มีใครรับ ปรึกษาปัญหาความรักบ้างคะ??

สวัสดีค่ะ หนู อายุ 23 ส่วนแฟนหนู อายุ 34 ค่ะ ตอนนี้เราคบกันได้11 เดือนกว่าค่ะ หนูเป็นคนจังหวัดเล็กๆแห่งหนึ่งในภาคเหนือค่ะ ตัดสินใจมาทำงานที่จ.เชียงใหม่ คนเดียว หนูได้ทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เป็นพนง.แคชเชียร์ค่ะ ที่ร้านจะมีแต่ผู้ชายค่ะ มีผู้หญิงแค่ไม่กี่คน ด้วยความที่เราเป็นพนักงานใหม่ ก็จะมีแต่ผู้ชายมาขายขนมจีบเรา แฟนเราก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ แฟนเราทำงานพาสทาม ในตอนนั้น ใครแชทมาคุยเราก็คุยหมดเลยค่ะ อาจจะเป็นเพราะเราเหงา แฟนเราเวลามาทำงานก็ซื้อขนมซื้อนมมาให้ ดูแลเราซื้อยามาให้เวลาที่เราไม่สบาย เขาทำแบบนี้ทุกๆวัน เราก็เริ่มมีใจให้ จนเวลาผ่านไป 3-4 เดือน เราเจอเฟซบุคเขา ภาพหน้าปกเฟซเป็นภาพเด็กผู้หญิง ขวบ กว่าๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นคือลูกของเขาค่ะ ใต้คอมเม้น มีคนหนึ่งมาแสดงความคิดเห็นว่า พ่อลูก3 เราตกใจมาก เลยตัดสินใจถามเขาตรงๆ เขาบอกเราว่า เขามีลูกกับเมียคนแรก 2 คน เมียคนที่ สอง 1 คน คือเด็กผู้หญิงที่เห็นในหน้าปกเฟซ เขาบอกว่าเขาเลิกกับเมียคนล่าสุดแล้ว แยกกันอยู่ ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อค่ะ แต่ด้วยความที่เขามาอยู่กับเราตลอด ค้างคืนกับเราตลอด แต่ไม่ทุกวันนะคะ เราเลยเชื่อเขา ทุกๆวันจะมีสายโทรเข้าตอน ตี1-ตี2 แต่เขาไม่รับ นั่นคือ เบอของเมียเขาคนล่าสุดนั่นเองค่ะ เขาก็ได้แต่บอกเราว่าเลิกแล้วแต่ผู้หญิงไม่ยอมเลิก เราก็เชื่อเขาอีก เวลาผ่านไปเข้าเดือนที่5-6 เราก็รักเขามากขึ้น เขาเริ่มเยอะก้าวล้ำเข้ามาในโลกส่วนตัวของเรา เฟซบุค โทรสับ เขาบล็อคเฟซแฟนเก่าเรา บล็อคเฟซคนที่เราเคยคุย บล็อคผู้ชายทุกคนที่ทักมา เช็คเฟซเราถึงขนาดกับว่าเราไปกดไลค์ไปคอมเม้นให้ใครบ้าง เข้าอัลบัมรูป ดูเฟซเมื่อ 4-5 ปีก่อนที่เราเปิดเฟซ เราคุยใครบ้าง ใครมากดหัวใจกดว๊าว ให้บ้าง เขาอัลเฟรนหมดเลยค่ะ แต่ผช.ในร้านก็มีแซวๆเหมือนเดิม เขาอยากให้เราออก
จากงาน เราเลยบอกเขาไปตรงๆว่าเขาก้าวล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเรามากเกินไป จนเราไม่เป็นตัวของตัวเอง เราบอกก็เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เขาไม่สนใจสิ่งที่เราพูดเลย ขอเพียงแค่เขาพอใจสิ่งนี้เขาก็จะทำแบบนี้ เวลาไม่นานก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาว่าเป็นแฟนกับ ..... หรอ เราไม่พูดแล้ววางสายไป เราเลยเอาเบอร์ไปให้แฟนเราดู สรุปคือเบอร์ของเพื่อนเมียเขานั่นเองค่ะ แฟนเราบอกเราว่าไม่ต้องสนใจไม่ต้องรับ เราก็เชื่อเขาอีก เราเริ่มทนไม่ไหวกับการที่มีสายเขาตอนตี1ตี2 ทุกวัน เราเลยให้แฟนเราไปจัดการผู้หญิงคนนั้นซะ เขาขอเวลาเรา บอกให้เรารอให้เขาเคลียเรื่องทุกอย่าง เรื่องลูกเรื่องเมีย เรื่องรถ เราเลยบอกให้เขาไปจัดการเรื่องทั้งหมดให้จบ ภายใน 3 เดือน 3 เดือนผ่านไป ก็ยังเหมือนเดิม เราเลยตัดสินใจรับสายเมียเขาค่ะ เมียเขาบอกเราว่า รู้ใช่มั้ยว่าเขามีลูก 3 คน เขาก็เล่าๆ บลาๆ แฟนเราโทรซ้อนมาเรารับสายประชุมสายให้เขาคุยกัน พอผู้ชายได้ยินเสียงเมียเขาปุ๊บ ตัดสายทิ้งจ้า เราคุยกับเมียเขาเกือบชั่วโมง สรุปที่เมียคนเขาบอกเราคือ เขาอยู่ด้วยกัน ไม่ได้แยกกันอยู่ เขาคุยกันตลอด ทุกวัน อังคาร-พุธ เมียเขาจะกลับบ้านไปหาลูก เขาเลยมาอยู่กับฉันได้ ที่เขามาค้างกับฉันกลับตอนเช้า เขาก็อ้างว่ากินเหล้าเมากลับห้องไม่ได้ เมียเขาก็เชื่อเขามาตลอด จนคืนนั้นเราตัดสินใจ จะเลิกกับเขา เราปลดบล็อคทุกคนที่เขาบล็อค โห เกือบ 20 คน บล็อคใครบ้างไม่รู้ บางคนเราก็ไม่รู้จัก เราก็โพสในเฟซว่า " โสด เชื่อคนผิด " ตอนตี 2 แฟนเราโทรมาเขาไปกินเหล้า เสียงเขาเมามาก เขาโทรมาบอกจะเลิกกันจริงๆใช่มั้ยขอโทด ไม่มีที่นอนไรงั้นงี้ ด้วยความที่เราขี้สงสาร และเราก็ใจไม่แข็งพอ เราเลยเปิดประตูให้เขาเข้ามา พอเขามาปุ๊บ อันดับแรกคือจับโทรศัพท์เรา เห็นเราโพสโสด ปลดบล็อคทุกคนที่เขาบล็อค เขาก็โวยวาย บีบคอเรา ทั้งตบทั้งตีเรา บอกว่าเรารักแฟนเก่ามาก ถ่ายรูปด้วยกันก็ดูมีความสุขดี หืม !! นั่นมันคือ 5 ปีที่แล้ว แล้วนะคะ เราร้องไห้ ไหว้เขาร้องขอเขาไม่ให้เขาทำร้ายเรา เขาก็ได้แต่พูดคำเดิมๆว่า รักมันมากใช่มั้ย เราพยายามออกจากห้องให้ได้ ให้เร็วที่สุดไม่งั้นเราอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ เขามัวแต่กดๆเช็คโทรศัพท์ เราออกจาห้องมาได้ วิ่งไปขอความช่วยเหลือกับเจ้าของหอ เราเข้าไปในบ้านเจ้าของหอ ก่อนหน้านั้นคือ เจ้าของหอแจ้งตำรวจไว้แล้ว สักพัก เขาออกมาตามหาเรา เขาคิดว่าเราเดินหนี ออกไปแล้ว ที่จริงเราอยู่บ้านเจ้าของหอ เราเลยยืมโทรศัพท์ เจ้าของหอโทรหาเพื่อนที่ทำงานให้เขามารับ คืนนั้นเรานอนบ้านเพื่อนค่ะ เนื้อตัวเราขยับไม่ได้เลย มันปวดไปหมดทั้งตัว เราโทรลางาน เพื่อนเราให้เราไปหลบที่ทำงานก่อน เพราะมันเป็นที่ๆปลอดภัยที่สุด เขาแชทหาเพื่อนเราบอกจะเอาโทรศัพท์มาคืน อยากเจอเรา (ก่อนเกิดเรื่องคือเขาลาออกจากงานที่ร้านได้ 2--3 วันแล้ว) เพื่อนเราเลยยอมบอกให้เขาเอาโทรศัพท์มาให้ที่ทำงาน สรุปเราเจอกัน คุยกัน เขาบอกเราว่าเขาจะไม่กินเหล้าอีก เพราะเหล้าทำให้เขาเป็นแบบนี้ เขาขอโทษ เขาจะเก็บของมาอยู่กับเรา เรานั่งคุยกับเขาเกือบ 3 ชั่วโมง จนเราเริ่มใจอ่อน สักพักเจ้าของหอโทรมา จะให้เราออกหอ ภายในสิ้นเดือน วันที่เกิดเรื่องเป็นวันที่ 25 แล้ว เราโอเค เข้าใจ เขาขอมาอยู่กับเราเพื่อที่จะพิสูจน์ความจริงใจ หลังจากนั้น เราก็เขียนใบลาออก ผจก.ที่ร้าน บอกกับเราว่าเรารักคนอื่นมากกว่าตัวเอง (คงใช่แบบนั้นค่ะ) หลังจากนั้นเราหาหอใหม่ - งานใหม่ เราอยากเริ่มต้นใหม่ พอได้หอใหม่เขามาอยู่กับเรา แต่ก็ยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้ามานะคะ เขาเหมือนไปๆมาๆ จะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นก็กลัวเราไม่จริงใจ เราเลยไม่สนใจ เรากลับไปเล่นเฟสเก่า ค่ะ แชทคุยกับเพื่อน ปรึกษา แฟนเก่า และเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง แฟนเก่าเราก็ดีนะคะ เขาปลอบเรา ในฐานะเพื่อน ไม่มีไรเกินจากนั้น ล่าสุด เพื่อน ทักมาเฟสปัจจุบัน บอกว่า เอาเฟสเก่าทักมาหรอ แฟนเราเป็นคนเปิดอ่าน แจ็คพ๊อตแตก เขารุ้ความจริงและเขาเฟซเก่าเราเข้าไปอ่านข้อความทั้งหมด โดยที่รหัสเฟส กดลืม รหัสแล้วส่งมาที่อีเมล เราล็อคอินอีเมลไว้ เขาเอาโทรศัพท์ฟาดขาเราจนเป็นรอย ตอนนั้นเราหนีอกจากห้องก่อน เรากลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย สักชั่วโมงเขาก็ออกไป เราก็กลับเข้าห้อง เขาก็ไปกินเหล้าเหมือนเดิม ตอนนั้น เขาเอาโทรศัพท์ฉัน บล็อคไลน์เขา ลบเบอร์เขาออกหมด เราไม่ได้ติดต่อกัน 1 อาทิตย์ ฉันคิดว่าฉันคงหมดเวรหมดกรรมกับผู้ชายคนนี้แล้วฉันเริ่มทำใจได้ เขาก็ให้น้องสาวเขา ติดต่อฉันแทนเขา เขาพิมพ์มาว่า " น้องจ้าวข้อความนี้จะเป็นข้อความสุดท้ายที่อ้ายจะหื้อน้องได้อ่านความในใจของอ้ายนะ อ้ายฮักน้องขนาดบ่มีแม่ญิงคนไหนทำหื้ออ้ายรู้สึกแบบนี้มาก่อนแบบขาดบ่ได้ ใช่อ้ายทำร้ายน้องทั้งกายและใจอ้ายก็ขอโทษด้วยนะ มันอาจจะเป็นอารมณ์ของอ้ายที่เป็นคนอารมณ์ร้อนข้อนี้อ้ายผิดเต็มๆแต่เรื่องที่อ้ายบ่มาอยู่กับน้องบ่มีหยังหรอกอ้ายแค่บ่มั่นใจน้องบ่ดายบ่ได้มีหยังเลยอ้ายกะถามน้องตลอดน้องรับได้ อ้ายกะดีใจที่มีคนหนึ่งรับเราได้โดยที่บ่มีข้อแม้สักอย่าง อ้ายขอบคุณนะที่เอาเวลาอันมีค่าของน้องตั้ง 7--8 เดือน บ่มีวันไหนที่อ้ายบ่ฮักน้อง อ้ายบ่เคยเตรียมเสื้อผ้าใส่เสื้อผ้าหื้อไผสักคนเน้ออ้ายอาจจะบ่ดีในสายตาคนอื่น แต่อ้ายกะดีใจที่น้องเห็นความดีอันน้อยนิดของอ้าย 7-8 เดือนนี้อ้ายยอมรับเลยว่าอ้ายมีความสุขมาก มากที่สุดที่อ้ายเคยเจอ แต่มาถึงเวลานี้อ้ายก่อได้รู้ว่าอ้ายทำผิดกับน้อง อ้ายบ่รักษา โอกาสที่น้องหื้ออ้ายไว้ อ้ายขอโทษนะ แต่อ้ายก็ได้ขอโอกาสน้องอีกครั้ง น้องกะเลี่ยงที่จะบ่ตอบมัน อาจจะเป็นสัญญาณบางอย่างที่อ้ายควรอยู่จุดไหน สุดท้ายนี้อ้ายจะถามว่าอ้ายขอโอกาสครั้งสุดท้ายบ่ได้ละแม่นก่อจ้าว ตอบด้วยนะ " สักพัก เขาก็มาเคาะประตูหน้าห้อง เราเปิดมา เจอเขา เขาขอเข้าไปในห้อง อยากกอดครั้งสุดท้าย เราก็ให้เขากอด แล้วต่างคนต่างร้องไห้ เราก็ยังยืนยันจะไม่ให้อภัยเขา เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น กอดขาเรา ขอโอกาสเรา เราไล่เขาออกไปแล้วปิดประตู ต่างฝ่ายต่างร้องไห้ อยู่สักพัก ฉันเปิดประตูออกไป เขานั่งคุกเข่าร้องไห้ หน้าห้อง เราก็เริ่มใจอ่อน สงสารเขา (แต่เราลืมสงสารตัวเองกับทุกๆอย่างที่เขาทำ) เขาขอมาอยู่ด้วย วันรุ่งขึ้นเขาขนเสื้อผ้ามาอยู่กับฉัน ตั้งแต่วันนั้นคือ เรา2คนไม่เคยยุ่งโทรศัพท์กันเลยนะคะ เวลาผ่านไปไม่กี่อาทิต เราก็กลับมาทะเลาะกันเหมือนเดิม ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ เรื่องเก่า ๆ เขาชอบพูดประชดประชัน จนเราแอบคุยกับผชคนหนึ่ง เราก็คุยๆกันมาได้ 2-3 อาทิต วันนั้นปู่เราเสีย เราเลยกลับบ้านไปงานศพปู่โดยที่ เขา ไปส่ง วันนั้น เราปลดบล็อคเอามือถือให้เขาถ่ายรูปงานให้ เราพลาด ผู้ชายคนนั้นทักมา สรุปทะเลาะกันอีก กลับมาถึง เชียงใหม่ เราได้รู้อย่าง1ว่าคือ เขาคุยกับเมียเก่าเขาตลอด เมียเก่าเขาก็บอกคุยเรื่องลูก เขาก็บอกคุยเรื่องลูก เราเบื่ออะค่ะ สุดท้าย ต่างคนต่างดูโทรศัพท์ของกันได้ เขากลับมาเยอะเหมือนเมื่อก่อน เราทำงานก็วีดีโอคลอ คุยตลอด เช็คโทรศัพท์ตลอด บล็อคใครไม่รู้ตั้งมากมาก เหมือนเดิม แค่การแจ้งเตือนในอดีตในเฟซบุค แฟนเก่าคอมเม้น โพสถึงเรา เขาก็โมโหทุกครั้ง (ไร้สาระมาก) มีวันหนึ่งรถเราเสียเราเอารถเขามาทำงานเราบอกเขาว่าตอนเที่ยงจะมารับไปกินข้าว แต่ เราไม่ได้กลับเข้าห้องไปกินข้าวกับเขา เพราะเราออกไปทำธุระกับหัวหน้า บ่ายโมงกว่าแล้วเราก็แชทบอกเขาว่าแบตจะหมด จะกลับแล้ว พอแบตเราหมด ไม่เป็นอย่างที่เราคิด หัวหน้าพาไปกินข้าว กลับมา บ่าย 4 โมง เขาเดินมาเอารถที่ทำงานเรา เขาโวยวาย ลากแขนเรา บอกเราให้ไปกินข้าวกับเขา สรุปเราต้องลางาน 3 ชม. มันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก ถ้าเขาเข้าใจเราสักนิดเขาก็จะลงไป 7-11 ล่างหอ ฉันไม่เข้าใจเลย เขาไร้สาระนิสัยเด็กมาก สักพักพี่ที่ทำงานโทรมาบอกเราว่าเคลียทุกอย่างให้เสร็จ ตอนนี้ดูสภาพจิตใจเธอยำแย่มาก ดูสีหน้าก็ไม่มีความสุข จนเขาได้งานพาสทามทำ เป็นร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ปิดตี1 เราก็โอเคให้เขาทำ โดยที่เราตกลงกันว่า ทุกวันต้องเข้าห้องไม่เกินตี2 เขาก็โอเคตามนั้น เวลาผ่านไปแค่ 1 อาทิตย์ ตี2 แล้วยังไม่เข้าห้องโทรไปไม่รับสาย ปิดจีพีเอส เราก็ออกไปตามที่ทำงาน มีรถแต่ตัวคนไม่อยู่ เราก็นั่งรอจนถึง ตี 4 นั่งตบยุงรอตอนนั้นทั้งโมโห ทั้งรอไห้ จนเราตั้งสติได้ ก็กลับไปรอที่ห้อง ระหว่างนั้นเราพยายามติดต่อเขาตลอด จน ตี5 เข้าห้อง เขาก็มาง้อ จะไม่ทำอีก ไปกินเหล้ากับเพื่อนร้านตรงข้ามนั่นแหล่ะ ( ร้านตรงข้ามเป็นร้านคาราโอเกะค่ะ เปิดถึงเช้า ) และแล้วงานพาสทามก็ส่งผลต่องานประจำเขา กินเหล้า เข้าห้องตี3-ตี4 เช้ามาตื่นสาย หัวหน้าให้โอกาสบ่อยมากแต่เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม จนหัวหน้าบอกว่าไม่ไหวกับพฤติกรรมของเขาแล้ว เขาคงละอายแก่ใจ ลาออกจากงานประจำ วันต่อมา เข้าห้องผิดเวลาอีก เราก็ไปตามอีก รอบนี้เราเก็บเสื้อผ้าเขา ใส่ กระเป๋า จะไล่เขาไปให้พ้นๆ มันไม่ไหวแล้วจริงๆ เราไปถามหาเขาที่ทำงานร้านเหล้า เพื่อนที่ทำงานเขาบอกให้เราไปร้านตรงข้าม หน้าร้านด้านนอกมืดหมด มีต้นไม้บังเหมือนไม่ใช่ร้าน พอเปิดประตูเข้าไปด้านใน จะโล่งๆ มีแสงไฟกระพริบ แฟนเรานั่งอยู่ด้านขวา มีแค่โต๊ะเดียว ลึกเข้าไปเป็นห้องคาราโอเก๊ะ ตอนนั้นเราไม่เห็นแฟนเรานะคะ แต่ แฟนเราเห็นเรา มันวิ่งออกมา เราโมโหมาก ทั้งร้องไห้ ทั้งตบ ทั้งตี เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเรานะคะ กลับถึงห้องมันก็เข้าห้องนอนทำตัวปกติ หลังจากนั้น บางวันเราก็ไปส่งเขาที่ทำงานแล้วไปรับ วันไหนที่เขากินเหล้าก็พูดไม่รู้เรื่อง พูดแต่เรื่องเก่าๆแฟนเก่าของเรา เราเบื่อมาก เราบอกเขาหลายครั้งมาก ไม่เชื่อใจก็ไม่ต้องคบ อยู่ไปมันก็ไม่มีความสุขมีแต่ความระแวง อึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง บอกเลิกเขา แต่เขาก็ยังไม่ไปไหน เขาก็ไม่พูดไม่จา ทำตัวปกติ เขากลับห้องไม่ตรงเวลาเราก็โทรตาม ทุกครั้ง บางครั้งคิดอยากจะปล่อยๆไปบ้าง แต่มันก็นอนไม่หลับ หลับๆตื่นๆ ทั้งคืน ทะเลาะกันทีไรกลับห้องตี3 ตี4 มันเปนความรุ้สึกที่วนๆซ้ำๆเดิมๆ มันอาจเป็นเวรกรรม ที่เราไปเอาของเขามา มันเลยส่งผลให้เราไม่มีความสุขในชีวิต ความรัก มีแต่ความทุกข์ เราไม่รู้จะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี เราไม่รู้จะหนียังไง  เราสับสน ปวดหัวเหลือเกิน ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ใครก็ได้ช่วยเราที เราอยากออกไปจากจุดๆนี้สักที อยากมีความสุขเหมือนคนอื่น ใครพอจะมีคำแนะนำทางออกที่ดีให้เราบ้าง หนูต้องขอบคุณ ที่ อ่านจบนะคะ หนูใช้เวลาพิมพ์ข้อความนี้ทั้งหมด 3 ชั่วโมง เพื่อที่ระบายความความทุหข์ในใจ