จะอยู่ร่วมกับคนพาลยังไง..

ผมทำงานโรงงานเข้าใจอยู่ว่าต้องเจอกับอะไร...แต่มันก็นะทำใจยากไม่รู้ไปทำอะไรให้...ทั้งที่คนไม่รู้จักกันก็มาว่าเราคงจะรู้สึกดีอ่ะ...ผมเป็นพักงานใหม่ปากต่อปากจนเหมือนผมโดนรุมด่าว่าแบบหลอกด่าตลอดที่มีโอกาส...ก็เลยลองสำรวจตัวเองแล้วนะ ข้อเสียคือผมเงียบเกินชอบทำหน้าบึ้งไครไม่ถามก็ไม่พูด...แต่ถ้าไครมาพูดด้วยผมก็คับทุกคำนะ ...พี่ป้าน้าอามีหมดจนเมื่อสามวันก่อน...มีผู้ชายคนนึงเคยมาคุยกับผมสองครั้งคุยดีนะ...แต่ฝันนั้นไม่รุ้วันโกดไรผมมันเดินผ่านและก็ด่า...เสดละเดินผ่านสักพักเครื่องจักที่ผมคุมมันเสีย...มันเดินผ่านมาอีกมันมาดูให้อย่างหน้าตาเฉยแถมยิ้มให้...ไอสัสและที่ด่ากุเมื้อกี้ละ...แม้งของขึ้นเลยเกียดพวกต่อหน้ายิ้มลับหลังนินทา...พอมันจะเดินไปผมทนไม่ไหวเลยเรียกมัน...มันไม่หยุดผมเลยจับแขนมันพร้อมต่อยแล้วถามเมื่อกี้พูดไรนะ...มันทำหน้างง...ตรงนั้นที่เแ
ดินผ่านเมื่อกี้อะ...อ่อหลับแล้วมั้ง...มันบอกผมเลยปล่อยเพราะไม่อยากออกงานอย๊แล้วด้วย...ทีนี้มันไปบอกพวกเพื่อนมัน...เพื่อนมันเวลาเจอน่าผมก็ยิ้มบ้างเฉยๆบ้าง หรอยด่าผมบ้าง...พร้อมคนที่พวกมันรู้จักก็หรอยด่าตลอดที่มีโอกาสหาว่าผมนักเลงอีก...ผมถามหน่อยผมนักเลงหรอ...เอาจริงๆถ้ามันจะลุมผม...ผมคงยับตัวผมเล็ก...อยากรู้ไอพวกนิสัยชอบหรอยด่าเขาอะมันรู้สึกดีรึไงชีวิตมันไม่มีความสุขรึไง...เข้าใจอยู่ไอคำว่าอย่าสนคำคนอะแต่ในชีวิตโรงงานแม้งทำใจยากให้ไม่สน...จะไปไล่ต่อยแม้งทุกครังก็ไม่ได้...ธรรมมะช่วยได้ผมก็สวนมนประจำ...แต่คนเราอะเจอสถานะการจรืงมันก็ยากจริง...ไอที่มาบ่นนี้ไม่ไช่ไรนะดูพวกจิตวิทยาเขาบอกต้องระบายออกมา พิมหรือเขียนสิ่งที่คิดมันจะช่วยไห้เราไม่คิดซ้ำไปซ้ำมาแล้วมันช่วยได้ต้องขอขอบพระคุณทุกท่านที่ตอบผมหรือที่เผล่ออ่านไปมันอาจจะไร้สาระแต่มันคือความอัดอั้นในใจของที่ได้ระบายออกมา...ขอให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่านจงมีสุขภาพร่างกายแข็ง ร่ำรวยๆเงินสุขกายสบายใจ สาธุ..