สวัสดีสมาชิกทุกคนค่ะ คือเราอยากทราบว่าอาการที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มีเเนวโน้มเป็นแว (ไบโพล่า) หรือโรคซึมเศร้า หรือโรคที่เกี่ยวกับสภาพอาการทางจิตใจหรือไม่?
ตอนนี้อายุ 20 ปี เราเคยคิดหนีออกจากบ้านบ่อยมาก อยากทำร้ายตัวเอง อยากฆ่าตัวตาย ส่วนใหญ่เราจะทำร้ายตัวเองทางอ้อม เช่นไม่ยอมนอนติดต่อกันหลายวัน ปล่อยให้ตัวป่วย กินยาแก้ปวดทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไร กินพาราเซนตามอลเพื่อให้ตัวเองหลับ ใครว่าหรือเตือนอะไรที่เราคิดว่าเค้าไม่สามารถสอนเราได้ก็จะโกรธมากจนน้ำตาไหล อยู่สักพักเราก็ร้องไห้เพราะน้อยใจ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราโกรธเค้า (เราเป็นคนที่ถ้าไม่นับถือ หรือยกย่องคนๆนั้น เราก็จะไม่ฟังหรือบางครั้งก็ตอบกลับแบบห้วนๆ) เวลาอยู่กับคนเยอะๆก็จะอารมณ์ดีมาก แต่พออยู่คนเดียวก็ไม่อยากทำอะไร วันหยุดเราก็ไมออกไปไหน ที่บ้านชวนไปนอกบ้านก็ไม่ไป ปกติไม่สูบบุหรี่เลยเพราะเหม็นกลิ่น แต่พอเครียด หรือร้องไห้ก็มักนึกถึงบ้างครั้งก็ไปซื้อมา เคยนอนไม่หลับติดต่อกันหลายวันจนอ้วก ช่วงนั้นโทรมมาก เรียนไม่รู้เรื่อง (ฟังจากที่เพื่อนในห้องบอกกับเรา) เราเป็นคนค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูงมาก คิดว่าตัวเองเก่งทุกเรื่อง เราเคยโดนบูลลี่จากเพื่อนผู้หญิงในห้องเือบทุกคน ช่วงนั่นเราไม่อยากไปเรียนเลย ไม่อยากไปเจอเพื่อนในห้องด่าทอเราตลอดทั้งๆที่เราไม่ผิด เราไม่เคยตอยโต้อะไรกลับไปเลย จนเทอมสุดท้ายใกล้ปิดเทอม เพื่อนๆทุกคนที่เคยบูลลี่เรามาขอโทษ เราก็ให้อภัย บางครั้งเราก็คิดว่าเราโรคจิตน่ะ เราไม่ชอบเลือด แต่ชอบดูซีรี่ย์เกี่ยวกับ Chicago Med, NCIS, V.I.P. เรื่องโปรดทั้งนั้น อารมณืเราค่อนข้าวแปรปรวน ไม่อยู่กับร่องกับรอย ตัดสินอะไรไม่ค่อยเด็ดขาด เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ ค่อนข้างเบื่อง่าย เราไม่ชอบสุงสิงกับคนในหมู่บ้าน มีกิจกรรมอะไรในหมู่บ้านเราไม่อยากไปแต่ก็โดนบังคับให้ไปตลอด เราไม่อยากทำอะไรหลายๆอย่าง แต่ที่บ้านบังคับ เเละเลือกเส้นทางชีวิตให้ตลอด เราไม่เคยตัดสินใจอะไรหรือมันอาจเป็นเพราะเราเป็นลูกคนสุดท้อง พ่อกับเเม่เลยคิดว่าเรายังเด็ก บางครั้งนั่งอยู่ดีๆน้ำตาไหลทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจเลย เราค่อนข้างเป็นคนที่อารมณ์ร้อน น้อยครั้งมากที่คุมตัวเองอยู่ พออารมณ์ร้อน หรือโกรธมากๆก็จะแก้โดยการหาอะไรกินหรือไม่ก็จ่ายเงิน ส่วนใหญ่ก็จะโวยวายออกไปแต่ที่บ้านก้คิดว่าเรายังไม่โตความคิดยังเป็นเด็กยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ทั้งๆที่เราคิดว่าเราเข้าใจโลกแล้ว เราไม่สนอะไรทั้งนั้นไม่ว่าทำไปแล้วจะมีผลเสียหรือดีตามมา
โรคซืมเศร้า โรคอารมณ์สองขั้ว หรือแค่อารมณ์ชั่ววูบ
ตอนนี้อายุ 20 ปี เราเคยคิดหนีออกจากบ้านบ่อยมาก อยากทำร้ายตัวเอง อยากฆ่าตัวตาย ส่วนใหญ่เราจะทำร้ายตัวเองทางอ้อม เช่นไม่ยอมนอนติดต่อกันหลายวัน ปล่อยให้ตัวป่วย กินยาแก้ปวดทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไร กินพาราเซนตามอลเพื่อให้ตัวเองหลับ ใครว่าหรือเตือนอะไรที่เราคิดว่าเค้าไม่สามารถสอนเราได้ก็จะโกรธมากจนน้ำตาไหล อยู่สักพักเราก็ร้องไห้เพราะน้อยใจ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราโกรธเค้า (เราเป็นคนที่ถ้าไม่นับถือ หรือยกย่องคนๆนั้น เราก็จะไม่ฟังหรือบางครั้งก็ตอบกลับแบบห้วนๆ) เวลาอยู่กับคนเยอะๆก็จะอารมณ์ดีมาก แต่พออยู่คนเดียวก็ไม่อยากทำอะไร วันหยุดเราก็ไมออกไปไหน ที่บ้านชวนไปนอกบ้านก็ไม่ไป ปกติไม่สูบบุหรี่เลยเพราะเหม็นกลิ่น แต่พอเครียด หรือร้องไห้ก็มักนึกถึงบ้างครั้งก็ไปซื้อมา เคยนอนไม่หลับติดต่อกันหลายวันจนอ้วก ช่วงนั้นโทรมมาก เรียนไม่รู้เรื่อง (ฟังจากที่เพื่อนในห้องบอกกับเรา) เราเป็นคนค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูงมาก คิดว่าตัวเองเก่งทุกเรื่อง เราเคยโดนบูลลี่จากเพื่อนผู้หญิงในห้องเือบทุกคน ช่วงนั่นเราไม่อยากไปเรียนเลย ไม่อยากไปเจอเพื่อนในห้องด่าทอเราตลอดทั้งๆที่เราไม่ผิด เราไม่เคยตอยโต้อะไรกลับไปเลย จนเทอมสุดท้ายใกล้ปิดเทอม เพื่อนๆทุกคนที่เคยบูลลี่เรามาขอโทษ เราก็ให้อภัย บางครั้งเราก็คิดว่าเราโรคจิตน่ะ เราไม่ชอบเลือด แต่ชอบดูซีรี่ย์เกี่ยวกับ Chicago Med, NCIS, V.I.P. เรื่องโปรดทั้งนั้น อารมณืเราค่อนข้าวแปรปรวน ไม่อยู่กับร่องกับรอย ตัดสินอะไรไม่ค่อยเด็ดขาด เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ ค่อนข้างเบื่อง่าย เราไม่ชอบสุงสิงกับคนในหมู่บ้าน มีกิจกรรมอะไรในหมู่บ้านเราไม่อยากไปแต่ก็โดนบังคับให้ไปตลอด เราไม่อยากทำอะไรหลายๆอย่าง แต่ที่บ้านบังคับ เเละเลือกเส้นทางชีวิตให้ตลอด เราไม่เคยตัดสินใจอะไรหรือมันอาจเป็นเพราะเราเป็นลูกคนสุดท้อง พ่อกับเเม่เลยคิดว่าเรายังเด็ก บางครั้งนั่งอยู่ดีๆน้ำตาไหลทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจเลย เราค่อนข้างเป็นคนที่อารมณ์ร้อน น้อยครั้งมากที่คุมตัวเองอยู่ พออารมณ์ร้อน หรือโกรธมากๆก็จะแก้โดยการหาอะไรกินหรือไม่ก็จ่ายเงิน ส่วนใหญ่ก็จะโวยวายออกไปแต่ที่บ้านก้คิดว่าเรายังไม่โตความคิดยังเป็นเด็กยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ทั้งๆที่เราคิดว่าเราเข้าใจโลกแล้ว เราไม่สนอะไรทั้งนั้นไม่ว่าทำไปแล้วจะมีผลเสียหรือดีตามมา