ความหวั่นไหวที่มี ในตอนนี้แน่ใจ (ช-ช)

สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆชาวพันทิป บอกก่อนนะครับว่าผมเป็นเกย์ รู้ตัวมานานแล้วครับ แต่ก็เคยคบผู้หญิงถึงรู้ว่าไม่เคยชอบผู้หญิงเลยจริงๆ ดันไปมีความรู้สึกกับผู้ชายด้วยกัน
ผมเรียนวิศวะอยู่มอหนึ่งในภาคกลางครับ ขึ้นปี 2 แล้ว ช่วงนี้นอกจากเรื่องเรียนแล้วก็มีปัญหาหัวใจเข้ามาพัวพัน ทั้งที่ผ่านมาผมเอาแต่เรียนอย่างเดียวเลย แต่แล้วเขาก็เข้ามาครับ เขาซึ่งจริงๆก็คือเพื่อนที่เรียนภาคเดียวกันนี่แหละครับ แรกๆตอนเข้ามาเขาเป็นคนนิ่งๆ ขรึมๆ ดูเข้าถึงยากน่ะครับ แล้วแรกๆผมก็ไม่อะไรกับเขาเหมือนกัน (เพราะผมเป็นคนที่ตกหลุมรักใครยากมากๆ) จนกระทั่งมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้คุยกับเขา รู้จักกับเพื่อนคนนี้จริงจัง ทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง
เขาเป็นคนนิสัยดี สุภาพ รูปลักษณ์ภายนอกก็ดูเป็นสเปกของผู้หญิงด้วยล่ะครับ หล่อ สูง ผิวเข้ม (ไม่ถึงกับผิวแทนนะครับ ก็เข้มอยู่) คือเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว ผมได้คุยกับเขาตั้งแต่เทอม 1 ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า เขาชอบมองผม บางการกระทำก็เหมือนจะจีบผมยังไงไม่รู้ อันนี้คิดไปเรื่อยนะครับ เวลาผ่านไปนานวันเข้า ผมกับเขายิ่งสนิทกัน บางวันนะครับคอลเฟซคุยกันเป็น 6-7 ชั่วโมง เขาชอบหยอดผม หยอดแบบทีเล่นทีจริง ตอนนั้นคือผมสับสนมากว่ามันยังไงกันแน่ เพราะเขาก็บอกผมนะครับว่าชอบผู้หญิง เล่าเรื่องสมัยเรียนโรงเรียนให้ฟังว่าเคยคบกับผู้หญิงมาแล้วหลายคน แต่พักหลังๆคือโสดยาวเพราะเบื่อผู้หญิง ผู้หญิงชอบจู้จี้จุกจิกอย่างนั้นอย่างนี้ จนผมคิดว่าที่เขามาคุยกับผมคงเพราะคุยเล่นๆ ไม่จริงจังอะไรล่ะมั้ง จนตั้งแต่วันนั้นเขาก็เริ่มทำตัวเปลี่ยนไป
เขาเริ่มทำหลายๆอย่างที่ผมชอบทำ ผมเล่นเกมอะไรอยู่เขาก็จะหามาเล่น ผมชอบอ่านหนังสืออะไรเขาก็อ่าน จากที่ก่อนหน้าต่อหน้าเพื่อนเขาจะไม่ค่อยแสดงออกกับผม เขาเหมือนจะแสดงออกมากขึ้นนะครับ ชอบเรียกผมว่าแฟน (โมเมไปเอง) ชอบหาเรื่องมาแตะตัวผม บางทีกอดจากข้างหลังก็มีครับ ชอบทำเสียงอ้อนๆ แกล้งบอกรักอ้อมๆ (ที่ใช้คำว่าอ้อมๆเพราะมันดูเหมือนอย่างนั้นจริงๆครับ เหมือนเขาไม่ยอมให้รู้ว่าเขาคิดยังไงกับผม) ยอมรับว่าเจอแบบนี้คือเขิน เขินจนตัวร้อนไปหมดเลยครับ มันยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ เข้าใจอารมณ์คนอย่างผมไหมครับ ผมเป็นจำพวกไม่ค่อยสนโลก วันๆเอาแต่เรียน อ่านหนังสือ สิงห้องสมุด พวกเนิร์ดน่ะครับ แต่ไม่ใส่แว่นนะ พอมาเจอแบบนี้ภูมิคุ้มกันต่ำลงดื้อๆครับ
ตอนนั้นผมไม่รู้ควรทำยังไงกับเขาดี จนกระทั่งมารู้ครับว่าเขาชอบคุยคอลกับเพื่อนผมบ่อยๆ (เพื่อนผู้หญิง สนิทด้วยครับ คนใกล้ตัวเลย แต่มีแฟนแล้ว) ทีนี้ครับ ยอมรับว่าพอผมรู้เข้า อยู่ๆผมก็เกิดอารมณ์ไม่ดีซะงั้น คงไม่กล้าปฏิเสธตัวเองแล้วล่ะครับว่าทั้งหึงทั้งหวง ผมเสียใจแล้วตัดสินใจทำเรื่องงี่เง่าที่สุดที่เคยทำมา นั่นคือพอเทอม 2 ผมไม่ยอมคุยกับทั้งเขาทั้งเพื่อนผู้หญิงคนนี้เลยครับ เพราะผมเข้าใจว่าเขาชอบผู้หญิงน่ะดีแล้ว อย่ายุ่งกับพวกผิดเพศอย่างผมเลย ผมไม่อยากฉุดใครลงมา (คือผมเป็นคนชอบคิดแบบนี้ อย่าถือสานะครับ ชอบคิดว่าการเป็นเกย์คงไม่มีวันสมหวังกับความรัก ผมถึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า รักพ่อ รักแม่ รักตัวเอง แค่นี้พอ) แต่สิ่งที่ผมอยากให้เป็นมันกลับไม่ใช่อย่างนั้นครับ
สรุปว่าเทอม 2 (ทั้งเทอมเลยครับ) เขาพยายามทำสารพัดวิธีที่จะคุยกับผม แต่ผมกลับเมินเขา ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ไม่อยู่ในสายตา แล้วสิ่งที่ผมสังเกตคือเขาดูเศร้าๆ เหมือนเวลาเขาเห็นผมหัวเราะ เห็นผมยิ้มสนุกสนานกับคนอื่น แต่กับเขามันไม่เหมือนเดิม จนนานไปผมสำนึกผิดครับ เพิ่งมาสำนึกก่อนจะสอบเทอม 2 เสร็จ ผมมานึกสงสารเขา ไม่รู้สิครับ คือเขาน่าสงสารมาก บวกกับตอนนั้นผมยอมกลับมาคุยกับเพื่อนผู้หญิงของผม เธอเล่าให้ผมฟังว่าเขาถามถึงผมบ่อยมากๆ ถามว่าผมเป็นอะไรอย่างนั้นอย่างนี้ เพื่อนผมเล่าต่อว่าเลยหลอกถามเขาดูว่าที่ถามเนี่ย คิดอะไรกับผมหรือเปล่า คำตอบของเขาไม่มีครับ เงียบ แล้วยังทำเป็นถามซ้ำว่าอะไรนะ แล้วชวนเปลี่ยนเรื่องไปหน้าตาเฉย แล้วมีอยู่อีกครั้งหนึ่งที่เพื่อนผมไปอยู่กับกลุ่มของเขาน่ะครับ เหมือนจะไปงานเปิดโลกกิจกรรมอะไรสักอย่างของมหาลัย เพื่อนเขาถามเขาว่าที่ทำแบบนี้น่ะคิดอะไรกับผมหรือเปล่า ไม่กลัวผมหวั่นไหวเหรอ เขาไม่ตอบครับ แค่ยิ้มๆ เพื่อนผู้หญิงของผมมาเล่าให้ฟัง เธอก็ออกความเห็นว่าถ้าเขาไม่คิดอะไรกับผม เขาต้องพูดปฏิเสธไปแล้ว แต่นี่ไม่ปฏิเสธอะไรเลย ผมได้ยินแบบนั้นผมก็ยังไม่ปักใจเชื่ออยู่ดีครับ อย่างว่าครับ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่อมั่นในเรื่องความรักแบบผู้ชายด้วยกัน อีกอย่าง เขาก็เคยบอกว่าเขาชอบผู้หญิง ผมเลยพยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง พยายามมองในแง่ลบเอาไว้เยอะๆครับ
จนผมมารู้สึกแพ้ความตั้งใจของเขาตอนเปิดซัมเมอร์น่ะครับ วันนั้นจำได้เลย ผมตั้งใจจะเมินเขาเหมือนปกติ เรียนๆอยู่หลังทำควิซอาจารย์เสร็จ ทุกคนออกไปกันเกือบหมดห้องแล้วครับ เหลือผมเก็บข้าวของ สะพายกระเป๋าจะลุกแล้ว แต่อยู่ๆเขาก็เข้ามากอดผมจากข้างหลัง ถามผมว่าไม่รักเขาแล้วเหรอ ตอนนั้นผมคือ...อึ้งมากๆครับ เหมือนเขาอ่านใจผมออกอยู่แล้วว่าตลอดมาเขาทำให้ผมหวั่นไหวได้ แต่ผมแค่เป็นคนไม่แสดงออก เสแสร้งทำเป็นว่าไม่เคยรู้สึกอะไรกับเพื่อนคนนี้เลย แต่จริงๆไม่ใช่ครับ ผมชอบเขาเข้าไปแล้วจริงๆ ขนาดพยายามตีตัวออกห่างเขาก็ยังอุตส่าห์พยายามทำให้ผมกลับมาคุยด้วยเหมือนเดิม ผมแพ้เขาจากวันนั้นครับ ผมก็เลยค่อยๆกลับมาทำตัวปกติ ถึงแม้ว่าจะไปในเชิงถามคำตอบคำซะมากกว่า แต่ผมก็ไม่ได้เมินเขาแล้วครับ
สำหรับผม ผมยังไม่รู้เลยครับว่าเขาจริงจังจริงหรือเปล่า ชัดเจนมากพอหรือยัง เพื่อนผมบอกว่าคนนี้เขาดีนะ นิสัยก็ดี ดูแคร์ผมมากๆ ผมเป็นคนที่โชคดีที่ผู้ชายแบบนี้ที่ตรงสเปกผู้หญิงเอามากๆมารู้สึกดีด้วย แต่ก็แน่นอนครับ ผมไม่อยากปักใจเชื่ออะไรทั้งนั้น ผมรู้จักผู้ชายดี ผู้ชายส่วนมากเป็นพวกที่ชอบแกล้งเพศที่สาม ผมเจอบ่อยน่ะครับ
สรุปตั้งแต่กลับมาคุยกับเขา ก็กลับไปเป็นแบบเดิมทุกอย่างครับ เพิ่มเติมคือเขาเล่นหนักขึ้น ชอบหาเรื่องมาโอบผม หาเรื่องมาจับมือผม ยอมรับว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนผมหวงตัวนะครับ สะบัดออกทันทีเลยแหละเพราะเขินบวกกับกลัวใจตัวเอง แต่ตอนนี้เขาจับ ผมแค่ทำตัวนิ่งๆ (เพื่อนผมแซวว่าเชื่องเป็นแมวเลยนะ) บางทีแค่มองหน้าเขากลับ แต่ไม่ได้สะบัดทิ้งเหมือนเมื่อก่อน เขายิ้มบ่อย เขาเหมือนรู้อะครับว่าทำยังไงผมถึงจะหวั่นไหว ซึ่งมันได้ผลจริง ผมชอบผู้ชายที่พูดเพราะกับผม อ่อนโยนกับผม อ้อ ลืมบอกเกี่ยวกับตัวผมไป ผมเป็นคนไม่พูดคำหยาบนะครับ กูไม่มีเลย ชอบแทนตัวเองว่าเรา แทนเพื่อนว่าแก (ยอมรับตามจริงก็เป็นเกย์ออกสาวน่ะครับ) ผมก็นิสัยดีนะครับ ชอบโดนเพื่อนแกล้ง สงสัยเพราะเป็นเพศที่สามอะแหละครับเรื่องปกติ แล้วก็หน้าตาผมจะออกไปทางจิ้มลิ้ม ไม่เคยมีใครชมว่าหล่อเลย ถ้าไม่รู้จักกันจริงคนอื่นจะเข้าใจว่าผมเป็นทอมเพราะหน้าหวาน แต่ผมไม่ได้ตัวเล็กนะครับ ก็สูงเลยล่ะ แต่เสียตรงหุ่นผอมๆบางๆ ตัวขาวๆ จินตนาการออกไหมครับ ก็ประมาณนั้นครับ แล้วก็ชอบอยู่กับวัดกับวา ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้หรือเปล่าผมถึงไปเข้าตาเขา แต่ไม่เข้าใจอยู่อย่างครับที่ว่าเขาชอบผู้หญิงนี่แหละ ผมอยากรู้ว่ามันจะเป็นไปได้จริงเหรอครับที่ผู้ชายแท้ๆจะหันมารู้สึกกับผู้ชายด้วยกัน เป็นไปได้จริงๆเหรอครับ ผมว่ายากนะ ถ้ามันจริง ผมคงคิดว่าตัวเองโชคดีสุดๆ
จนเมื่อเร็วๆนี้แหละครับ นัดกันไปกินหมูกระทะฉลองสอบเสร็จจบปี 1 มีช่วงหนึ่งผมไปตักหมู กลับมาที่โต๊ะเห็นพวกนั้นซุบซิบอะไรกันไม่รู้ครับ พอผมไปนั่งพวกนั้นก็เงียบ จนผมมารู้ตอนกลับหอนี่แหละครับ เพื่อนผู้หญิงของผมเธอบอกว่าตอนที่กินหมูกระทะ พวกเพื่อนมันเมาท์ขึ้นมาว่าเขาคนนี้เนี่ยไม่ยอมมีแฟนสักทีมันเพราะอะไร เขาบอกว่าในหัวใจมีคนๆหนึ่งอยู่แล้ว แล้วเพื่อนผมมันแกล้งแซวต่อว่าแน่ะ ใช่_ชื่อเล่นผม_เปล่า แล้วเขาก็ยิ้ม ก้มหน้าก้มตาแล้วพูดเบาๆว่าใช่ ผมได้ยินที่เธอเล่าแล้วก็รู้สึกดีนะครับ แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดีครับ
ไม่รู้สิครับ ผมคงเคยเห็นหลายคู่ที่พังเพราะความเป็นเพื่อนมามากพอแล้ว เพราะความเป็นเพื่อนเกิดวันใดวันหนึ่งมันเปลี่ยนไป แล้วเกิดเรื่องที่ต้องเลิกรากันไป มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อนหน้านี้ยากครับ ผมรู้ ผมถึงกลัวมาจนทุกวันนี้ ตอนนี้เขาอาจจะยังเกรงใจผมอยู่ (เขาชอบเกรงใจผมน่ะครับผมสังเกต เหมือนกลัวผมจะรำคาญเลยจะเว้นพื้นที่ส่วนตัวให้ผม ให้เวลาผมอยู่กับตัวเองบ้าง) เขาอาจจะยังไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกกับผมตรงๆต่อหน้า แต่สมมติเกิดมีวันนั้นขึ้นมา ผมควรทำยังไงดีครับ ถามว่าผมชอบเขาไหม ชอบครับ แต่...ไม่รู้สิครับ เข้าใจอารมณ์คนที่มันกลัวความผิดหวังมากๆไหมครับ กลัวไปต่างๆนานาถึงแม้ว่ามันจะยังไม่เกิด กลัวว่าเขาจะมาเล่นๆ มาแกล้งผม มาให้ความหวัง แล้วผมก็ไม่เชื่อด้วยว่าผู้ชายแท้ๆจะหันมาชอบเกย์
อยากถามความเห็นพี่ๆเพื่อนๆชาวพันทิปครับ ผมอยากรู้ว่าที่เขาเป็นแบบนี้เขาชัดเจนมากพอที่ผมจะไว้ใจได้หรือยังครับ ผมไม่กล้าเปิดใจเลยครับ (โสดมาหลายปีด้วยเลยเปิดใจยาก) ตั้งแต่นี้ไปจะสนแต่เรื่องเรียนคงไม่ได้แล้ว มีปัญหาความรักมากวนใจอีก ผมอึดอัดครับ ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

ปล.กระทู้แรกนะครับ ปกติอ่านอย่างเดียว ไม่เคยคิดจะตั้งเลยแต่หนักใจจริงๆเลยมาตั้ง ผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะครับ