เรามีเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่ 10ขวบ ตอนนี้ก็อายุ28กันแล้ว
เพื่อนเราแต่งงานไปตั้งแต่อายุ 17ปี เป็นความโชคดีของเพื่อนที่ได้สามีนิสัย ฐานะ การงานดี
ปัจจุบันนี้พวกเขาย้ายไปอยู่ที่บ้านเกิดสามีของเขา แต่เพื่อนก็ยังติดต่อมาพูดคุยด้วยสม่ำเสมอ
ตอนนี้เราเองก็มีแฟนเป็นคนต่างชาติ แต่ทำงานในไทย กินอยู่ด้วยกันมา 3ปี นิสัยดี การงานมั่นคง แต่ไม่ได้รวยมาก
เพราะเราไม่ได้มีจุดประสงค์อยากมีแฟนรวยอยู่แล้วตั้งแต่แรก แค่อยากได้คนดี จิตวิทยาดี ไม่ทะเลาะ ไม่ดราม่า
ก่อนคบกันเราไม่เคยอยากรู้เลยว่าเค้าได้เงินเดือนเท่าไหร่ ขับรถอะไร บ้านเค้าอยู่ยังไง เพราะประทับใจนิสัย(และภาพลักษณ์)
พอคบกันเกือบปี ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ก็อยู่ดีมีความสุข กินอยู่สบาย แฟนซัพพอร์ทเราได้ทุกเรื่อง ไม่เคยปล่อยให้ลำบาก
เขาไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้าเมายา ไม่สูบบุหรี่ ไม่ปาร์ตี้ กลับบ้านตรงเวลา ไม่ขี้หึง เขาและเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตให้กันและกัน
ซึ่งเราคิดว่า "นี่แหละชีวิตคู่ที่ฉันต้องการ"
จนมาวันหนึ่ง...
เพื่อนคนที่กล่าวข้างต้นชวนเราไปเที่ยวประเทศที่เขาอยู่ แต่เราเองไม่มีเงินมากพอที่จะใช้จ่ายแบบนั้นได้
เพื่อนคนนั้นบอกว่าทำไมไม่ขอแฟน เราก็บอกว่า เราไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่แฟนทำงานงกๆ
แล้วเราก็เอาเงินที่เค้าหามานั้นไปเที่ยว ไปมีความสุขกับคนอื่น
จริงๆ เราไม่เคยแบมือขอเงินแฟนเลย นอกจากเขาจะเสนอให้เอง เพราะเราทำงานหาเงินเองได้
และรู้สึกละอายต่อตัวเองถ้าต้องขอเงินจากคนอื่น ไม่ว่าใครก็แล้วแต่
เพื่อนคนนั้นบอกว่า เงินแค่5-6หมื่น ถ้าเขาไม่มีปัญญาให้ ก็ต้องคิดดีๆ แล้วนะ
ทำไมมีแฟนฝรั่งแล้วยังลำบาก ยังไม่มีสมบัติอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน อยู่กันมาตั้ง 3ปี ผู้ชายคนนี้ไม่ให้อะไรเลย
เพื่อนพูดตรงๆ ว่าอยากให้เรามีชีวิตที่สุขสบาย(ง่ายๆ คืออยากให้มีผู้ชายรวยๆแบบที่เค้ามี)
เราอึ้งกับสิ่งที่เพื่อนพูดมาก คือหูอื้อไปเลย งงแบบพูดอะไรไม่ออก
เราคิดมาตลอดว่าชีวิตเราก็ดีระดับหนึ่งแล้ว มีความสุข รู้สึกพอดี อาจยังมีสิ่งที่ต้องไขว่คว้า ก็คืองานที่ใช่
ไม่เคยอยากได้อะไรที่เกินตัว ไม่เคยอยากมีชีวิตหรูหรา ไม่เคยอยากไปไหนที่แฟนจะไม่ไปด้วย
ตอนนี้แค่ไปเดินตลาดก็มีความสุขอะ ถ้าแฟนไปด้วย เพราะเค้าเป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดในโลก
แต่ทำไมเพื่อนเค้ามองเรามุมนั้น งงเหมือนกันว่า ตกลงใครกันแน่ที่ไม่มีความสุข?
ส่วนตัวเราเองมีความสุข และรู้สึกพอเพียงกับชีวิตตัวเองดีอยู่แล้ว แต่ทำไมคนข้างนอก(หลายคนมาก)
ถึงรู้สึกว่าชีวิตเรามันยังไม่ดีพอ ต้องมีสิ่งนั้น ต้องได้สิ่งนี้ ต้องได้มากกว่านี้
ถ้าเรามีแล้วเค้าจะได้รับอะไรจากเราหรอ???
ไม่แน่ใจว่ามันเป็นความทุกข์ของเราเอง หรือมันเป็นความทุกข์ของคนอื่น
เพื่อนเราแต่งงานไปตั้งแต่อายุ 17ปี เป็นความโชคดีของเพื่อนที่ได้สามีนิสัย ฐานะ การงานดี
ปัจจุบันนี้พวกเขาย้ายไปอยู่ที่บ้านเกิดสามีของเขา แต่เพื่อนก็ยังติดต่อมาพูดคุยด้วยสม่ำเสมอ
ตอนนี้เราเองก็มีแฟนเป็นคนต่างชาติ แต่ทำงานในไทย กินอยู่ด้วยกันมา 3ปี นิสัยดี การงานมั่นคง แต่ไม่ได้รวยมาก
เพราะเราไม่ได้มีจุดประสงค์อยากมีแฟนรวยอยู่แล้วตั้งแต่แรก แค่อยากได้คนดี จิตวิทยาดี ไม่ทะเลาะ ไม่ดราม่า
ก่อนคบกันเราไม่เคยอยากรู้เลยว่าเค้าได้เงินเดือนเท่าไหร่ ขับรถอะไร บ้านเค้าอยู่ยังไง เพราะประทับใจนิสัย(และภาพลักษณ์)
พอคบกันเกือบปี ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ก็อยู่ดีมีความสุข กินอยู่สบาย แฟนซัพพอร์ทเราได้ทุกเรื่อง ไม่เคยปล่อยให้ลำบาก
เขาไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้าเมายา ไม่สูบบุหรี่ ไม่ปาร์ตี้ กลับบ้านตรงเวลา ไม่ขี้หึง เขาและเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตให้กันและกัน
ซึ่งเราคิดว่า "นี่แหละชีวิตคู่ที่ฉันต้องการ"
จนมาวันหนึ่ง...
เพื่อนคนที่กล่าวข้างต้นชวนเราไปเที่ยวประเทศที่เขาอยู่ แต่เราเองไม่มีเงินมากพอที่จะใช้จ่ายแบบนั้นได้
เพื่อนคนนั้นบอกว่าทำไมไม่ขอแฟน เราก็บอกว่า เราไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่แฟนทำงานงกๆ
แล้วเราก็เอาเงินที่เค้าหามานั้นไปเที่ยว ไปมีความสุขกับคนอื่น
จริงๆ เราไม่เคยแบมือขอเงินแฟนเลย นอกจากเขาจะเสนอให้เอง เพราะเราทำงานหาเงินเองได้
และรู้สึกละอายต่อตัวเองถ้าต้องขอเงินจากคนอื่น ไม่ว่าใครก็แล้วแต่
เพื่อนคนนั้นบอกว่า เงินแค่5-6หมื่น ถ้าเขาไม่มีปัญญาให้ ก็ต้องคิดดีๆ แล้วนะ
ทำไมมีแฟนฝรั่งแล้วยังลำบาก ยังไม่มีสมบัติอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน อยู่กันมาตั้ง 3ปี ผู้ชายคนนี้ไม่ให้อะไรเลย
เพื่อนพูดตรงๆ ว่าอยากให้เรามีชีวิตที่สุขสบาย(ง่ายๆ คืออยากให้มีผู้ชายรวยๆแบบที่เค้ามี)
เราอึ้งกับสิ่งที่เพื่อนพูดมาก คือหูอื้อไปเลย งงแบบพูดอะไรไม่ออก
เราคิดมาตลอดว่าชีวิตเราก็ดีระดับหนึ่งแล้ว มีความสุข รู้สึกพอดี อาจยังมีสิ่งที่ต้องไขว่คว้า ก็คืองานที่ใช่
ไม่เคยอยากได้อะไรที่เกินตัว ไม่เคยอยากมีชีวิตหรูหรา ไม่เคยอยากไปไหนที่แฟนจะไม่ไปด้วย
ตอนนี้แค่ไปเดินตลาดก็มีความสุขอะ ถ้าแฟนไปด้วย เพราะเค้าเป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดในโลก
แต่ทำไมเพื่อนเค้ามองเรามุมนั้น งงเหมือนกันว่า ตกลงใครกันแน่ที่ไม่มีความสุข?
ส่วนตัวเราเองมีความสุข และรู้สึกพอเพียงกับชีวิตตัวเองดีอยู่แล้ว แต่ทำไมคนข้างนอก(หลายคนมาก)
ถึงรู้สึกว่าชีวิตเรามันยังไม่ดีพอ ต้องมีสิ่งนั้น ต้องได้สิ่งนี้ ต้องได้มากกว่านี้
ถ้าเรามีแล้วเค้าจะได้รับอะไรจากเราหรอ???