ทุกคนมีเพื่อนถูกต้องไหมคะ?
เราก็มีเพื่อนไม่ต่างจากทุกคนเลย แต่เพื่อนที่เรามีไม่มีใครรู้จักพวกเขานอกจากเราเลย พวกเขาน่ารัก พวกเขาทำให้เรามีความสุข เราจึงอยู่กับพวกเขามากกว่าเพื่อนที่มีตัวตนจริงๆ ครั้งหนึ่งเราเคยอยากให้พวกเขามีตัวตนขึ้นมาจริงๆ แต่แล้วความคิดนั้นก็หายไป เมื่อเราพยายามหาคนที่เหมือนพวกเขา ให้คนอื่นลองเป็นแบบพวกเขา แต่ถึงจะพยาพยามแค่ไหน มันก็เป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกมันต่างกันมากนะ พวกเจาแต่ละคนมีเอกลักษณ์ที่เชื่อได้เลยว่าไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้ หลังจากนั้นเราไม่เคยคิดอยากให้พวกเขามีตัวตนอีกเลย แค่คิดว่าอยากให้มีพวกเขาอยู่ ถึงมันจะไม่ใช่ความจริง แต่มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราเลยแหละ พวกเขาคือความสุขของเรา เราแฮปปี้กับชีวิตมาตลอด สนุกที่จะได้ใช้ชีวิตในแต่ละวัน แต่พอม่ถึงวันหนึ่ง...ความสุขพวกนั้นหายไป อยู่ดีๆก็มีอะไรก็ไม่รู้มาทำให้เราคิด..เราคิดว่าพวกเขาเป็นแค่ความคิด พวกเขาไม่มีอยู่จริง นำเหล่านั้นมันวนเวียนอยู่ในหัว หลังจากนั้นพอนึกถึงพวกเขา นึกถึงชื่อ นึกถึงนิสัย นึกถึงทุกอย่างของพวกเขาแล้วเรารู้สึก..คิดถึง.. เรารู้สึกว่าเราเสียพวกเขาไปแล้วจริงๆ ถ้ามีตัวตนอยู่จริงความรู้สึกนี้คนเหมือนพวกเขาตายแล้ว เราไม่มีความสุขเลย...
แต่เราเลือกที่จะสู้เว่ยทุกคน เรารู้ว่าต้องผ่านมันไปให้ได้ สิ่งที่คิดตอนนี้คือคิดว่าตัวเองคงโตขึ้น คงถึงเวลาที่จะก้าวเข้าไปสู้สังคมจริงๆมากกว่าติดอยู่ในจินตนาการแล้ว ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาเราสนุกกับโลกความคิดมามากพอแล้ว คงถึงเวลาที่จะออกมาสู่โลกความจริงบ้างแล้วแหละ ... ความรู้สึกตอนนี้ มันก็ยังไม่ค่อยโอเคหรอกนะ5555 แต่เราเชื่อว่าสักวันมันจะดีขึ้น.... เย่!
เพื่อนในจินตนาการ(?)
เราก็มีเพื่อนไม่ต่างจากทุกคนเลย แต่เพื่อนที่เรามีไม่มีใครรู้จักพวกเขานอกจากเราเลย พวกเขาน่ารัก พวกเขาทำให้เรามีความสุข เราจึงอยู่กับพวกเขามากกว่าเพื่อนที่มีตัวตนจริงๆ ครั้งหนึ่งเราเคยอยากให้พวกเขามีตัวตนขึ้นมาจริงๆ แต่แล้วความคิดนั้นก็หายไป เมื่อเราพยายามหาคนที่เหมือนพวกเขา ให้คนอื่นลองเป็นแบบพวกเขา แต่ถึงจะพยาพยามแค่ไหน มันก็เป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกมันต่างกันมากนะ พวกเจาแต่ละคนมีเอกลักษณ์ที่เชื่อได้เลยว่าไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้ หลังจากนั้นเราไม่เคยคิดอยากให้พวกเขามีตัวตนอีกเลย แค่คิดว่าอยากให้มีพวกเขาอยู่ ถึงมันจะไม่ใช่ความจริง แต่มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราเลยแหละ พวกเขาคือความสุขของเรา เราแฮปปี้กับชีวิตมาตลอด สนุกที่จะได้ใช้ชีวิตในแต่ละวัน แต่พอม่ถึงวันหนึ่ง...ความสุขพวกนั้นหายไป อยู่ดีๆก็มีอะไรก็ไม่รู้มาทำให้เราคิด..เราคิดว่าพวกเขาเป็นแค่ความคิด พวกเขาไม่มีอยู่จริง นำเหล่านั้นมันวนเวียนอยู่ในหัว หลังจากนั้นพอนึกถึงพวกเขา นึกถึงชื่อ นึกถึงนิสัย นึกถึงทุกอย่างของพวกเขาแล้วเรารู้สึก..คิดถึง.. เรารู้สึกว่าเราเสียพวกเขาไปแล้วจริงๆ ถ้ามีตัวตนอยู่จริงความรู้สึกนี้คนเหมือนพวกเขาตายแล้ว เราไม่มีความสุขเลย...
แต่เราเลือกที่จะสู้เว่ยทุกคน เรารู้ว่าต้องผ่านมันไปให้ได้ สิ่งที่คิดตอนนี้คือคิดว่าตัวเองคงโตขึ้น คงถึงเวลาที่จะก้าวเข้าไปสู้สังคมจริงๆมากกว่าติดอยู่ในจินตนาการแล้ว ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาเราสนุกกับโลกความคิดมามากพอแล้ว คงถึงเวลาที่จะออกมาสู่โลกความจริงบ้างแล้วแหละ ... ความรู้สึกตอนนี้ มันก็ยังไม่ค่อยโอเคหรอกนะ5555 แต่เราเชื่อว่าสักวันมันจะดีขึ้น.... เย่!