คือเราอยากเป็นผู้กำกับมากๆ เราฝันมาแบบนี้ม.4เราก็เลยเข้าฝ่ายโสตโรงเรียน แล้วทำกิจกรรมมากยึ้นเผื่อจะยื่นแฟ้มผลงานได้ เราฝันไว้ว่าอยากมีชื่อตัวเองขึ้นอยู่ในหนัง ซีรี่ย์ หรือละครว่าเป็นผู้กำกับ เราพยายามเยอะมากๆจนกว่าจะได้เป็นโสตรร. โดนคนด่า โดนครูด่าเพราะเราไม่เก่งเราเริ่มจาก0 ตอนนี้เราพัฒนาตัวเองขึ้นมากๆ จนเราคิดและว่าการเป็นผู้กำกับของเรามันใช้ เราชอบทำงานอยู่เบื้องหลังมากๆ
แต่แล้วก็แม่เราถามว่า อยากเรียนคณะอะไร พอเราบอกว่าสื่อสาร เอกผลิตภาพยนตร์ แม่เราไม่เห็นด้วยและทะเลาะกัน
แม่บอก"อยู่ศิลป์จีนทำไมไม่เข้าเอกจีน"
เราเถียงว่า "หนูหาตัสเองเตอแล้วหนูไม่เข้าเอกจีน อีกอย่างก็ไม่ใช่ว่าหนูจะทิ้งเดี๋ยวจะเรียนปริญญาเอกจีนอีกใบ แต่ถึงยังไงก็จะเป็นผู้กำกับ"
แม่บอกว่า "มันหางานยาก เอกจีนอะดีแล้วหางานไม่ได้ก็สอนพิเศษเด็ก"
เราก็เถียงว่า "ไม่ชอบเป็นครู หนูสอนใครไม่เป็นพูดยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย"
แม่บอก "ก็ฝึกสิ"
บางทีแม่ก็บอกว่า "เรียนเอกจีนหางานง่าย ได้ตังเยอะ"
เราก็เลยบอกว่า "ก็หนูเรียนแล้วไม่มีความสุขหนูยอมหางานไม่ได้ดีกว่าต้องมานั่งอมทุกข์ตอนมหาลัย"
นี้คือประโยคตัวอย่างเวลาเรากับแม่ทะเลาะกันเรื่องคณะ คือเราอยากสู้อยากทำตามความฝันตัวเอง แต่ในหัวก็มีคำว่า "ลูกอกตัญญู"อยู่เบาๆ เราเลยยอมแม่ตอนนี้เริ่มอ่านหนังสือแล้วแต่ว่าเราไม่มีความสุขเลย เราอยากออกจากฝ่ายโสต เพราะเราทุกข์มาก เราไม่กล้าจับกล้อง แต่เราออกไม่ได้ไม่งั้นจะเหลือแค่2คน ทุกครั้งที่เราตามดูดารา แล้วเค้าโพสเกี่ยวกับเบื้องหลัง เห็นกองถ่ายอะไรแบบนี้ เราทุกข์มากไม่มีคว่มสุขเลย
ตอนนี้เราคือความหวังของบ้านเพราะพี่ชายเรียนไม่จบมันเกเร เราเครียดมาก เคยเครียดจนลงกระเพาะ แล้วก็เคยเครียดจนชักเข้ารพ. บางครั้งเราก็คิดว่าอยากตาย บ่อยมากถ้าเราใจกล้ากว่านี้เราคงตายไปนานแล้ว เราไม่รู้จะทำไงจะหาทางออกยังไงดี พอคุยกะเพื่อนๆที่พ่อแม่ไม่บังคับ เราก็อิจฉามัน แล้วพูดว่า "ได้โอกาสเยอะกว่ากูต้องพยายามนะ" ประมานนี้ มันทรมาณและทุกข์มากๆ เราเริ่มไม่อยากมองหน้าแม่แล้ว เราอยากอยู่คนเดียว เราควรทำไงต่อไปดี มันทุกข์มากๆเราไม่มีความสุขเลย
ความฝัน&แม่
แต่แล้วก็แม่เราถามว่า อยากเรียนคณะอะไร พอเราบอกว่าสื่อสาร เอกผลิตภาพยนตร์ แม่เราไม่เห็นด้วยและทะเลาะกัน
แม่บอก"อยู่ศิลป์จีนทำไมไม่เข้าเอกจีน"
เราเถียงว่า "หนูหาตัสเองเตอแล้วหนูไม่เข้าเอกจีน อีกอย่างก็ไม่ใช่ว่าหนูจะทิ้งเดี๋ยวจะเรียนปริญญาเอกจีนอีกใบ แต่ถึงยังไงก็จะเป็นผู้กำกับ"
แม่บอกว่า "มันหางานยาก เอกจีนอะดีแล้วหางานไม่ได้ก็สอนพิเศษเด็ก"
เราก็เถียงว่า "ไม่ชอบเป็นครู หนูสอนใครไม่เป็นพูดยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย"
แม่บอก "ก็ฝึกสิ"
บางทีแม่ก็บอกว่า "เรียนเอกจีนหางานง่าย ได้ตังเยอะ"
เราก็เลยบอกว่า "ก็หนูเรียนแล้วไม่มีความสุขหนูยอมหางานไม่ได้ดีกว่าต้องมานั่งอมทุกข์ตอนมหาลัย"
นี้คือประโยคตัวอย่างเวลาเรากับแม่ทะเลาะกันเรื่องคณะ คือเราอยากสู้อยากทำตามความฝันตัวเอง แต่ในหัวก็มีคำว่า "ลูกอกตัญญู"อยู่เบาๆ เราเลยยอมแม่ตอนนี้เริ่มอ่านหนังสือแล้วแต่ว่าเราไม่มีความสุขเลย เราอยากออกจากฝ่ายโสต เพราะเราทุกข์มาก เราไม่กล้าจับกล้อง แต่เราออกไม่ได้ไม่งั้นจะเหลือแค่2คน ทุกครั้งที่เราตามดูดารา แล้วเค้าโพสเกี่ยวกับเบื้องหลัง เห็นกองถ่ายอะไรแบบนี้ เราทุกข์มากไม่มีคว่มสุขเลย
ตอนนี้เราคือความหวังของบ้านเพราะพี่ชายเรียนไม่จบมันเกเร เราเครียดมาก เคยเครียดจนลงกระเพาะ แล้วก็เคยเครียดจนชักเข้ารพ. บางครั้งเราก็คิดว่าอยากตาย บ่อยมากถ้าเราใจกล้ากว่านี้เราคงตายไปนานแล้ว เราไม่รู้จะทำไงจะหาทางออกยังไงดี พอคุยกะเพื่อนๆที่พ่อแม่ไม่บังคับ เราก็อิจฉามัน แล้วพูดว่า "ได้โอกาสเยอะกว่ากูต้องพยายามนะ" ประมานนี้ มันทรมาณและทุกข์มากๆ เราเริ่มไม่อยากมองหน้าแม่แล้ว เราอยากอยู่คนเดียว เราควรทำไงต่อไปดี มันทุกข์มากๆเราไม่มีความสุขเลย