ขึ้นรถเมล์จากในเมืองปลายทางรังสิต โดยไม่ขึ้นทางด่วน ต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน

วันนี้เขียดมีประชุมที่บริษัท
ซึ่งปกติแล้วเขียดจะขึ้นรถตู้จากเมเจอร์รังสิตและต่อ bts ขากลับก็ขึ้นรถตู้ที่สวนจตุจักร

บังเอิญว่าวันนี้ เจอเพื่อนก็เลยมากับเขา บอกว่าขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์ชัยฯก็ได้ เขียดก็มาลองดูก็ได้ เผื่อจะเร็วกว่า แต่พอลง bts มา เพื่อนๆกลุ่มนั้นดันไปขึ้นรถที่จะไปทางจ.นนทบุรีซะนี่ ทิ้งเราเคว้งอยู่คนเดียว ครั้นจะเดินไปหาคิวรถตู้ไปรังสิต ก็ต้องเดินอ้อมไปอีกไกล เลยตัดสินใจขึ้นรถเมล์ ก่อนขึ้นก็ถามกระเป๋ารถเมล์แล้วล่ะว่าขึ้นทางด่วนมั้ย เขาก็บอกว่าไม่ขึ้น (ปกติก็เข็ดกับการขึ้นรถเมล์อยู่แล้ว แต่ก็คิดในแง่ดี รถคงไม่ติดมากมั้ง)

เขียดก้าวขึ้นรถสาย อนุสาวรีย์ชัยฯ-ม.ธรรมศาสตร์ ตอน 17.00 น. พอดี เดินทางมาถึงฟิวเจอร์ทุ่มนิดๆ ใช้เวลา 2 ชั่วโมงเต็มๆ คือก็คิดในใจว่า อดทนไว้ๆ เดี๋ยวก็ถึง แอร์ในรถก็ริบหรี่ๆ คนในรถก็ยิ่งกว่าปลากระป๋อง คนที่ยืนก็ยืนจนขาแข็ง คนที่นั่งก็ตูดด้านกันไปเลย

ถึงตรงนี้ เขียดเลยอยากถามเพื่อนๆที่ใช้บริการรถเมล์สายนี้หรือสายอื่นๆ ในเวลาช่วง 16.30 น.-19.30 น. ว่าทำไม ถึงทนได้ และใช้ความอดทนมากแค่ไหน ในการโหนรถเมล์ทุกๆวันในอารมณ์แบบนี้ คือเขียดขอคารวะจริงๆ คุณสุดยอดมากๆ

ส่วนเขียดนะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เขียดจะไม่ขึ้นรถเมล์แบบนี้อีกเลย