เราผิดหรือแม่เราผิด

อยากจะรู้ตามหัวข้อเลยค่ะ อันดับแรกขอเล่าก่อนปกติเวลาเราออกไปไหนเราก็จะบอกแม่ค่ะว่าเราออกไปไหนแต่มีวันนึงเราลืมบอกแม่แล้วกลับเข้าบ้านมายายก็มาถามว่าไปไหนมาหมามันออกนอกบ้านได้ทำไม่ล็อคบ้าน เราก็เลยบอกว่าล็อคแล้วแต่ประตูกระจกไม่ได้ล็อคเพราะยายจะเปิดเอากุญแจไม่ได้ พอตอนเย็นแม่ก็บ่นเราซึ่งอันนี้เรายอมรับว่าเราผิดแต่ยายก็เคยเห็นเราเอากุญแจอีกอันนึงไปนะทำไมยายต้องทิ้งกุญแจอีกอันไว้ พอสักพักนึงแม่เราให้เราเอารถมอไซขึ้นบ้าน แล้วแม่เราคากุญแจมอไซไว้ เราเดินไปก็ถามแม่ว่าทำไมคากุญแจไว้ แม่ก็พูดประมาณว่าจะเอารถขึ้นทำไมต้องเอากุญแจออกด้วยซึ่งมันไม่ถูก คากุญแจไว้ยังงั้นถ้าใครเห็นก็ขโมยไปได้ เราก็เลยพูดกับแม่ว่า แม่อย่าเอากุญแจคาไว้นะเดี๋ยวคนมันขโมยเอา แล้วแม่ก็พยายามพูดสุดๆว่าแม่ใช้เราทำไมไม่เอาขึ้น แล้วแม่พูดใช้อารมมากกว่าเหตุผล เรากำลังจะขึ้นบ้านเลยพูดขึ้นว่าสอนคนอื่นได้แต่ตัวเองทำไม่ได้ เท่านั้นละค่ะแม่เราตะโกนว่าเราบอกอย่ามาปากดีให้มาก ชอบใช้เหตุผลอย่างงั้นอย่างนี้ เราคิดในใจแล้วถ้าไม่ใช้เหตุผลคุยต้องใช้อารมเหรอในการคุยอีกคนร้อน เราต้องร้อนตามเหรอ แล้วเราเป็นคนที่เซ้นซิทีฟอ่ะค่ะไม่ชอบให้ใครมาตะโกน เราตัดสินใจในเมื่ออีกคนมันร้อน เราจะขึ้นไปสงบสติอารมเอง เราขึ้นมานั่งทบทวน โทรหาพ่อพูดให้พ่อฟัง พ่อก็บอกว่าแม่เค้าก็เป็นยังงี้ เค้าก็ยังเป็นแม่เรานะ เราเข้าใจว่านั่นแม่เรา เราถึงไม่อยากพูดไม่อยากอธิบายให้เค้าพูดมาดีกว่า แต่ทำไมถึงขุ้นต้องตะโกนมาว่าเรา เข้าใจนะคะว่าเป็นแม่มันต้องเครียดหลายอย่าง แต่การที่มาใช้อารมมันถูกต้องแล้วเหรอ