สมัยเรียนมหาวิทยาลัย คิดว่าหลายๆคนคงเคยมีสัตว์เลี้ยงไว้ที่หอกันบ้าง ดิฉันเป็นคนหนึ่งค่ะ สมัยเด็กๆอยากเลี้ยงกระรอกมาก แต่พ่อแม่ไม่ให้เลี้ยงเนื่องจากเป็นเด็กบ้านนอก คนที่เลี้ยงกระรอกส่วนใหญ่มักจะพรากลูกพรากแม่กระรอกมาจากรัง พ่อดิฉันเลยไม่ให้เลี้ยง พอไปเรียนมหาวิทยาลัย ไปเดินตลาดกับแฟนเห็นเค้าขายกระรอกดิฉันก็ไปขอดูขอจับเล่นค่ะ แต่ไม่ซื้อ ไปเล่นอยู่หลายรอบจนแฟนยุค่ะ คำยุของแฟนนี่ช่างเข้าหูนักแต่ในใจก็กลัวจะเลี้ยงไม่รอด เพราะ ไม่เคยเลี้ยงเลย เสียงยุบวกความอยากได้ที่ฝังใจมาตั้งแต่เด็ก และความคิดที่ว่าชันต้องเลี้ยงให้รอด ทำให้ตัดสินใจซื้อกระรอกน้อยราคา250 บาท รุ่นแบบลืมตาแล้วนะคะ เลี้ยงไปเลี้ยงมาจากกระรอกน้อยกลายเป็นกระรอกหนุ่มนามว่า "ไอ้บราวน์" ขนฟูดูสวย น่ารักมาก จับเล่นได้ เรียกชื่อหันมามองแต่ไม่มาหา เปิดกรงเองได้ต้องเอาลวดมามัด กวนทรีนมาก เวลาปิดเทอมก็พาไอบราวน์ขึ้นรถเมล์กลับบ้านปกติ พากลับโดยการใก่กรงน้อยฉบับพกพา เนื่องจากที่บ้านและที่หอมีกรงใหญ่ไว้ให้ ตอนพาเข้าบ้านครั้งแรก พ่อกับแม่ก็บ่นนิดๆค่ะ บ่นไปบ่นมาเอาไปนอนด้วยเฉย 555
...............และก็มีเหตุการณ์พาไอบราวน์กลับบ้านครั้งหนึ่งซึ่งทำให้ดิฉันจำฝังใจ
เหตุการณ์ตอนนั้นเป็นช่วงที่ดิฉันสอบเสร็จ วันรุ่งขึ้นจึงเก็บของกลับบ้าน พร้อมพาไอบราวน์ใส่กรงพกพา แต่เนื่องจากต้องขึ้นรถโดยสารประจำทาง จึงเกรงใจผู้โดยสารท่านอื่น เลยเอาผ้าห่อกรงไอบราวน์ไว้กันมันสาระแนไปสะกิดคนข้างๆ แต่ลืมเอาลวดมัดประตูกรงไว้ คิดว่าเอาผ้าห่อกรงแล้ว น่าจะออกไม่ได้ รอรถอยู่ซักพัก รถก็มาค่ะ และก็เป็นเรื่องปกติที่คนจะแน่นมว๊ากกกกก แน่นจนดิฉันได้ยืนโซนด้านหน้าของรถ ในใจก็คิดถ้าไอบราวน์เปิดกรงออกมาจะทำไงเนี่ย คิดยังไม่ทันจบ........เสียงคนที่ยืนอยู่ช่วงกลางรถแตกตื่นกัน แล้วพูดว่า”มาได้ไง มาได้ไง” ดิฉันชะเง้อหน้าไปดูต้นเสียง เห็นไอบราวน์เกาะไหล่คนอื่น อีนี่ตาเหลือกเลยจ้า โอ้ว...แม่จ้าววววว ไอ้บราวน์

งงงงงงง ตั้งสติได้ตะโกนขอโทษแล้วให้เค้าช่วยจับมาให้เพราะคนยืนแน่นเบียดไปไม่ถึง บางคนก็กล้าๆกลัวๆ มีผู้หญิงคนนึงใจกล้า กำไอบราวน์มาให้ มันก็แทะมือเค้าเบาๆแง๊บๆ เราก็ขอบคุณและขอโทษเค้ายกใหญ่ จับไอบราวน์ใส่กรงละก็เบิ้ดกะโหลกมันไปหนึ่งที...รู้สึกอายมาก กลัวกระเป๋ารถเมล์ด่าก็กลัว (ห้ามเอาสัตว์ขึ้นรถ) แต่ไม่มีใครว่าอะไรค่ะ เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ดิฉันจำมาถึงทุกวันนี้ มานึกดูมันก็ตลกดี ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ บราวน์มันคงไปเกิดใหม่ละ
รถเมลล์คนแน่นๆ กับกระรอกป่วนๆ 1 ตัว
...............และก็มีเหตุการณ์พาไอบราวน์กลับบ้านครั้งหนึ่งซึ่งทำให้ดิฉันจำฝังใจ
เหตุการณ์ตอนนั้นเป็นช่วงที่ดิฉันสอบเสร็จ วันรุ่งขึ้นจึงเก็บของกลับบ้าน พร้อมพาไอบราวน์ใส่กรงพกพา แต่เนื่องจากต้องขึ้นรถโดยสารประจำทาง จึงเกรงใจผู้โดยสารท่านอื่น เลยเอาผ้าห่อกรงไอบราวน์ไว้กันมันสาระแนไปสะกิดคนข้างๆ แต่ลืมเอาลวดมัดประตูกรงไว้ คิดว่าเอาผ้าห่อกรงแล้ว น่าจะออกไม่ได้ รอรถอยู่ซักพัก รถก็มาค่ะ และก็เป็นเรื่องปกติที่คนจะแน่นมว๊ากกกกก แน่นจนดิฉันได้ยืนโซนด้านหน้าของรถ ในใจก็คิดถ้าไอบราวน์เปิดกรงออกมาจะทำไงเนี่ย คิดยังไม่ทันจบ........เสียงคนที่ยืนอยู่ช่วงกลางรถแตกตื่นกัน แล้วพูดว่า”มาได้ไง มาได้ไง” ดิฉันชะเง้อหน้าไปดูต้นเสียง เห็นไอบราวน์เกาะไหล่คนอื่น อีนี่ตาเหลือกเลยจ้า โอ้ว...แม่จ้าววววว ไอ้บราวน์