จากเพื่อนสู่แฟน แล้วก็จากแฟนสู่เพื่อนอีกครั้ง เป็นคุณคุณจะรับได้ไหม?

ผมเป็นคนที่เคยประสบกับปัญหาโดนทิ้งมาสมัยยังม.ต้น โดยที่ผญ.ไปมีคนอื่นแล้วผมเจอเขาจูบกันคาตา เลยทำให้ผมมีปรมติดมาถึงปัจจุบัน แล้ววันนึงมีผญ.คนนึงเข้ามาในชีวิต เขาทั้งให้กำลังผม (ที่บ้านเลี้ยงแบบให้ตัวเองคิดเองเลยไม่ค่อยมีการให้กำลังใจเท่าไหร่) ดูแลผมเป็นเพื่อนผมเป็นคนเล่นด้วย เธอเป็นผญ.ที่ตัวเล็กน่ารัก ทำอะไรบ้าๆบอๆ แต่เป็นคนฉลาด วันนึงเขาเผลอหลุดปากว่าเขาชอบผม มันทำให้ผมดีใจมาก จากที่ตัวเองอยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่า ผมกลายมาเป็นคนที่ยิ้มได้อย่างเต็มที่อีกครั้ง แล้วพอถึงวันนึงผมก็คิดได้ว่าถ้าผมปล่อยผญ.คนนี้ไปผมคงเสียใจมากแน่ๆเลย เขาทำให้ผมรักทั้งๆที่เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ แล้ววันนึงมันเป็นวันที่เรานัดกันว่าจะไป TCC 2018 ผมเลยตัดสินใจขอเขาคบเป็นแฟนตั้งแต่นั้นเราก็ได้เป็นแฟนกัน มีเรื่องต่างๆมากมายจนคนอ่านบางคนนึกไม่ถึงอีก มีทั้งทะเลาะโกรธโมโหกันแต่ก็ไม่เคยเลิกกันไม่ว่าจะแรงขนาดไหน แต่วันนึง เป็นวันที่ผม ดวงซวยที่สุดให้ชีวิตแล้วมั้ง ตอนเช้าผมไปรายงานตัวซ้ำรด.ปี3 ความซวยมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมไม่มีชื่อแล้วทำให้ผมต้องกลับไปเอาที่วิทยาลัย พอเสร็จผมไปรายงานตัวคอมพังต่อหน้าต่อตาผมทำให้ผมต้องรออีก 1 ชม.เต็มในการรายงานตัวกำลังจะกลับบ้านผมวิ่งไปหาแม่ที่จอดรถรออยู่ผมรู้สึกว่าอาการของผมเริ่มไม่ดีเนื่องจากผมเป็นคนความดันสูง ผมเลยไปตรวจที่รพ.แห่งนึง หมอบอกว่าที่ความดันขึ้นเพราะว่าผมเครียด พักผ่อนน้อย แล้วอนาคตผมมีโอกาศเป็นโรคหัวใจสูง มันทำให้ผมไม่รู้จะไปพึ่งอะไรที่ไหนไม่มีอารมณ์แม้แต่จะคุณกับคนที่ตัวเองรัก ผมกลับบ้านมาอย่างคนที่ไม่กะใจจะทำอะไร ผมเดินสะดุดบันไดถึงจะไม่เป็นอะไรมากผมก็เลยคิดได้ว่าคงไม่มีอะไรหรอก ผมขึ้นห้องผมทักไปหาเธอว่ากลับมาแล้วผมอยากจะคุยกับเธอใจจะขาดเพราะเราไม่ได้คุยกันเลย แต่เธอก็ยังไม่ตอบจนผมกินยาแล้วกำลังจะนอน แต่มันก็เกิดขึ้นอีก เธอบอกฝันดีพร้อมกลับเปลี่ยนสีแชทมันทำให้ผมสงใสเลยโทรไปหาเธอ เธอบอกว่าเราคงต้องลดสถานะลงกลับกลายเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เพราะเขาอยากจะโฟกัสกับการเรียนต่อมหาลัย ผมช็อค ช็อคมาก เขาบอกผมว่าให้ผมดูแลตัวเองมีเวลาตัวเองมากๆ ถ้าเกิดเขาเรียนจบแล้วถ้าเขาและผมยังไม่ลืมกัน เราค่อยกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนแต่ก่อน ผมอาจจะเห็นแก่ตัวไปซักนิดแต่ผมรับไม่ได้เพราะว่าคำว่าเพื่อนมันก็ไม่สามารถคิดถึงหรือทำอะไรมากไม่ได้ ดูแลก็ไม่ได้อีกทั้งเรายังอยู่ไกลกัน ผมเสียใจร้องไห้ยกใหญ่ เพราะเขาบอกว่า "เธอเป็นคนดี ถ้าเกิดว่าตอนรอเค้าแล้วมีโอกาศที่จะเจอคนที่ดีกว่า อย่าปิดโอกาศตัวเองเลย ลืมเค้าแล้วไปเริ่มต้นใหม่เทอะ" แต่ผมก็ตัดสินใจจะรอไม่ว่าจะไม่มีใครเชื่อผมไม่ว่าผมจะแห้วหรือเสียใจแต่พอถึงตอนนั้นผมก็คงทำใจได้มากกว่านี้แล้วได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมก็คงได้สร้างความทรงจำดีๆต่อไป แต่ถ้าไม่.......ผมก็คงเสียใจนั้นแหละแต่คงเบากว่านี้หรือหนักกว่านี้ แต่ผมก็ตัดสินใจไปแล้วว่าจะรอเขา จะรักแต่เขาคนเดียวถึงสถานะของเราสองคนเป็นแค่เพื่อน แต่ผมก็จะรักเธอเหมือนเดิมไม่คิดจะตัดใจไปไหน ผมได้แค่รอเวลาผ่านไปช้าๆ จนกว่าจะถึงวันที่เขาเรียนจบ........
ถ้าเป็นเพื่อนๆคนอ่านจะทำยังไงหรือครับ จะเลือกรอแบบผม หรือเริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ๆ