สวัสดีค่ะ
มีเรื่องที่อยากจะระบาย เป็นความในใจที่บางครั้งพูดไป คนที่อยู่รอบข้างเราก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจมากนัก
ขอเล่าย้อนไปในอดีตหน่อยนะคะ
เราเป็นเด็กที่เกิดมาจากพ่อแม่ที่ไม่พร้อม คุณย่าและพ่อก็รับเรามาเลี้ยง เราเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ เพราะหลังจากที่แม่คลอดเรา แม่ก็ไม่ได้เลี้ยงเราหรือมาเจอเราอีกเลย ก็คือพ่อแม่แยกทางกันนั่นแหล่ะค่ะ ตอนเด็กย่าเราเลี้ยงเราและพ่อไปทำงานต่างจังหวัดและส่งเงินมาให้ค่าเรียน ค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน พอย พอคุณย่าเสีย เราก็ได้อยู่กับย่าอีกคนนึง พ่อเราก็จะมาเยี่ยมหากลับบ้านปีละ 2 ครั้งคือช่วงหยุดเทศกาล พอเราเข้าเรียนมัธยมต้นช่วง ม.3 พ่อก็กลับมาอยู่กับเราสองคนที่บ้าน พ่อเราเป้นคนที่น่ารักมาก ตามใจเรามากๆช่วงเรายังเด็ก แต่พอเราโตพ่อก็ใจดีกับเราบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตามใจเราเหมือนแต่ก่อน ตอนแรกที่พ่อกลับมาอยู่บ้านถาวร เรากังวลว่าจะเข้ากับพ่อไม่ได้ เพราะไม่เคยอยู่ด้วยกันนาน ความสัมพันธ์ก็จะไม่ค่อนสนิทมากเท่าไหร่ แต่พ่อเราน่ารักมากจริงๆค่ะ พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราอยู่ด้วยกันอย่างไม่อึดอัดใจ ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเรามากเกินไป แต่จะคอยดูแลห่างๆไม่ให้เราอึดอัด ช่วงแรกๆเราก็เบื่อๆ แต่ผ่านไปสักปีสองปี เราสนิทกับพ่อมากขึ้น คุยกันได้ทุกเรื่อง ความสัมพันธ์กับพ่อดีมาก และครอบครัวเราก็ใส่ใจดูแลเราดีให้ความอบอุ่นเราดีมาก
จนช่วงมัธยมปลาย น่าจะ ม.6 เราได้มีโอกาสเจอกับคุณป้าแท้ๆ ซึ่งก็คือพี่สาวของแม่เราโดยบังเอิญ เรากับพ่อก็ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะเจอกัน เพราะตั้งแต่เด็กๆมญาติทางฝั่งแม่หรือแม่ก็ไม่ติดต่อเรามาเลย จนมาเจอกันโดยบังเอิญ เราได้มีโอกาสรู้จักกับญาติฝั่งแม่เรา พี่สาวเราที่เป้นลูกของคุณป้า แต่เราไม่ได้เจอแม่เลย เนื่องจากแม่อยู่อีกจังหวัดนึง และเราก็ไม่กล้าถามเรื่องแม่ด้วย ในใจลึกๆกลัวว่าแม่ไม่ได้คิดถึงเราแล้ว
ตั้งแต่เด็กมามีบางครั้งที่เราคิดถึงแม่ และที่บ้านก็ไม่เคยเล่าเรื่องแม่ให้เราฟังเท่าไหร่ สรุปก้คือเราไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่เลย จนมาเจอป้า เรามีความหวังลึกๆว่าจะได้เจอแม่ หรือมีโอกาสได้คุยบ้างมันคงจะดีมาก เพราะเราคิดถึงแม่มาก และไม่เคยโกรธแม่เลย จะไม่ถามเหตุผลว่าทำไมแม่ถึงไม่ติดต่อมาบ้างในตอนนั้นเราคิดแบบนี้จริงๆ
แล้วคุณป้าก็บอกว่าจะบอกแม่ให้ติดต่อเรามานะ เราก็รออย่างมีความหวัง จนวังนึงแม่แอดเฟสบุ๊คเรามา เราดีใจมาก ได้มีโอกาสได้แชทเฟสกัน แม่ก้บอกรักเรา คิดถึงเรานะ ถามสารทุกข์สุขดิบเราเป้นไงบ้าง เราร้องไห้ดีใจมาก แบบคิดอยู่ในใจตลอดว่านี่หรอ คำว่า แม่ ที่เราเรียกแม่เราจริงๆ การได้คุยกับแม่จริงๆมันรู้สึกดีแบบนี้เองสินะ เราก็ได้ให้เบอร์โทรแม่ไป และหลังจากที่คุยกับแม่วันนั้น ไม่กี่วันต่อมา แม่ก็บล็อคเฟสบุ๊คเราเลย เรา งง และช็อคมาก ทำไม ทำไม ทำไม เต็มไปหมด แต่ก้เงียบ เราก็เงียบมาตลอด จนช่วงจบม.6 เราเลยโทรหาพี่สาวที่เป้นลูกสาวของป้า ว่าเราอยากคุยกับแม่สักครั้ง ขอเบอร์แม่ได้ไหมคะ พี่สาวก็ตอบเราว่า แม่ไม่สะดวก เพราะมีครอบครัวใหม่แล้ว มีลูกชาย มีสามี มีครอบครัวที่ดี บางทีเรื่องของเราอาจเป็นความลับ เราก็ไม่คิดอยากจะไปแสดงตัวว่าเป็นลูกสาวแม่อยู่แล้ว เราแค่อยากได้ยินเสียงแม่สักนิดแค่นั้นเอง ตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ เราเสียใจที่แม่ไม่เปิดโอกาสให้เราเลย เราแชทหาพี่สาวบ่อยๆว่า "ฝากบอกแม่ด้วยนะคะว่าหนูคิดถึงมากๆเลย" เราไม่รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมา คำว่า คิดถึง คำว่ารักของเราแม่จะเคยได้ยินมั้ยหรือรับรู้มั้ย
มันจะร้องไห้จริงๆเวลาที่คิดถึงแม่ และมีความทรงจำที่แย่ๆ ว่าแม่ลบช่องทางการติดต่อจากเราทุกอย่าง หรือจริงๆแล้วไม่เคยรักหรือคิดถึงเราเลย
แต่หนูคิดถึงแม่จริงๆนะคะ
อีกไม่กี่เดือนเราจะอายุ 25 นี่ครึ่งชีวิตที่เราคนเดียวเป็นฝ่ายคิดถึงแม่
จะ 25 ปีแล้ว แม่คิดถึงหนูบ้างไหม
มีเรื่องที่อยากจะระบาย เป็นความในใจที่บางครั้งพูดไป คนที่อยู่รอบข้างเราก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจมากนัก
ขอเล่าย้อนไปในอดีตหน่อยนะคะ
เราเป็นเด็กที่เกิดมาจากพ่อแม่ที่ไม่พร้อม คุณย่าและพ่อก็รับเรามาเลี้ยง เราเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ เพราะหลังจากที่แม่คลอดเรา แม่ก็ไม่ได้เลี้ยงเราหรือมาเจอเราอีกเลย ก็คือพ่อแม่แยกทางกันนั่นแหล่ะค่ะ ตอนเด็กย่าเราเลี้ยงเราและพ่อไปทำงานต่างจังหวัดและส่งเงินมาให้ค่าเรียน ค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน พอย พอคุณย่าเสีย เราก็ได้อยู่กับย่าอีกคนนึง พ่อเราก็จะมาเยี่ยมหากลับบ้านปีละ 2 ครั้งคือช่วงหยุดเทศกาล พอเราเข้าเรียนมัธยมต้นช่วง ม.3 พ่อก็กลับมาอยู่กับเราสองคนที่บ้าน พ่อเราเป้นคนที่น่ารักมาก ตามใจเรามากๆช่วงเรายังเด็ก แต่พอเราโตพ่อก็ใจดีกับเราบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตามใจเราเหมือนแต่ก่อน ตอนแรกที่พ่อกลับมาอยู่บ้านถาวร เรากังวลว่าจะเข้ากับพ่อไม่ได้ เพราะไม่เคยอยู่ด้วยกันนาน ความสัมพันธ์ก็จะไม่ค่อนสนิทมากเท่าไหร่ แต่พ่อเราน่ารักมากจริงๆค่ะ พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราอยู่ด้วยกันอย่างไม่อึดอัดใจ ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเรามากเกินไป แต่จะคอยดูแลห่างๆไม่ให้เราอึดอัด ช่วงแรกๆเราก็เบื่อๆ แต่ผ่านไปสักปีสองปี เราสนิทกับพ่อมากขึ้น คุยกันได้ทุกเรื่อง ความสัมพันธ์กับพ่อดีมาก และครอบครัวเราก็ใส่ใจดูแลเราดีให้ความอบอุ่นเราดีมาก
จนช่วงมัธยมปลาย น่าจะ ม.6 เราได้มีโอกาสเจอกับคุณป้าแท้ๆ ซึ่งก็คือพี่สาวของแม่เราโดยบังเอิญ เรากับพ่อก็ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะเจอกัน เพราะตั้งแต่เด็กๆมญาติทางฝั่งแม่หรือแม่ก็ไม่ติดต่อเรามาเลย จนมาเจอกันโดยบังเอิญ เราได้มีโอกาสรู้จักกับญาติฝั่งแม่เรา พี่สาวเราที่เป้นลูกของคุณป้า แต่เราไม่ได้เจอแม่เลย เนื่องจากแม่อยู่อีกจังหวัดนึง และเราก็ไม่กล้าถามเรื่องแม่ด้วย ในใจลึกๆกลัวว่าแม่ไม่ได้คิดถึงเราแล้ว
ตั้งแต่เด็กมามีบางครั้งที่เราคิดถึงแม่ และที่บ้านก็ไม่เคยเล่าเรื่องแม่ให้เราฟังเท่าไหร่ สรุปก้คือเราไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่เลย จนมาเจอป้า เรามีความหวังลึกๆว่าจะได้เจอแม่ หรือมีโอกาสได้คุยบ้างมันคงจะดีมาก เพราะเราคิดถึงแม่มาก และไม่เคยโกรธแม่เลย จะไม่ถามเหตุผลว่าทำไมแม่ถึงไม่ติดต่อมาบ้างในตอนนั้นเราคิดแบบนี้จริงๆ
แล้วคุณป้าก็บอกว่าจะบอกแม่ให้ติดต่อเรามานะ เราก็รออย่างมีความหวัง จนวังนึงแม่แอดเฟสบุ๊คเรามา เราดีใจมาก ได้มีโอกาสได้แชทเฟสกัน แม่ก้บอกรักเรา คิดถึงเรานะ ถามสารทุกข์สุขดิบเราเป้นไงบ้าง เราร้องไห้ดีใจมาก แบบคิดอยู่ในใจตลอดว่านี่หรอ คำว่า แม่ ที่เราเรียกแม่เราจริงๆ การได้คุยกับแม่จริงๆมันรู้สึกดีแบบนี้เองสินะ เราก็ได้ให้เบอร์โทรแม่ไป และหลังจากที่คุยกับแม่วันนั้น ไม่กี่วันต่อมา แม่ก็บล็อคเฟสบุ๊คเราเลย เรา งง และช็อคมาก ทำไม ทำไม ทำไม เต็มไปหมด แต่ก้เงียบ เราก็เงียบมาตลอด จนช่วงจบม.6 เราเลยโทรหาพี่สาวที่เป้นลูกสาวของป้า ว่าเราอยากคุยกับแม่สักครั้ง ขอเบอร์แม่ได้ไหมคะ พี่สาวก็ตอบเราว่า แม่ไม่สะดวก เพราะมีครอบครัวใหม่แล้ว มีลูกชาย มีสามี มีครอบครัวที่ดี บางทีเรื่องของเราอาจเป็นความลับ เราก็ไม่คิดอยากจะไปแสดงตัวว่าเป็นลูกสาวแม่อยู่แล้ว เราแค่อยากได้ยินเสียงแม่สักนิดแค่นั้นเอง ตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ เราเสียใจที่แม่ไม่เปิดโอกาสให้เราเลย เราแชทหาพี่สาวบ่อยๆว่า "ฝากบอกแม่ด้วยนะคะว่าหนูคิดถึงมากๆเลย" เราไม่รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมา คำว่า คิดถึง คำว่ารักของเราแม่จะเคยได้ยินมั้ยหรือรับรู้มั้ย
มันจะร้องไห้จริงๆเวลาที่คิดถึงแม่ และมีความทรงจำที่แย่ๆ ว่าแม่ลบช่องทางการติดต่อจากเราทุกอย่าง หรือจริงๆแล้วไม่เคยรักหรือคิดถึงเราเลย
แต่หนูคิดถึงแม่จริงๆนะคะ
อีกไม่กี่เดือนเราจะอายุ 25 นี่ครึ่งชีวิตที่เราคนเดียวเป็นฝ่ายคิดถึงแม่