สวัสดีค่ะ ที่ตั้งกระทู้ในวันนี้มีจุดประสงค์เดียวคือ อยากแชร์ประสบการณ์แพนิคในทุกวัน
ขอเกริ่นก่อนว่า จขกท เป็นซึมเศร้าและผันเป็นไบโพล่าแล้วลดเหลือแค่ซึมเศร้าอีกครั้งค่ะตอนนี้ แต่ไม่ว่าโรคไหนคือ จะพ้วงแพนิคตลอด
ซึ่งแพนิคของ จขกท จะมีตั้งแต่ระดับเบาๆคือ คลอๆไปในชีวิตประจำวัน โดยบางวันเป็นเกือบทุกชั่วโมง พูดเลยว่าเบื่อมันมาก รำคาญมันมาก เพราะมันทำไม่ให้เรามีสมาธิทำอะไร มันจะใจสั่น ใจหวิว มึนๆไปราว 20-30 นาที แล้วหายและกลับมาเป็นอีก ซึ่งตอนนี้มันเป็นทุกวันเลย!! เหมือนเพื่อนกันไปแล้ว อ๋อ แพนิคเช้า แพนิคเที่ยง แพนิคบ่าย แพนิคเวลายามดี แพนิคเย็น โอ๊ย...มาบ่อยไปไหม สงสารกันหน่อย ยอมแล้วทูลหัวของบ่าว ส่วนเวลาเป็นหนักๆจะอึดอัด อัดอั้นจนอยากทำร้ายตัวเอง ควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนสติจะแตกและกินเวลานานเกือบชั่วโมง ซึ่งขอไม่บอกเลยว่า จขกท ไม่ได้อยากทำร้ายตัวเองอะไร ไม่อยากชี้ทางให้ใครทำ มันไม่ดีนะคะ ถ้าคุณทำหนึ่งแล้ว มันจะมีสองเสมอ แล้วหลังจากนั้นคุณจะหยุดไม่ได้
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่รักษาคือ จขกท เป็นหนักจนเกือบจะลาโลกไปแล้วหลายครั้ง คิดการใหญ่ การเล็ก ทำมาหมดแล้วทุกวิถีทาง แล้วคงด้วยอะไรสักอย่างที่ทำให้ยังอยู่มาเขียนกระทู้ได้ขนาดนี้ แต่หลายเดือนที่ผ่านมา จขกท ยังมีความคิดอยากทำร้ายตัวเองอยู่ มันเป็นความต้องการในใจส่วนลึก ที่เราเองก็ไม่ได้อยากทำเพราะไม่อยากกลับไปอยู่จุดเดิม หลายคนคงคิดว่าทำไปทำไม มันบาป.....จขกท เชื่อว่าทุกคนที่เป็นจะรู้ค่ะ ว่าเวลาเราเป็น เราจะลืมทุกอย่าง อะไรก็ฉุดไม่อยู่ บางครั้งการที่เราทำร้ายตัวเอง แค่ชื่อก็บอกอยู่แล้ว เราไม่ได้อยากทำร้ายใครนอกจากตัวเอง เราทำเพื่อระบายความเจ็บในใจ เราไม่รู้จะระบายยังไง ถ้าคุณบอกไม่หาอะไรทำละ คุณคิดว่าเราไม่พยายามหรอคะ จขกท ทำมาทุกวิธีแล้ว เพราะใจจริงใครจะอยากทำร้ายตัวเอง ไม่มีหรอกค่ะ!
ส่วนวันนี้ที่มาเขียนบ่นยาวๆนี่เพราะ ไม่มีที่ระบาย เพราะตอนนี้แพนิคกำเริบระดับ 9 จขกท อยากจะปฏิบัติการบางอย่าง แต่อีกใจก็เหยียบความอยากเหล่านั้นไว้ ถ้าทำ เราได้กลับไปจุดเดิมแบบเมื่อหลายปีก่อนแน่ ตอนนี้เราดีขึ้นแล้ว เราต้องผ่านมันไปให้ได้ มันทรมานจริงๆนะคะ ใครหลายคนอาจนึกไม่ออก บางครั้งการที่เราไม่แสดงออกว่าเราเจ็บปวดแค่ไหน มันกลับสร้างบางอย่างในใจให้เติบโตแล้วกลับมาทำร้ายเราอีกครั้ง ทุกวันนี้ จขกท รู้สึกเป็นตัวถ่วงของที่ทำงานมากเลย ทำไมเข้าต้องมาเลี้ยงคนอย่างเราไว้ด้วย สมองก็ประมวลช้ากว่าคนอื่น อารมณ์ก็ขึ้นๆลงๆ ทุกวันนี้เกรงใจเพื่อนจนไม่รู้จะตอบแทนมันยังไง เพราะเวลาแพนิคเราแค่ต้องการเบี่ยงเบนความสนใจ ด้วยการหันไปคุยกับเพื่อน ซึ่งเพื่อนมันต้องคอยแสตนด์บายคุยกับเราตลอด สงสารทุกคนรอบตัวจริงๆ
เราเข้าใจทั้งคนที่เป็นและคนรอบข้าง หากคนรอบตัวคุยเป็นเราแค่อยากบอกให้รู้ว่า คุณเก่ง คุณมีความอดทนที่ต้องรับมือกับคนที่คลื่นอารมณ์ไม่คงที่แบบนี้ อยากขอบคุณจริงๆ และสำหรับคนที่เป็น จขกท เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ เรารู้ว่ามันทรมานขนาดไหน ถ้าไม่ไหว ขอแค่อย่าทำอะไรจนเกินความควบคุม เปิดเพลงที่คุณชอบแล้วให้อารมณ์ไหลไปกับเพลง ออกจากโลกที่คุณอยู่สักพักไปอยู่โลกที่คุณสร้างแล้วสบายใจ ปล่อยมันไป
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ บ่นยาวเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ บายๆ
แพนิคเพื่อนรัก (Everyday with Panic)
ขอเกริ่นก่อนว่า จขกท เป็นซึมเศร้าและผันเป็นไบโพล่าแล้วลดเหลือแค่ซึมเศร้าอีกครั้งค่ะตอนนี้ แต่ไม่ว่าโรคไหนคือ จะพ้วงแพนิคตลอด
ซึ่งแพนิคของ จขกท จะมีตั้งแต่ระดับเบาๆคือ คลอๆไปในชีวิตประจำวัน โดยบางวันเป็นเกือบทุกชั่วโมง พูดเลยว่าเบื่อมันมาก รำคาญมันมาก เพราะมันทำไม่ให้เรามีสมาธิทำอะไร มันจะใจสั่น ใจหวิว มึนๆไปราว 20-30 นาที แล้วหายและกลับมาเป็นอีก ซึ่งตอนนี้มันเป็นทุกวันเลย!! เหมือนเพื่อนกันไปแล้ว อ๋อ แพนิคเช้า แพนิคเที่ยง แพนิคบ่าย แพนิคเวลายามดี แพนิคเย็น โอ๊ย...มาบ่อยไปไหม สงสารกันหน่อย ยอมแล้วทูลหัวของบ่าว ส่วนเวลาเป็นหนักๆจะอึดอัด อัดอั้นจนอยากทำร้ายตัวเอง ควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนสติจะแตกและกินเวลานานเกือบชั่วโมง ซึ่งขอไม่บอกเลยว่า จขกท ไม่ได้อยากทำร้ายตัวเองอะไร ไม่อยากชี้ทางให้ใครทำ มันไม่ดีนะคะ ถ้าคุณทำหนึ่งแล้ว มันจะมีสองเสมอ แล้วหลังจากนั้นคุณจะหยุดไม่ได้
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่รักษาคือ จขกท เป็นหนักจนเกือบจะลาโลกไปแล้วหลายครั้ง คิดการใหญ่ การเล็ก ทำมาหมดแล้วทุกวิถีทาง แล้วคงด้วยอะไรสักอย่างที่ทำให้ยังอยู่มาเขียนกระทู้ได้ขนาดนี้ แต่หลายเดือนที่ผ่านมา จขกท ยังมีความคิดอยากทำร้ายตัวเองอยู่ มันเป็นความต้องการในใจส่วนลึก ที่เราเองก็ไม่ได้อยากทำเพราะไม่อยากกลับไปอยู่จุดเดิม หลายคนคงคิดว่าทำไปทำไม มันบาป.....จขกท เชื่อว่าทุกคนที่เป็นจะรู้ค่ะ ว่าเวลาเราเป็น เราจะลืมทุกอย่าง อะไรก็ฉุดไม่อยู่ บางครั้งการที่เราทำร้ายตัวเอง แค่ชื่อก็บอกอยู่แล้ว เราไม่ได้อยากทำร้ายใครนอกจากตัวเอง เราทำเพื่อระบายความเจ็บในใจ เราไม่รู้จะระบายยังไง ถ้าคุณบอกไม่หาอะไรทำละ คุณคิดว่าเราไม่พยายามหรอคะ จขกท ทำมาทุกวิธีแล้ว เพราะใจจริงใครจะอยากทำร้ายตัวเอง ไม่มีหรอกค่ะ!
ส่วนวันนี้ที่มาเขียนบ่นยาวๆนี่เพราะ ไม่มีที่ระบาย เพราะตอนนี้แพนิคกำเริบระดับ 9 จขกท อยากจะปฏิบัติการบางอย่าง แต่อีกใจก็เหยียบความอยากเหล่านั้นไว้ ถ้าทำ เราได้กลับไปจุดเดิมแบบเมื่อหลายปีก่อนแน่ ตอนนี้เราดีขึ้นแล้ว เราต้องผ่านมันไปให้ได้ มันทรมานจริงๆนะคะ ใครหลายคนอาจนึกไม่ออก บางครั้งการที่เราไม่แสดงออกว่าเราเจ็บปวดแค่ไหน มันกลับสร้างบางอย่างในใจให้เติบโตแล้วกลับมาทำร้ายเราอีกครั้ง ทุกวันนี้ จขกท รู้สึกเป็นตัวถ่วงของที่ทำงานมากเลย ทำไมเข้าต้องมาเลี้ยงคนอย่างเราไว้ด้วย สมองก็ประมวลช้ากว่าคนอื่น อารมณ์ก็ขึ้นๆลงๆ ทุกวันนี้เกรงใจเพื่อนจนไม่รู้จะตอบแทนมันยังไง เพราะเวลาแพนิคเราแค่ต้องการเบี่ยงเบนความสนใจ ด้วยการหันไปคุยกับเพื่อน ซึ่งเพื่อนมันต้องคอยแสตนด์บายคุยกับเราตลอด สงสารทุกคนรอบตัวจริงๆ
เราเข้าใจทั้งคนที่เป็นและคนรอบข้าง หากคนรอบตัวคุยเป็นเราแค่อยากบอกให้รู้ว่า คุณเก่ง คุณมีความอดทนที่ต้องรับมือกับคนที่คลื่นอารมณ์ไม่คงที่แบบนี้ อยากขอบคุณจริงๆ และสำหรับคนที่เป็น จขกท เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ เรารู้ว่ามันทรมานขนาดไหน ถ้าไม่ไหว ขอแค่อย่าทำอะไรจนเกินความควบคุม เปิดเพลงที่คุณชอบแล้วให้อารมณ์ไหลไปกับเพลง ออกจากโลกที่คุณอยู่สักพักไปอยู่โลกที่คุณสร้างแล้วสบายใจ ปล่อยมันไป
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ บ่นยาวเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ บายๆ