ยังไม่หลุดพ้นซะที

เคยเป็นป่ะ ร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา ไม่มีสีหน้าของความเสียใจ แต่หัวใจมันร้องไห้อยู่ข้างใน. เคยเป็นป่ะ ไม่อยากจะพูดอะไร ไม่อยากจะไปงี่เง่าโวยวายกับใคร แต่รอใครสักคนมาถามว่าเป็นไรไหม และคอยปลอบประโยนหัวใจ.

คือ ชีวิตช่ววนี้มันพบเจออะไรมามากมาย ตอนมปลายก็ เคยคบสาวมา 3 ปี เเต่มาเลิกตอนมหาลัย ตอนนี้ก็เป็น นักศึกษา ฝึกวาดภาพไปวันๆ หน้าตาก็ไม่ได้ดี เเต่พอช่วงนี้ได้เจอตนมากมายที่มีความรักกัน มันทําให้นึกถึงอดี

เรารู้สึกแค้นใจแฟนเก่าที่ทำให้เราเศร้าเสียใจอยู่บ่อยๆ ทั้งๆ ที่เราซื่อสัตย์กับเขามาตลอด แต่มันมั่วกาม:) จนเรามีรอยแผลที่ขาไม่รู้ติดโรคจากมันมาหรือเปล่า ขอวิธีล้างแค้นทีค่ะ รวมถึงเพื่อนเลวๆ ที่ไม่เคยพู

ร้องไห้กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ทำพลาดไป เสียใจ เก็บสิ่งนั้นไว้คนเดียว จนเกิดอาการเครียด สับสนไปหมด

เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เพื่อนก็ไม่สนใจ คนรอบตัวก็ไม่สนใจ ทำอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกเรา เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก นอนร้องไห้ทุกวัน เราแค่ต้องการคนที่สามารถเล่าทุกอย่างให้ฟังได้

รู้สึกเหงาโดดเดี่ยว อยากมีคนอยู่ข้างๆ แต่อีกใจนึงก็กลัวเจ็บ กลัวผิดหวัง กลัวการที่ีต้องกลับมาอยู่คนเดียว บางทีก็สับสนกับความรู้สึกตัวเอง

แฟนเราอยากเลิกกับเราเพราะเขารู้สึกผิดที่ทำให้เราร้องไห้ เสียใจ และเหนื่อยมาตลอด และเขาต้องการที่จะเลิกกับเราจริงๆค่ะ เราคบกันได้ปีกว่าๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็ทำเราเหนื่อย ทำเราเสียใจมากจริงๆนั่นแหละค่

เราเป็นคนที่เสพติดการร้องไห้มากๆ เราจะร้องในตอนกลางคืนเป็นส่วนใหญ่ อย่างเช่น เราคิดมากเรื่องคนคุยเรา คิดไปเอง อ่านเธรดเศร้า ฟังเพลงเศร้า คิดถึงเรื่องตอนเด็กๆ ดูรูปเก่าๆ ส่วนน้อยที่จะร้องตอนเช้า(ที่โรง