เขาเกลียดเราแต่หวังดีกับเรา

คือว่าวันนี้พวกเราได้ไปยืนหน้ากระดานที่สรามค่ะทั้งโรงเรียนเลย เรียงตามสายชั้นค่ะ แล้วพี่คนที่เค้าไม่ชอบขี้หน้าเราขั้นที่เเบบว่าอยากจะตบเลยล่ะค่ะ มองจิกด้วย อันนี้เราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเราไปทำอะไรให้พี่เค้าเกลียดเรานักหนา โชคร้ายของเรามั้งคะที่ได้มายืนข้างหน้าพี่เค้าเราก็เกร็งไปหมดทั้งตัวเลยค่ะ ยืนๆนั่งๆอยู่ประมาณ2-3ชั่วโมงค่ะ ด้วยความที่เราเป็นเลือดจางค่ะเลยเริ่มเวียนหัว ตอนนั้นคุณครูให้นั่งอยู่นะคะ แล้วเราใช้นิ้วนวดตรงหางตาค่ะ รุ่นพี่ม.6 ที่เป็นพี่สตาปก็เดินมาพอดีแล้วถามเสียงดังนิดนึงค่ะว่าไหวมั้ยคะ เราก็พยักหน้าค่ะทั้งๆที่ปวดหัวมาก คนอื่นก็มองเรากันเต็มเลยค่ะ เราฝืนมาอีก30นาทีก็เริ่มไม่ไหวเลยก้มหัวลงพักสายตาค่ะแล้วฝนเริ่มริน แรงขึ้นเรื่อยๆค่ะ อากาศมันเย็นดีค่ะเราเลยเอามือปิดหน้าแล้วนอนแต่รู้สึกว่าฝนไม่โดนหัวเราเลยค่ะ เราก็ไม่ใส่ใจนะนอนต่อแต่ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงพี่คนนั้นดังมาจากข้างหลังเป็นคนสองคนคุยกันค่ะ
เพื่อนพี่คนนั้นมั้งคะบอกว่า "ป้ายชื่อเปียกแล้ว" แล้วเสียงอีกคนเป็นเสียงพี่คนนั้นค่ะพูดว่า "เออเปียกก็เปียกเหอะ เป็นห่วงน้องไม่อยากให้น้องเปียก" ตอนนั้นเรารู้สึกว่าอบอุ่นมากค่ะเสียงของพี่เค้าแสดงให้เห็นว่าพี่เค้าจริงใจกับเราค่ะ (พี่คนนี้เป็นผู้หญิงนะคะ) เราเลยมองขึ้นก็เห็นป้ายชื่อของพี่เค้าค่ะ เราไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ ทั้งๆที่เกลียดแต่ทำไมถึงเป็นห่วงกัน