อยากแบ่งปันประสบกาณความรักที่ครั้ง1คิดว่ามันดีมากและเค้ารักและเป็นห่วงเราจริงๆ
.ตอนนั้นเราอายุ20 ประมานปี 50 เคยมีแฟนคนนึงที่อายุมากกว่าเรา 4ปี คุยรู้จักกันทางแชท คุยไปสักพักก็นัดเจอกัน. และครั้งต่อมาก็ มีsexกัน เค้าบอกว่าให้ใส่ถุง!!! เค้าไม่กลัวท้องหรอกแต่เค้ากลัวโรค!!!!
ตอนนั้นเอาจริงๆนะผมก็เซงๆนะ ว่ากลัวเราทำไม จะมีsexกันเป็นแฟนกันยังมารังเกียจผม
ยอมรับว่าเป็นคนติดsexมาก คบกันเกือบปีมีอะไรกันบ่อยมาก แต่ทุกครั้งเค้าจะบังคับให้เราใส่ถุง ถ้าไม่มีก็ให้ลงไปซื้อ
จนมีช่วงนึงที่เรางานยุ่งมาก จนไม่ค่อยได้เจอกัน
เค้าไม่สบายมากเป็นงูสวัด เป็นไข้ปวดแสบปวดร้อนทรมานมาก. จะโทรหาเราร้องไห้จนหลับอยู่หลายวัน เคัาจะบอกหลายครั้งว่า ครั้งนี้เป็นเยอะกว่ารอบก่อน จนผมเป็นห่วงกดค้นหาเรื่องต่างๆเกี่ยวกับโรคนี้ เท่าที่จำได้
*โรคงูสวัด ในช่วงชีวิตของคนจะเป็นได้แค่1ครั้ง นอกจากคนที่เป็นโรค
1.มะเร็งเม็ดเลือด
2.โรค Hiv หรือ เอดส์
ที่จะเป็นได้มากกว่า1ครั้ง
ด้วยความเด็ก ความขี้ขลาด ความกลัวที่จะสู้กับความจริง ผมเลยเลือก ที่จะห่างและไม่ติดต่อเค้าอีกเพราะรู้จากเพื่อนเค้าว่าเค้าเป็น เอดส์
ผมเปลี่ยนเบอร์ ผมหนี ผมย้ายที่ทำงาน ผมกลัวว่าผมจะเป็นเอดส์ ผมไม่กล้าไปตรวจ
จนได้เข้าทำงานโรงแรม ผมตรวจทุกอย่าง และผมก็ต้องทำใจยอมรับความเป็นจริง
ผลตรวจ ร่างกายผมแข็งแรง!! ไม่เป็นโรคอะไร!!
แทนที่จะดีใจ ผมกลับรู้สึกผิดที่ในวันนั้นคิดแบบเด็กๆ ในวันนั้นขี้ขลาด
และในวันนั้นผมทิ้งเค้าให้นอนเจ็บป่วยอยู่เพียงลำพัง...
"ไม่กลัวท้องหรอก แต่กลัวติดโรค"
คำที่เค้าพูดแล้วเรารู้สึกแย่ รู้สึกว่าเค้ากลัวเรา มันทำให้เรารู้เลยว่า เค้ารักเรามากและไม่อยากให้เราติดโรคร้ายจากเค้า ไม่อยากให้เราเจ็บป่วยเหมือนแบบที่เค้าเป็น
......
เวลาผ่านเกือบ6ปี ผมมีโอกาสไปทำธุระและรอรถเมล์ตรงที่ๆเคยเจอกันตอนเค้ามารอรับเราตอนเราไปเที้ยวหา ..
และความไม่น่าจะเป็นไปได้ 1ในล้านก็เกิดขึ้น เค้านั้งวินมอเตอร์ไซค์มาลงตรงป้ายรถเมล์เพื่อข้ามสะพานลอย เรามองหน้าและเดินเข้าทักทายเหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน
ผมมองเค้า เค้าอ้วนขึ้น มีรอยแผลเป็นตุ่มๆจุดๆเต็มไปหมด ผิวเค้าดำขึ้นมาก
ผมตัดสินใจ ขอไปเที้ยวที่ห้อง ตอนนี้เค้าย้ายมาอยู่คอนโด
ถึงห้อง สิ่งแรกที่ทำคือดึงเค้าเข้ามากอด และหอมไปบนหน้าผากที่เต็มไปด้วยแผล และบอกเค้า ว่าขอโทษ
เค้าดันออก และบอกว่า เดียวก็ติดเอดส์หรอกแล้วหัวเราะ ติดตลกเหมือนที่เค้าเคยเป็น แล้วเราก็หัวเราะกันทั้งน้ำตา
.
เค้าบอกว่า "คอนโดนี้ ซื้อไว้เพราะอยากอยู่ด้วยกัน เพราะตัวเองเด็กกว่า เค้าเลยคิดว่า ถ้าเค้าไม่อยู่แล้วตัวเองก็เอาไป ไม่ต้องไปเสียค่าเช่าห้องอยู่
โทรศัพย์nokiaเครื่องเก่าของผมที่เคยให้เค้าไว้ใช้สำรองตอนโทรศัพย์เค้าพัง เค้ายังวางมันไว้ที่หัวเตียง
"เมื่อก่อนก็ชาตแบต นอนรอโทรศัพย์จากผมทุกวันหลังเลิกงาน คิดว่าถ้ามีโอกาสก็จะบอกตัวเองทุกเรื่อง แต่คงไม่ต้องแล้ว เพราะตัวเองรู้หมดแล้วนิ"
มันจุกมันแน่นจนทำใหัเราเปลี่ยนเรื่องคุย เราคุยกันนานจนผมหลับไป ตื่นขึ้นมาก็เย็นแล้ว ก่อนกลับก็เข้าห้องน้ำ
ในห้องน้ำ มีแต่ผมร่วงเต็มพื่น มีรอยเลือด เป็นจุด มีแอลกอฮอล้างแผล มีเบตาดีน
ผมคิดว่า ในวันที่คนขี้ขลาดอย่างเราหายไป เค้าต้องเจออะไร ต้องผ่านอะไรบ้าง สุดท้าย ผมต้องกลับ และขอเบอร์โทรไว้ติดต่อกัน
ผมกอดเค้าแน่นมากและขอบคุณในทุกๆอย่างที่เค้าทำให้
เค้าบอกผมว่า "รู้ว่าต่างคนต่างเดินจากจุดนั้นมาไกลแล้ว ไม่มีทางเหมือนเดิม
ขอให้ผมใช้ชีวิต และมีความรักที่ดี และอย่าลืมโทรหาเพื่อนคนนี้บ้าง"
เธอเดินมาส่ง และกลับไปใช้ชีวิต กับหมาตัวเล็กที่มอมแมมของเธอ
.
ผมกลับมาทำงาน ผมพยามจะโทรคุยทุกครั้งที่ว่าง ส่วนมากก็ว่างคุยบ้างบางทีเค้าทำงานเค้าก็ไม่ว่างคุย คิดว่าถ้าพักร้อนจะไปเที้ยวหา แต่ การโทรคุยกันครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้บอกให้เรารู้ล่วงหน้า
.
ผมไม่สามารุติดต่อเค้าได้เลย โทรไม่ติด ผมคิดว่าเค้าทำงาน จนถึงตอนนี้ เกือบ5ปีแล้วที่ผมติดต่อเค้าไม่ได้อีกเลย
.
.
"ในชีวิตคนเรา มันไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไข สิ่งที่ผิดพลาดต่างๆในอดีตได้
แต่จงเข้มแข็งและเรียนรู้อยู่กับสิ่งที่เราเป็น
ถ้ามีความรัก จงมองถึงชีวิตของคนที่เรารัก จงมองในทางที่เค้าต้องเดิน และชั่งน้ำหนักความรู้สึกของเราดูว่า
..ถ้าเรายังคิดถึงแต่ตัวเอาเองกลัวว่าสักวันนึงต้องสูญเสีย -ก็อย่าได้มีความรัก-
..แต่ถ้าเราคิดถึงชีวิตคนที่เรารักเป็นอย่างแรก และเมื่อถึงเวลาของมันเราก็ยินดีที่จะปล่อยมือ -ก็อย่าได้ลังเลที่จะรักและทำเต็มที่กับมัน-"
.
.มันคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากความรักครั้งนี้
ถึงตอนจบจะไม่ได้มีความสุข หรือสมหวัง
แต่มันคือช่วงเวลาที่มองย้อนกลับ ว่าความรักในวัยเด็กครั้งนั้น มันยิ่งใหญ่ มีค่า และสวยงามขนาดไหน
.
.
นึกถึงกี่ครั้งก็ยังน้ำตาไหล
.
.
ขอบคุณนะ...
ถ้าคุณพึ่งรู้ว่าคนที่นอนกอดคุณอยู่ทุกวันเป็น โรคเอดส์ HIV คุณจะจัดการกับความสัมพันธ์นั้นยังไง??
.ตอนนั้นเราอายุ20 ประมานปี 50 เคยมีแฟนคนนึงที่อายุมากกว่าเรา 4ปี คุยรู้จักกันทางแชท คุยไปสักพักก็นัดเจอกัน. และครั้งต่อมาก็ มีsexกัน เค้าบอกว่าให้ใส่ถุง!!! เค้าไม่กลัวท้องหรอกแต่เค้ากลัวโรค!!!!
ตอนนั้นเอาจริงๆนะผมก็เซงๆนะ ว่ากลัวเราทำไม จะมีsexกันเป็นแฟนกันยังมารังเกียจผม
ยอมรับว่าเป็นคนติดsexมาก คบกันเกือบปีมีอะไรกันบ่อยมาก แต่ทุกครั้งเค้าจะบังคับให้เราใส่ถุง ถ้าไม่มีก็ให้ลงไปซื้อ
จนมีช่วงนึงที่เรางานยุ่งมาก จนไม่ค่อยได้เจอกัน
เค้าไม่สบายมากเป็นงูสวัด เป็นไข้ปวดแสบปวดร้อนทรมานมาก. จะโทรหาเราร้องไห้จนหลับอยู่หลายวัน เคัาจะบอกหลายครั้งว่า ครั้งนี้เป็นเยอะกว่ารอบก่อน จนผมเป็นห่วงกดค้นหาเรื่องต่างๆเกี่ยวกับโรคนี้ เท่าที่จำได้
*โรคงูสวัด ในช่วงชีวิตของคนจะเป็นได้แค่1ครั้ง นอกจากคนที่เป็นโรค
1.มะเร็งเม็ดเลือด
2.โรค Hiv หรือ เอดส์
ที่จะเป็นได้มากกว่า1ครั้ง
ด้วยความเด็ก ความขี้ขลาด ความกลัวที่จะสู้กับความจริง ผมเลยเลือก ที่จะห่างและไม่ติดต่อเค้าอีกเพราะรู้จากเพื่อนเค้าว่าเค้าเป็น เอดส์
ผมเปลี่ยนเบอร์ ผมหนี ผมย้ายที่ทำงาน ผมกลัวว่าผมจะเป็นเอดส์ ผมไม่กล้าไปตรวจ
จนได้เข้าทำงานโรงแรม ผมตรวจทุกอย่าง และผมก็ต้องทำใจยอมรับความเป็นจริง
ผลตรวจ ร่างกายผมแข็งแรง!! ไม่เป็นโรคอะไร!!
แทนที่จะดีใจ ผมกลับรู้สึกผิดที่ในวันนั้นคิดแบบเด็กๆ ในวันนั้นขี้ขลาด
และในวันนั้นผมทิ้งเค้าให้นอนเจ็บป่วยอยู่เพียงลำพัง...
"ไม่กลัวท้องหรอก แต่กลัวติดโรค"
คำที่เค้าพูดแล้วเรารู้สึกแย่ รู้สึกว่าเค้ากลัวเรา มันทำให้เรารู้เลยว่า เค้ารักเรามากและไม่อยากให้เราติดโรคร้ายจากเค้า ไม่อยากให้เราเจ็บป่วยเหมือนแบบที่เค้าเป็น
......
เวลาผ่านเกือบ6ปี ผมมีโอกาสไปทำธุระและรอรถเมล์ตรงที่ๆเคยเจอกันตอนเค้ามารอรับเราตอนเราไปเที้ยวหา ..
และความไม่น่าจะเป็นไปได้ 1ในล้านก็เกิดขึ้น เค้านั้งวินมอเตอร์ไซค์มาลงตรงป้ายรถเมล์เพื่อข้ามสะพานลอย เรามองหน้าและเดินเข้าทักทายเหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน
ผมมองเค้า เค้าอ้วนขึ้น มีรอยแผลเป็นตุ่มๆจุดๆเต็มไปหมด ผิวเค้าดำขึ้นมาก
ผมตัดสินใจ ขอไปเที้ยวที่ห้อง ตอนนี้เค้าย้ายมาอยู่คอนโด
ถึงห้อง สิ่งแรกที่ทำคือดึงเค้าเข้ามากอด และหอมไปบนหน้าผากที่เต็มไปด้วยแผล และบอกเค้า ว่าขอโทษ
เค้าดันออก และบอกว่า เดียวก็ติดเอดส์หรอกแล้วหัวเราะ ติดตลกเหมือนที่เค้าเคยเป็น แล้วเราก็หัวเราะกันทั้งน้ำตา
.
เค้าบอกว่า "คอนโดนี้ ซื้อไว้เพราะอยากอยู่ด้วยกัน เพราะตัวเองเด็กกว่า เค้าเลยคิดว่า ถ้าเค้าไม่อยู่แล้วตัวเองก็เอาไป ไม่ต้องไปเสียค่าเช่าห้องอยู่
โทรศัพย์nokiaเครื่องเก่าของผมที่เคยให้เค้าไว้ใช้สำรองตอนโทรศัพย์เค้าพัง เค้ายังวางมันไว้ที่หัวเตียง
"เมื่อก่อนก็ชาตแบต นอนรอโทรศัพย์จากผมทุกวันหลังเลิกงาน คิดว่าถ้ามีโอกาสก็จะบอกตัวเองทุกเรื่อง แต่คงไม่ต้องแล้ว เพราะตัวเองรู้หมดแล้วนิ"
มันจุกมันแน่นจนทำใหัเราเปลี่ยนเรื่องคุย เราคุยกันนานจนผมหลับไป ตื่นขึ้นมาก็เย็นแล้ว ก่อนกลับก็เข้าห้องน้ำ
ในห้องน้ำ มีแต่ผมร่วงเต็มพื่น มีรอยเลือด เป็นจุด มีแอลกอฮอล้างแผล มีเบตาดีน
ผมคิดว่า ในวันที่คนขี้ขลาดอย่างเราหายไป เค้าต้องเจออะไร ต้องผ่านอะไรบ้าง สุดท้าย ผมต้องกลับ และขอเบอร์โทรไว้ติดต่อกัน
ผมกอดเค้าแน่นมากและขอบคุณในทุกๆอย่างที่เค้าทำให้
เค้าบอกผมว่า "รู้ว่าต่างคนต่างเดินจากจุดนั้นมาไกลแล้ว ไม่มีทางเหมือนเดิม
ขอให้ผมใช้ชีวิต และมีความรักที่ดี และอย่าลืมโทรหาเพื่อนคนนี้บ้าง"
เธอเดินมาส่ง และกลับไปใช้ชีวิต กับหมาตัวเล็กที่มอมแมมของเธอ
.
ผมกลับมาทำงาน ผมพยามจะโทรคุยทุกครั้งที่ว่าง ส่วนมากก็ว่างคุยบ้างบางทีเค้าทำงานเค้าก็ไม่ว่างคุย คิดว่าถ้าพักร้อนจะไปเที้ยวหา แต่ การโทรคุยกันครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้บอกให้เรารู้ล่วงหน้า
.
ผมไม่สามารุติดต่อเค้าได้เลย โทรไม่ติด ผมคิดว่าเค้าทำงาน จนถึงตอนนี้ เกือบ5ปีแล้วที่ผมติดต่อเค้าไม่ได้อีกเลย
.
.
"ในชีวิตคนเรา มันไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไข สิ่งที่ผิดพลาดต่างๆในอดีตได้
แต่จงเข้มแข็งและเรียนรู้อยู่กับสิ่งที่เราเป็น
ถ้ามีความรัก จงมองถึงชีวิตของคนที่เรารัก จงมองในทางที่เค้าต้องเดิน และชั่งน้ำหนักความรู้สึกของเราดูว่า
..ถ้าเรายังคิดถึงแต่ตัวเอาเองกลัวว่าสักวันนึงต้องสูญเสีย -ก็อย่าได้มีความรัก-
..แต่ถ้าเราคิดถึงชีวิตคนที่เรารักเป็นอย่างแรก และเมื่อถึงเวลาของมันเราก็ยินดีที่จะปล่อยมือ -ก็อย่าได้ลังเลที่จะรักและทำเต็มที่กับมัน-"
.
.มันคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากความรักครั้งนี้
ถึงตอนจบจะไม่ได้มีความสุข หรือสมหวัง
แต่มันคือช่วงเวลาที่มองย้อนกลับ ว่าความรักในวัยเด็กครั้งนั้น มันยิ่งใหญ่ มีค่า และสวยงามขนาดไหน
.
.
นึกถึงกี่ครั้งก็ยังน้ำตาไหล
.
.
ขอบคุณนะ...