ขอคำแนะนำ คำปรึกษาหน่อยนะคะ

ตอนนี้เรากำลังเข้ามหาวิทยาลัย เรามีที่เรียนแล้ว แต่เรายังไม่จบ ม.6 เราติด0อยู่3ตัวทั้งหมด ก่อนหน้านี้เรายอมรับเราอาจจะยังพยายามไม่มากพอ จนทำให้เป็นปัญหามาจนถึงตอนนี้ เราไม่ได้บอกแม่หรือคนที่บ้าน เพราะเรากลัวเค้าจะผิดหวัง มันจึงทำให้เราไม่มีข้ออ้างที่จะไปโรงเรียน รวมไปถึงอาจารย์ที่เราติด0วิชาหนึ่งซึ่งเรากล้าพูดเลยว่าอาจารย์ท่านนี้พยายามไม่ให้เราแก้0 เราโทรไปถามงานก็ไม่บอก พอเราลองโทรไปอีกครั้งก็บล็อคเบอร์โทรเรา เรายืมเบอร์ของเพื่อนโทรไป เราก็ถามก่อนตามมารยาทว่า อาจารย์สะดวกคุยมั้ย เค้าก็ตอบ ไม่สะดวกนะคะ แล้วก็ตัดสายเราติดไปเลย ต่อมาหลังจากนั้นเราได้เรียนกับอาจารย์ที่เป็นสามีของอาจารย์ที่ให้เราติด0ท่านนี้ เราก็มาติด0ของอาจารย์ที่เป็นสามีจะอาจารย์ท่านนี้อีก ทั้งๆที่เราส่งงานครบ สอบย่อยก็มาสอบ ทำทุกอย่าง แต่ก็ติด0 แต่กับเพื่อนเราเค้าไม่ได้มาสอบ เข้าเรียนก็น้อยแต่กับไม่ติด เราไม่อยากจะคิดไปในทางที่ไม่ดี แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ เรื่องนี้เป็นปัญหาสำหรับเรามาก เราคิดมากจนมีอาการปวดหัวต้องพบแพทย์ มีอาการเสี่ยงเป็นไมเกรน แต่ ณ ตอนนี้เราต้องทำตัวร่าเริง หัวเราะ มีความสุข เพราะเราไม่อยากให้แม่หรือคนที่บ้านรู้ว่าเราเครียด เราปวดหัวมาก มีอาการอยากอาเจียน เราเริ่มรู้สึกว่าบางทีที่เราทำอะไรผิด มันจะมีเสียงข้างในที่กำลังด่าเราสมน้ำหน้าเรา จนทำให้ความรู้สึกเราจริงๆกลายเป็นผิดมาก เสียใจ และโทษตัวเอง บางทีที่เรารู้สึกผิดมากๆ เราจะมีความรู้สึกอยากทำให้ตัวเองเจ็บ อยากให้เลือดออก บางทีอยากลองเอาอะไรคมๆมากรีดแขนให้เลือดออก แต่เรายังไม่กล้าทำขนาดนั้น เราทำได้แค่กัดตัวเองแรงๆ จิกเล็บใส่แขนแรงๆ บางทีก็คิดว่าอยากให้ตัวเองตายๆไป แต่เรายังทำไม่ได้เรายังมีแม่มีครอบครัวที่เราต้องดูแล เราทิ้งเค้าไปไม่ได้ เราไม่อยากให้เค้าลำบาก เราอยากเห็นเค้ามีความสุข เพราะในอนาคตเราคือเสาร์หลักของบ้าน เราคือความหวังของบ้าน พ่อแม่หรือที่บ้านอาจจะไม่เคยกดดันเรา แต่กลับเป็นเราที่กดดันตัวเองว่าต้องทำให้เค้าภูมิใจนะ เค้าต้องไม่อายไม่ขายหน้าใคร แต่เพราะปัญหานี้มันทำให้เรารู้สึกว่าเราแย่ เราไม่ดีเลย เราแก้มันไม่ได้ เราอยากผ่านมันไป เรารู้สิ่งที่เราทำมันกำลังไปการหนีปัญหา แต่เรากับยังรู้สึกไม่กล้าพอที่จะสู้ เพราะเรารู้สึกเหนื่อย เราจำได้ว่าเราเสียใจมากเรื่องอาจารย์ที่พยายามแกล้งเรา เราร้องไห้ออกมากลางที่สาธารณะทั้งๆที่เราอายเรามาก เราหยุดร้องไม่ได้ มันเครียด แต่เมื่อเรากลับมาถึงบ้านเราจะต้องกลับมาเป็นเราคนเดิม คนที่หัวเราะกับทุกเรื่อง ตลกกับทุกสิ่ง สดใส ร่าเริง ยิ้มเก่งเหมือนคนบ้า แต่พอเราอยู่คนเดียวความรู้สึกทั้งหมดมันจะประเดประดังกันเข้ามาในหัวไปหมด เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่รู้จะพูดความรู้สึกนี้ออกมายังไง เราแค่อยากได้คำแนะนำ คำปรึกษา ขอบคุณล่วงหน้ามากๆนะคะ