ผิดที่เราเจอกันช้าไป หรือเราไม่ควรเจอกัน

จริงๆชีวิตของเรา เป็นคนที่ไม่ค่อยยุ่งกับใคร เป็นคนมี Fc คนนึ่ง ที่เด็กนักเรียนปลื้ม จนวันนึงเราเริ่มก้าวเข้ามาทำงานแห่งนึง จิงๆที่ทำงานแห่งนี้ก็เหมือนที่ทำงานทั่วไป แต่สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนที่อื่น คือ การได้พบเจอกับผู้หญิง 1 คน ที่มีครอบครัวแล้ว ในความรู้สึกของเราตอนนั่นคือ รู้สึกดี ที่ได้อยุ่ใกล้กัน เราคุยไลน์กับเขาทุกวัน ทุกคืน ในสถานะพี่ทำงาน จนมาระยะหนึ่ง เราเริ่มรู้สึกว่า หลอกตัวเอง เราเลยหยุดที่จะทักไปคุย จนกระทั่งเวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ พี่เขาถามเราว่า ดีกับแฟน แล้วเหรอเห็นหายไป เราก็ตอบว่าป่าว เราก็ไปเที่ยวกับเขา ตลอด ดูแลเขาตลอดทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน จนกระทั่งมีอยู่คืนนึงเขาเมาขับรถไม่ได้ เราอาสาไปส่งเขาที่บ้าน ระหว่างขับรถมาตลอดทาง เขาบอกให้เราจอรถใน ในตอนนั่นบอกเลยว่า เราไม่เป็นตัวเองใจเราสั่น อยากจะบอกความรุ้สึกเราออกไป แต่ก็ทำได้แค่ เงียบ และพาเขากลับบ้านอย่างปลอดภัย เราก็เก็บความรุ้สึกที่มีไว้ข้างใน จนกระทั่งวันหยุดยาวของที่ทำงาน เราได้กลับมาอยู่ที่บ้าน เราเริ่มตัดใจ ไม่ทักไปถามไม่ว่าจะเรื่องไรก็ตาม แต่เขากลับทักมาถามว่า อยู่ไหน คิดถึง ไม่ทักมาเลย เราก็ตอบอยู่บ้าน จนคุยมาเรื่อยๆๆ จนถึงเวลา เที่ยงคืน เขาได้ถามเราว่า มีอะไรจะปรึกษา เขาถามว่าถ้าเรารู้สึกดีกับใครสักคน ผิดมั้ย แล้วเราควรบอกเขามั้ย และความเปนเรายังเหมือนเิมมั้ย ในเวลานั้น เราไม่ได้รุ้เลยว่า ว่าคนที่เขารุ้สึกก คือ เรา   เราก้ตอบไปว่า ก่ลองบอกให่เขารุ้ คำตอบจะเป็นยังไง ก่ต้องรับได้   จนเขาเงียบหายไป แล้วตอบกลับมาว่า เขาชอบเรานะ ชอบที่อยุ่ใกล้กัน เรานี่ตกใจ...............!!  เขาถามว่าคุยกันได้ไหม เขาตอบได้ เพราะเราก้รุ้สึก จนตัดสินใจคุยกันมาตลอด ไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกัน ให้ของขวัญทุกโอกาสของกันและกัน  ทุกสิ่งมีความสุข ในโลกของเราสองคน ยอมรับในสิ่งที่เป็น แต่ตอนนี้คือ เราหนักใจ พอเวลาเริ่มยาวไกล เราเริ่มรัก และแยกแยะไม่ได้ เราเริ่มเจ็บ เราเริ่มรับไม่ได้เวลาที่เขาอยู่กับสามีเขา เราเริ่มไม่เป็นเรา เราเริ่มท้อ แต่เราก็รักเขา และ สันยากับเขาว่าจะคอยอยู่เคียงข้างในวันที่เขาเหนื่อย และ ท้อ เราเลยไม่ทิ้งเขา เราดูโง่มั้ย เราทำให้ทุกอย่าง ที่เขามีควาามสุข  มีสักกี่คนยอมให่เขาทั้งชีวิต  เขากับเรา อายุห่างกัน 20 ปี เราเป็นเด็กที่มีความคิดแบบผู้ใหญ่ เราสามารถดูแลเขาได้ ในวันที่เขาไม่มีใคร ประโยคเดียวที่เราไม่ไปไหนคือ ถ้าความจริงแตก วันนั่นเขาจะเลือกเรา แต่พอทุกอย่างเริ่มจะแดง เขากลับทำอีกแบบนึง คือ เลือกครอบครัว ทุกๆๆครั้งที่ทะเลาะกัน คือ เราเป็นหมา เป็นคนอื่น เรายอมเจ็บ ยอมโงง่ 
จนตอนนี่เรากับเขาคบกัน มาเป็นเวลา 2 ปี เข้าปีที่3 ทั้งๆที่ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งที่ทำงาน 
เราเคยทะเลาะกันหนักจนที่จะพาเขาขับไปตายด้วยกันได้
อารมณ์เราเวลาโกด สามารถทำอะไรโดยไม่คิดทั้งนั่น 
เพราะเวลาเราเหตุผล เขาใช้อารมณ์
สิ่งที่เกลียดที่สุด คือ คำพูดไม่เป็นคำพูด 
เราคบเขามาไม่เคยเปิดใจให้ใครเข้ามา 
ซื่อสัตย์กับเขาแค่คนเดียว อยุ่คนเดียว กินข้าวคนเดียว นอนคนเดียว 
ไม่เคยเรียกร้องให่มาด้วยหรืออะไร 

เราดีเกินไป หรือ เราไม่พอสักที 

เราควรหยุอยุ๋ตรงนี้ หรือ จะรอให้เรื่องมันแตก