เรื่องราวของเรา เกิดขึ้นเมื่อ 7 ปีก่อน
เราชอบคนนึง ชอบมานาน อารมณ์คือชอบเฉยๆ เพราะเราและเขาต่างมีแฟนกันอยู่แล้ว
เขามีครอบครัวมีลูกคนนึง ด้วยเหตุผลในครอบครัวทำให้ชีวิตคู่เขาจบลง
ส่วนเราก็แค่ให้กำลัง และยังลุ้นนิดๆ ให้เขากลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม
แต่ก็นั้นแหละ ครอบครัวเขาไปต่อไปได้ เขาต้องกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว
เราทำงานที่เดียวกัน ด้วยความเห็นใจ และเข้าใจในชีวิตที่มันหนักของการเลี้ยงลูกคนเดียว
ทำให้เราเข้าไปเป็นส่วนนึงของเขาไปเรื่อยๆ จนแฟนเรารู้ เราก็เลยเลือกที่จะอยู่กับเขา
ชีวิตช่วงแรก เราต่างคนต่างมีงานทำ ต่างรับรู้รับฟัง ขาดเหลือพอจะช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป
จนมาวันนึงเราตัดสินใจออกจากงานประจำ เพื่อตามหาความฝัน
ด้วยความคิดที่ว่าเป็นมนุษย์เงิน มันก็มีอยู่แค่นั้น ออกมาถ้าขยันก็มีแต่ได้กับได้
เราออกมาช่วยแม่เราขายกับข้าว และรับงานพิเศษทำ
ส่วนเขายังทำงานประจำอยู่ เป็นมนุษย์เงินเดือน เมื่อมีภาระเงินหมุนไม่ทัน ก็ต้องพึงพาบัตรเครดิต
มีหลายใบก็หมุนหลายใบ เรารับรู้แต่ไม่รู้ทั้งหมด จนเมื่อหมุนไม่ได้ ภารหนี้ก็เพิ่มมากขึ้น
เขาจึงตัดสินออกมาเปิดร้านกาแฟและดูแลอพาร์ทเมนท์ของพี่ชายเขา
เราไปช่วยโดยไม่ได้อะไร ทำอยู่ครึ่งปี เขามีปัญหาภายในครอบครัว
เราก็เลยตัดสินใจชวนเขามาเปิดร้านที่บ้านเรา ด้วยภาระของบัตร ทำให้ค่าใช้จ่ายชักหน้าไม่ถึงหลัง
เขาตัดสินใจกลับไปทำงานประจำอีกครั้ง แต่ก็นั่นแหละภาระของคนเลี้ยงลูกคนเดียว
ต่อให้ทำงานแค่ไหน เงินมันก็ไม่พออยู่ดี เเต่เราก็สู้...ด้วยกันมาตลอด
จนมาถึงวันนี้ วันที่เขาบอกเราว่า...เขาต้องการคนที่จะช่วยแบ่งเบาภาระเขาได้มากกว่านี้
ซึ่งเราทำไม่ได้ ถึงเราจะพยายามแล้ว ก็ทำไม่ได้อยู่ดี เราจึงปล่อยเขาไป
เจ็บนะ ... แต่ทำไงได้ ในเมื่อเราดูแลเขาเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ
มันสมกับคำว่า "ไอ้คำว่ารักเลี้ยงใครไม่ได้ "
เมื่อคนนึงถอย เราก็จำเป็นต้องยอมปล่อยมือ
ขอเป็นกำลังใจให้คู่อื่น ที่ยังจับมือกันมั่น และฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน
ส่วนเรา อาจต้องใช้เวลาอีกสักพัก...กว่าแผลนี้จะหาย
บทเรียนครั้งนี้สอนให้รู้ว่า อย่าใช้หนี้ ด้วยการเป็นหนี้ เพราะนั่นเท่ากับว่าเราจะอยู่ในวังวนของมันตลอดไป
และต่อให้เราจะเคยรักกันมากแค่ไหน เมื่อเจอเรื่องนี้เขาไป มันก็จบได้เร็วเหมือนกัน.....
ต่อให้รักแค่ไหน ก็ต้องยอม..ให้ไปอยู่ดี