อยากจะขอโทษถ้ามันยังไม่สายจนเกินไป

ที่ตั้งกระทู้มาวันนี้ก็คืออยากระบาย อยากมีเพื่อนมาเเชร์ความคิดเห็น อยากอ่านความเห็นที่เป็นกำลังใจดี ๆ ในวันพรุ่งนี้นะคะ
     เริ่มคือคบกับเเฟนมาเกือบ 7 ปี ไม่ค่อยมีปัญหาทะเลาะกัน เป็นคู่รักเด็กน้อยมาก ๆ คบกันมาตั้งเเต่มหาลัยจนถึงวัยทำงาน
ช่วงทำงานเเรกๆ ก็มีปัญหางอนกันนิดหน่อย เพราะอยู่ห่างกัน ปกติตอนเรียนตัวติดกันตลอดอย่างกับฝาเเฝด
ความเสมอต้นเสมอปลายของเเฟนทำให้เรา กลายเป็นคนไม่ใส่ใจความรู้สึกของเขา เพราะคิดเเค่เพียงว่า เขารักเรามากเขาไม่มีทางไปไหน
เเฟนจะเป็นคนโทรมาหาตลอด ทักมาหาสม่ำเสมอ เเต่กลายเป็นเราที่ไม่ค่อยสนใจที่จะตอบ ทั้งๆที่ก็ว่างไม่ได้ทำอะไร เพราะคิดเเต่ว่าจะตอบเมื่อไหร่ก็ได้
จนวันหนึ่งวันที่เเฟนก็คงจะเหนื่อยมากๆเเล้ว เราได้คุยกันถึงปัญหา คำเเรกที่ได้ยินเชื่อไหม หูอื้อ ไปเลย ตกใจมาก ใจหาย สับสนไปหมด
เขาบอกว่า เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร เเค่รู้สึกไม่เหมือนเดิม เชื่อไหมเเค่คำพูดเเค่นี้เราอยากวิ่งเขาไปกอดปลอบเเฟนมาก
ขอโทษทั้งน้ำตามองย้อนกลับไป เราเป็นเเบบนั้นจริงๆ รู้สึกเป็นเเฟนที่ไม่ดีมากๆ เเต่เราถามเขาไปว่ายังรักกันอยู่ใช่ไหม ไม่ได้มีคนอื่นนะ
เขาก็ตอบออกมาเลย ว่ายังรักอยู่ เเต่มันไม่เหมือนเดิมเเล้ว เพราะเราปล่อยเขาให้อยู่คนเดียวนานเกินไป เราก็ถามนะว่าจะต้องทำยังไงเราถึงกลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาก็ตอบเเค่ว่าไม่รู้ ตอนนี้เรารู้เเล้วว่าเขาคือคนที่สำคัญที่สุด ไม่มีเขาเราอยู่ไม่ได้จริง ๆ เหมือนโลกเเตกลงไปต่อหน้า 
อยากขอโทษที่ทำให้กลายเป็นเเบบนี้ ตอนนี้กำลังปรับปรุงตัว ขอให้ยังไม่สายจนเกินไป ช่วยเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่