยู่ที่บ้านกับคุณพ่อ
ที่สังเกตคือ หลังๆมา คุณพ่ออารมณ์ร้อนมาก คือปกติเขาเป็นคนเฮฮานะคะ เล่นกับลูกๆ (มีลูกสามคนค่ะ) แต่เวลาโมโหก็จะค่อนข้างน่ากลัวค่ะ
แต่หลังๆมานี่มันรุนแรงขึ้น คำหยาบคายแบบ กู ไอเหี้- สั- อะไรแบบนี้ออกมา บางครั้งก้ปาของค่ะ เกิดขึ้นหลายครั้งแล้วค่ะ แต่จะยกตัวอย่างให้ฟัง
มีเหตุการณ์ที่แบบ น้องชายค่ะต้องเตรียมตัวไปเรียน แต่ก้ใส่เชือกรองเท้าไม่ถูก คุณพ่อแกก้สอนค่ะ รอบแรกก้สอนดี แต่พอน้องทำครั้งแรก น้องก้เก้ๆกังๆ คุณพ่อก้อารมณ์ขึ้นเลยค่ะ พูดเสียงดังมาก ปารองเท้า ตะโกนฮึ้ยๆๆๆ คือในความคิดเราอ่ะค่ะ ที่เป็นลูกนะ คุณพ่อดุ เข้าใจค่ะ ว่าสอน พูดดีไม่เข้าใจ ก้อาจจะต้องดุ แต่มันไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรงมั้ยอ่ะคะ รุนแรงทั้งคำพูด คำหยาบ ด่าทอ ด่าที่เป็นตัวเรา ไม่ใช่ด่าสิ่งที่เรากำลังทำผิดอ่ะค่ะ น้องก้มานั่งคุยกับเราว่าแบบ ดูแย่ขนาดเลยหรอ โง่เง่า ทำอะไรไม่เป็น ไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรอ
หรือวันนี้คือเราล้างรถค่ะ แล้วพ่อมาใช้สายยางต่อจากเรา ปรากฏว่าหัวสายยางมันพัง พ่อก้บอกว่าเราทำหรอ เราก้บอกว่า เราเป็นใช้คนสุดท้ายเอง แต่ตอนใช้มันไม่พังนะ ไม่ได้โยนด้วย แต่อาจจะไม่ระวังมันเลยไปกระแทก พ่อก้แบบถอนหายใจแบบคนโกรธอ่ะ แบบระงับอารมณ์อ่ะ แล้วก้เดินไปเอาอุปกรณ์ซ่อม แต่เสร็จแล้วไม่รู้ยังไง แกก้ปาหัวสายยางลงพื้น แล้วก้หายใจดังแบบคยโกรธมากๆอ่ะค่ะ คือเราคิดว่าโอเค เราผิดนะที่ไม่ระวัง แต่ทำไมต้องโกรธจนต้องปาของ มันไม่มีใครอยากทำของเสียหรอก ทุกอย่างมันไม่ตั้งใจ จะดุเพื่อให้ระวังก้ได้ แต่ไม่เห็นต้องรุนแรง
คือคำว่ารุนแรงของเรา มันไม่ใช่แค่หมายถึงแรงกายที่กระทำนะ มันหมายถึงคำพูดด้วย อย่างเช่นการ bully หรือใช้ถ้อยคำที่บั่นทอนจิตใจ
เราไม่ได้ anti ว่าพ่อแม่ต้องห้ามดุห้ามตีนะคะ เราก้ดุและตีน้องเหมือนกัน แต่แค่รู้สึกว่าพ่อเปลี่ยนไปมาก รุนแรงขึ้น และสิ่งที่พ่อทำ มันทำให้ความรู้สึกของเรามันแย่ลงไปทุกที มันรักเหมือนเดิมค่ะ แต่ก้กลัวด้วย ไม่กล้าคุย ไม่กล้าใช้ของ ไม่กล้าแตะ
ใจอยากจะลองตุยกับคุณพ่อดู แต่ใจก้ไม่กล้าค่ะ กลัวว่าสิ่งที่เราคิดมันผิดหรือเปล่า หรือมันจะไปทำให้เขาเสียใจหรือเปล่า
คือทุกครั้งที่เชาดุลูกอ่ะค่ะ เขาก้จะเข้าห้อง อยุ่เงียบๆ แล้ววันต่อมาก้มาง้อมาเล่น ก้คิดว่าเขาคงเสียใจเหมือนกันที่ดุเรา แต่เราแค่คิดว่าทุกวันนี้ มี่เขาดุ มันมีอารมณ์ปนมาด้วย มันรุนแรงกว่าเหตุและผลอ่ะค่ะ
ขอบคุณที่นั่งอ่านนะคะ แล้วก้ขอบคุณคนที่มา comment ด้วยค่ะ
พอได้ระบาย มันก้รุ้สึกสบายใจค่ะ เพราะจะปรึกษากับแม่หรือน้องๆก้ไม่ได้ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ