มีใครเป็นเหมือนเราบ้างคะ ความคิดเรากับคนในบ้านไม่ตรงกัน

วันนี้เรามีปัญหากับที่บ้าน เราลาออกจากงานมา อีกไม่กี่เดือนก็จะครบ 1 ปีที่ว่างงาน แม่อยากให้เราช่วยงานที่บ้าน ไม่อยากให้ไปหางานทำ แต่ให้สมัครสอบราชการไว้ถ้าสอบได้ก็ให้ไปเลย แต่ส่วนตัวเรามองว่าเราออกจากงานมาเพื่อหางานใหม่  ระหว่างนั้นเราก็ช่วยงานครอบครัวไปบ้าง จนตอนนี้ความคิดแม่เราจะควบคุมเราเรื่องการงานแล้ว ไม่ให้ไปโน้นนี่ เราดันหลวมตัวมาช่วยงานที่บ้านซึ่งไม่ใช่งานที่เราชอบ เราแค่คิดว่าช่วยไปก่อนแล้วได้งานทำตอนไหนค่อยไป ราชการเราก็สมัครสอบไปเรื่อยๆ ซึ่งอันนี้พ่อก็เห็นด้วยกับเรา เวลาที่เราคุยว่า เราหางานนะ แม่ค่อนข้างจะมองเราแบบไม่พอใจ จนวันนี้ก็คุยเรื่องเดิมๆ เขาก็พูดขึ้นมาประโยคนึงว่า "แล้วออกจากงานทำไม"  เราก็ตอบไป "ก็มันไม่โต เงินได้น้อย รายรับ-รายจ่ายไม่สมดุลกัน"  หลังจากนั้นก็มีปากเสียงกัน
    ในใจเราผุดคำนี้ขึ้นมาเลย ไม่มีเงิน ไม่มีที่ไปมันก็เหมือนหมาตัวนึงนี่เอง ทีเรามีเราให้แบบไม่กลัวตัวเองอดตาย ใครอยากได้อะไรตามใจ ตลอดเวลาที่เป็นเสาหลักของบ้านไม่เห็นมีใครถามสักคำว่าเหนื่อยบ้างไหม  เราน้ำตาไหลแบบหน้านิ่งทันที ไม่มีอะไรจะพูด เคยคุยกันหลายรอบก็หาว่าเราเถียง  เราเองแค่อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง เพราะนี่ก็อายุกำลังจะ 29  ปีแล้วค่ะ มาอยู่บ้าน ไม่มีคำว่าพื้นที่ส่วนตัวเลยสักนิด เราอยากมีพื้นที่ของตัวเองมากๆ เราคิดว่าเราไปได้ไกลกว่านี้ในเรื่องของการงาน แต่เราแค่ยังไม่ได้รับโอกาสนั้น เหนื่อยค่ะ มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะ ช่วงหลังๆมาช่วยงานที่บ้านคือใช้พลังเยอะมากค่ะ กลับมาบ้านทุกวันอาบน้ำเสร็จเผลอหลับไม่รู้ตัวมาหลายวันแล้ว เลยหางานได้ไม่เต็มที่แต่ยังหางานไปเรื่อยๆค่ะ

หากแท็กผิดขออภัยนะคะ