สวัสดีค่ะคือเราชอบรุ่นพี่คนนึงมา4ปีแล้ว ตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะแต่พอเวลาผ่านไปเราก็ชอบเขาเข้าแล้ว หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอที่คุย เรามีความสุขมากเวลาที่ได้คุยกับเขา เล่นกับเขา ยิ้มกับเขา ไปเที่ยวด้วยกัน เราไม่เคยบอกชอบเขาเลยนะคะ คือเรากลัว กลัวมากกลัวที่จะเสียความสัมผัสแบบนี้ไปสิ่งดีๆที่เราสร้างมา ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็แบบพี่น้องที่ดีต่อกันอ่ะค่ะ เวลาเราเห็นเขายิ้มเราก็มีความสุขแล้วอ่ะ แต่เวลาเห็นเขาเศร้าเราโครตเจ็บเลย
แต่ตอนนี้เราก็ต่างจบออกไปเรียนที่อื่น เราแบบก็คุยกันไม่ค่อยบ่อยนานๆทีจะคุยคือเราเข้าใจพี่เขาว่าเรียนหนักไง เราคิดถึงแต่เราไม่เคยได้พูดมันเลย เคยพูดแต่มันก็เหมือนเป็นอากาศอ่ะ พี่เขาเป็นคนเฟรนลี่เราก็เช่นกันแต่มันก็ไม่ได้เป็นคนที่คู่กันเสมอไปว่าไหม ตอนนี้เรารู้สึกทรมานมากแบบมันจุกที่อกอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ยังชอบเขาเหมือนเดิมไม่เคยมีวันลดน้อยลงเลยชอบที่เขาเป็นเขาหรือกล้ายเป็นรักเขาแล้วก็ไม่รู้ ถึงเราอยากหยุดมันก็ทำไม่ได้
เพื่อนบางคนก็บอกให้พอได้แล้วเราก็ไม่เคยทำได้เลย เราควรทำยังไงดี ควรปลงไหมอ่ะมันทำยากมาก
ควรทำยังไงดี
แต่ตอนนี้เราก็ต่างจบออกไปเรียนที่อื่น เราแบบก็คุยกันไม่ค่อยบ่อยนานๆทีจะคุยคือเราเข้าใจพี่เขาว่าเรียนหนักไง เราคิดถึงแต่เราไม่เคยได้พูดมันเลย เคยพูดแต่มันก็เหมือนเป็นอากาศอ่ะ พี่เขาเป็นคนเฟรนลี่เราก็เช่นกันแต่มันก็ไม่ได้เป็นคนที่คู่กันเสมอไปว่าไหม ตอนนี้เรารู้สึกทรมานมากแบบมันจุกที่อกอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ยังชอบเขาเหมือนเดิมไม่เคยมีวันลดน้อยลงเลยชอบที่เขาเป็นเขาหรือกล้ายเป็นรักเขาแล้วก็ไม่รู้ ถึงเราอยากหยุดมันก็ทำไม่ได้
เพื่อนบางคนก็บอกให้พอได้แล้วเราก็ไม่เคยทำได้เลย เราควรทำยังไงดี ควรปลงไหมอ่ะมันทำยากมาก