ตอนแรกๆผมแค้นและเจ็บใจมากเลยน่ะครับที่. แม่ทิ้งผมไปตอนที่ยังอยู่กับ แม่ผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช้ว่าป่วยเป็นอัมพฤกษ์แล้วทำไม่ได้นะครับ
แต่เป็นเพราะผม ขี้เกียจ เองน่ะครับผมเป็นลูกชายคนสุดท้องแม่เลยเลี้ยงแบบตามใจจนผมติดเป็นนิสัยเสียขนาดก่อนที่ผมจะป่วยผมก็ทำงานหาเงินเข้าบ้านเองและเป็นจำนวนเงินที่แยอะมากด้วยผมเลยยิ่งนิสัยแย่เข้าไปใหญ่เลยผมเสพย์ยาถึงขนาด น็อค หลับไป 3 วัน 3 คืน ตื่นขึ้นมาแล้วก็ไม่ได้สติคุยกันไม่รู้เรื่องได้แต่ร้องตะโกนแหกปากด่าทุกคนเลยถึงไม่มีคนอยู่ด้วยผมก็ยังร้องตะโกนด่าคำหยาบคายมากๆอยู่ตลอดเลยครับ ซึ้งคนที่โดนผมด่าบ่อยที่สุดก็คือแม่แต่พอผ่านไปได้ 6 เดือนแล้วผมก็เริ่มมี สติขึ้นมาบ้างแล้วเริ่มคุยกันรู้เรื่องงแล้วแต่ยังเดินเองไม่ได้ต้องนั่งรถเข็นแม่ผมก็ต้องคอยเข็นให้ผมตลอด แม่ ผมอายุ 70
กว่าแล้วพอเข้าเดือนที่ 8 ผมก็เริ่มเดินเองได้แล้วน่ะครับแต่ก็ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยจะได้เวลาอาบน้ำใส่เสื้อผ้า แม่ ก็เป็นคนที่ ทำให้ตลอดพอเข้าเดือนที่ 10 ผมก็ช่วยเหลือตัวเองได้เกือบจะทุกอย่างแล้วอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเองได้แล้วแต่อย่างอื่นผมใช้ให้ แม่ ทำให้ทุกอย่างเลยผมแค่กินแล้วก็นอนแล้วก็เล่นมือถือ
อินเตอร์เน็ต สามอย่างเท่านั้นขนาดอาบน้ำยังต้องให้ แม่ อาบน้ำให้เหมือนเดิมอันนี้ไม่ได้เป็นเพราะว่าผมขี้เกียจนนะครับ แต่อยากที่จะให้แม่อาบให้เพราะผมเหมือนกับขาดความอบอุ่นครับเพราะตอนเวลาที่ผมป่วย แฟนผมก็พาลูกชายไปแล้วบอกเลิกกันกับผม ผมก็คิดว่า แม่ ผมคงจะเข้าใจตรงนี้มั้งครับไม่งั้นคงไม่อาบน้ำให้ผมอยู่ทุกวัน แต่ก่อนที่พวกเราจะทะเลาะกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเรายังเปิดทีวีดูยูทูปที่โบสถ์เค้า ร้องเพลงนมัสการพระเจ้าแล้วพวกเราก็ร้องตามกันดีๆอยู่เลยแต่แล้วทำไมพวกเราถึงได้ทะเลาะกันได้ก็ไม่รู้ผมเสียใจมากเลยครับว่าเรา ร้องเพลง สรรเสริญนมัสการพระเจ้า แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้แต่ตอนนี้ผมก็เริ่มเข้าใจแล้วว่ามันอาจจะเป็น แผ่นการของ พระเจ้า ก็ได้เพราะเวลาที่ผมอยู่คนเดียวมันทำให้ผมรับผิดชอบตัวเองได้มากขึ้นและ ได้มีเวลาคุยกับ พระเจ้า มากขึ้นด้วยเพราะผมไม่ได้เป็นโรคอัมพฤกษ์ โรคเดียวครับผมเป็นโรคทางจิตด้วยครับผมมักจะหลอนหวาดระแวงอย่างไม่มีสาเหตุผมเลยต้องอยู่ติดกันกับ แม่ ตลอดเวลาเลยเพราะมันอุ่นใจยาก็รักษาให้ผมได้ไม่ดีเท่าไหร่เลยสู้ เฝ้าเดี่ยวกับ พระเจ้า ก็ไม่ได้เลยพอแม่เขาทิ้งผมไปผมก็อ่านพระคัมภีร์ไบเบิลทุกวันและฟังเทศแล้วฟังเพลงนมัสการพระเจ้าอยู่ตลอดเวลา คือผมอยากจะรบกวนถามผู้รู้หน่อยนะว่าในพระคัมภีร์มันมีบทไหนบ้างที่มันตรงกับชีวิตตอนนี้ของผมเผื่อผมจะได้เอาไว้เป็นพยานกับผู้อื่นและอ่านแล้วเข้าใจอย่างถ่องแท้โดยไม่ได้ใช้สติปัญญาของตัวเองแต่เป็นสติปัญญาที่มาจากพระเจ้า
รบกวนถามพี่น้องชาวคริสเตียนหน่อยนะครับว่าผมทะเลาะกันกับแม่แล้วผมถูกแม่ทิ้งไปทั้งที่ผมยังป่วยเป็นอัมพฤกษ์น่ะครับ
แต่เป็นเพราะผม ขี้เกียจ เองน่ะครับผมเป็นลูกชายคนสุดท้องแม่เลยเลี้ยงแบบตามใจจนผมติดเป็นนิสัยเสียขนาดก่อนที่ผมจะป่วยผมก็ทำงานหาเงินเข้าบ้านเองและเป็นจำนวนเงินที่แยอะมากด้วยผมเลยยิ่งนิสัยแย่เข้าไปใหญ่เลยผมเสพย์ยาถึงขนาด น็อค หลับไป 3 วัน 3 คืน ตื่นขึ้นมาแล้วก็ไม่ได้สติคุยกันไม่รู้เรื่องได้แต่ร้องตะโกนแหกปากด่าทุกคนเลยถึงไม่มีคนอยู่ด้วยผมก็ยังร้องตะโกนด่าคำหยาบคายมากๆอยู่ตลอดเลยครับ ซึ้งคนที่โดนผมด่าบ่อยที่สุดก็คือแม่แต่พอผ่านไปได้ 6 เดือนแล้วผมก็เริ่มมี สติขึ้นมาบ้างแล้วเริ่มคุยกันรู้เรื่องงแล้วแต่ยังเดินเองไม่ได้ต้องนั่งรถเข็นแม่ผมก็ต้องคอยเข็นให้ผมตลอด แม่ ผมอายุ 70
กว่าแล้วพอเข้าเดือนที่ 8 ผมก็เริ่มเดินเองได้แล้วน่ะครับแต่ก็ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยจะได้เวลาอาบน้ำใส่เสื้อผ้า แม่ ก็เป็นคนที่ ทำให้ตลอดพอเข้าเดือนที่ 10 ผมก็ช่วยเหลือตัวเองได้เกือบจะทุกอย่างแล้วอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเองได้แล้วแต่อย่างอื่นผมใช้ให้ แม่ ทำให้ทุกอย่างเลยผมแค่กินแล้วก็นอนแล้วก็เล่นมือถือ
อินเตอร์เน็ต สามอย่างเท่านั้นขนาดอาบน้ำยังต้องให้ แม่ อาบน้ำให้เหมือนเดิมอันนี้ไม่ได้เป็นเพราะว่าผมขี้เกียจนนะครับ แต่อยากที่จะให้แม่อาบให้เพราะผมเหมือนกับขาดความอบอุ่นครับเพราะตอนเวลาที่ผมป่วย แฟนผมก็พาลูกชายไปแล้วบอกเลิกกันกับผม ผมก็คิดว่า แม่ ผมคงจะเข้าใจตรงนี้มั้งครับไม่งั้นคงไม่อาบน้ำให้ผมอยู่ทุกวัน แต่ก่อนที่พวกเราจะทะเลาะกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเรายังเปิดทีวีดูยูทูปที่โบสถ์เค้า ร้องเพลงนมัสการพระเจ้าแล้วพวกเราก็ร้องตามกันดีๆอยู่เลยแต่แล้วทำไมพวกเราถึงได้ทะเลาะกันได้ก็ไม่รู้ผมเสียใจมากเลยครับว่าเรา ร้องเพลง สรรเสริญนมัสการพระเจ้า แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้แต่ตอนนี้ผมก็เริ่มเข้าใจแล้วว่ามันอาจจะเป็น แผ่นการของ พระเจ้า ก็ได้เพราะเวลาที่ผมอยู่คนเดียวมันทำให้ผมรับผิดชอบตัวเองได้มากขึ้นและ ได้มีเวลาคุยกับ พระเจ้า มากขึ้นด้วยเพราะผมไม่ได้เป็นโรคอัมพฤกษ์ โรคเดียวครับผมเป็นโรคทางจิตด้วยครับผมมักจะหลอนหวาดระแวงอย่างไม่มีสาเหตุผมเลยต้องอยู่ติดกันกับ แม่ ตลอดเวลาเลยเพราะมันอุ่นใจยาก็รักษาให้ผมได้ไม่ดีเท่าไหร่เลยสู้ เฝ้าเดี่ยวกับ พระเจ้า ก็ไม่ได้เลยพอแม่เขาทิ้งผมไปผมก็อ่านพระคัมภีร์ไบเบิลทุกวันและฟังเทศแล้วฟังเพลงนมัสการพระเจ้าอยู่ตลอดเวลา คือผมอยากจะรบกวนถามผู้รู้หน่อยนะว่าในพระคัมภีร์มันมีบทไหนบ้างที่มันตรงกับชีวิตตอนนี้ของผมเผื่อผมจะได้เอาไว้เป็นพยานกับผู้อื่นและอ่านแล้วเข้าใจอย่างถ่องแท้โดยไม่ได้ใช้สติปัญญาของตัวเองแต่เป็นสติปัญญาที่มาจากพระเจ้า