สวัสดีนะครับ ผมชื่อแคนครับ ขอเล่าประสบการณ์ความรักที่มันทำให้ผมลืมไม่ได้สักทีให้ฟังแล้วกันนะครับ ไม่รู้จะปรึกษาใคร ทุกววันนี้คิดเรื่องนี้ทีไร ปวดใจทุกทีครับ เมื่อตอนปี 57 ผมเริ่มทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งครับ ผมทำอยู่ฝั่ง IT ระยะแรกก็ไม่รู้จักใครมากครับ พออยู่ไปได้สักพักก็เริ่มมีเพื่อนที่ทำงาน เวลาทำงาน ไม่รู้เหมือนกันว่าที่บริษัทเป็นเหมือนกันหรือเปล่า ที่ชอบคิดว่า ไอที ซ่อมคอม ได้ ก็จะมีคนมาให้ช่วยซ่อมนู่นนี่นั่นประจำครับ จนกระทั่งผมได้ไปซ่อมคอมให้ผู้หญิงคนนึงเธอชื่อ ฟ้า ฟ้าเป็นผู้หญิงที่น่ารักนะครับ อาจจะไม่ได้สวยมาก อาจจะดูธรรมดา แต่ผมว่า ฟ้าเป็นคนที่น่ารักมาก ๆ คนนึง เวลาเขายิ้มที มันดูสดชื่นครับ ฟ้าอายุมากกว่าผม 4 ปี เกือบ 5 ปี แต่ด้วยความที่ฟ้าชอบมีปัญหากับคอมบ่อย ก็จะตามผมไปดูบ่อย ๆ ผมยอมรับครับว่าเราสนิทกันเร็วมาก สนิทกันจนผมก็แอบคิดเกินเพื่อนร่วมงานไป พอผมรู้จักฟ้ามากขึ้น ผมก็เริ่มรู้ประวัติฟ้า ฟ้ามีแฟนแล้วครับ อยู่คนละบริษัทกัน เป็นบริษัทที่ฟ้าเคยทำก่อนที่จะลาออกมาทำงานที่นี่ ตอนที่ผมรู้ตัวว่าผมชอบฟ้า คือทุกคนก็แซวผมกับฟ้าไปแล้วนะครับ และเหมือนฟ้าก็จะรู้ว่าผมคิดยังไงกับเขา ฟ้าจะชอบซื้อขนมมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานผม แล้วทักมาบอกผมว่า ซื้อขนมมาให้นะ ทานด้วยล่ะ ผมก็จะยิ้มในใจเสมอ เวลาทำงาน ฟ้ามีปัญหาเรื่องงานผมจะคอยช่วยเสมอ จนบางทีก็รู้สึกว่า มันดูเยอะเกินคำว่าเพื่อน ในสถานะที่เราเป็นกัน ช่วงที่ผ่านมา ฟ้าชวนผมไปเที่ยวตลอด ทานข้าวตอนเย็น เที่ยวต่างจังหวัด ไม่ค้างคืนนะครับ ชวนดูหนัง ไปไหว้พระทำบุญ ไปหลาย ๆ ที่ด้วยกัน จนผมก็แอบคิดในใจว่า เอาเวลาส่วนใหญ่มาอยู่กับผม ไปไหนมาไหนกับผมแบบนี้ เขาเลิกกันแล้วหรือเปล่านะ ??? แต่ผมก็ไม่เคยถามฟ้าเลยครับ ว่าเลิกกันแล้วหรือยัง เพราะในใจเราก็ดีใจ มีความสุขเวลาที่ฟ้าไปกับผม หรืออยู่กับผม
พี่ที่ทำงานหลายคนก็เคยเตือนผมครับ เรื่องฟ้า ว่า ฟ้ามีแฟนแล้ว ให้ตัดใจซะ เดี๋ยวเอ็งจะเจ็บซะเปล่า ๆ หรือไม่ก็ ผิดศีลรู้ไหมที่ทำอยู่ ผมก็จะตอบกลับเสมอครับว่า ไม่มีอะไรครับ เพื่อนกันจริง ๆ ครับ เพื่อนผมก็เคยถามนะครับว่า ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับฟ้า แฟนฟ้ารู้ไหม ผมก็ได้แต่ตอบว่า ไม่รู้ครับว่ารู้ไหม ฟ้าไม่เคยพูดถึงแฟนให้ผมฟัง ผมก็ไม่กล้าถามถึงเช่นกัน จนกระทั่ง วันนั้น ฟ้าได้ชวนผมไปเที่ยวต่างจังหวัด ผมก็เลยถามว่าใครไปบ้าง ฟ้าบอกก็ไปสองคนไง ผมเลยถามว่า แล้วแฟนฟ้าล่ะ จะไม่ว่าหรอ ถ้ารู้ว่าเราไปกันสองคน ฟ้าเงียบไปพักนึง แล้วฟ้าก็ตอบผมมาว่า ไม่ว่าหรอก ไม่รู้หนิ ผมเลยถามฟ้าไปตรง ๆ ว่า
กับเรา ฟ้าคิดแค่ไหน แต่เรา คิดกับฟ้าไปเยอะมากแล้วนะ ฟ้าบอกผมว่า แคนเป็นเพื่อนที่ดีนะ เราอยู่กับแคน เราสบายใจ เรารู้สึกดีกับแคนนะ แคนเป็นที่พึ่งให้เราได้เวลาที่เรารู้สึกวุ่นวายใจ ผมก็เลยถามว่า แต่ผมเป็นมากกว่านี้ไม่ได้เลยใช่ไหม ฟ้าตอบผมมาว่า เราก็รู้นะว่าแคนรู้สึกยังไงกับเรา แต่เรามองแคนเป็นน้องชายของเราจริง ๆ เรามองมากไปกว่านั้นไม่ได้ เรามีแฟนแล้ว แฟนเราไม่ได้ทำไรผิด ผมเลยตอบไปแค่ว่า ครับ รู้ครับ เราห่างกันหน่อยแล้วกันได้ไหมตอนนี้ ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไป ความรู้สึกผมมันแย่แน่
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมกับฟ้า ก็ยังคุยกันเหมือนเดิม แต่บทสนทนาเปลี่ยนไปจากคุยกันทุกวัน ผมทักไป เขาทักมาบ้าง เหลือแค่เขาทักมา ผมไม่เคยทักไปอีกเลย ไปทานข้าวกันบ้าง แต่ไม่เคยไปดูหนังหรือออกเที่ยวด้วยกันอีกเลย ผมจะอ้างเวลาตลอด ที่บ้านบ้างเท่าที่จะอ้างได้ ถามว่าจากตอนนั้นถึงตอนนี้ ผมรักเขาไหม ผมก็ยังรักอยู่นะครับ ผมไม่ยอมรักใครเลย ใครจะแนะนำคนอื่นให้ผมยังไง แต่ผมก็ยังรัก ฟ้า คนนี้คนเดียว แต่สิ่งที่ผมทำ มันทำร้ายจิตใจตัวเองไปหรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ รู้ว่าตัวเองยังรักเขา แต่ก็พยายามปฏิเสธเขา เวลาความสัมพันธ์มันใกล้จะเกินเฟรนด์โซน ทุกวันนี้ เขากับแฟนก็ยังคบกัน ยังไม่ได้เลิกกัน แต่ผมก็ไม่รู้ว่า เขากับแฟนความสัมพันธ์ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว เพราะไม่เคยถาม แต่ตลอดเวลา ที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมไม่เคยล่วงเกินฟ้าเลยครับ ผมให้เกียรติเขาเสมอ ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่ผ่านมาของผม
เลยอยากรู้ว่า ต้องทำดีแค่ไหนหรอครับ ถึงจะเปลี่ยนหัวใจเขาได้บ้าง ต้องพยายามแค่ไหนหรอครับ ถึงจะลบคนเก่าไปได้บ้าง
บางทีก็รู้สึกแย่กับตัวเองนะครับ ว่าทำไมถึงทำตัวแบบนี้ ทำไมถึงคิดแบบนี้ แต่มันหน้ามืดตามัวจริง ๆ ครับ
ทุกวันนี้ ก็ยังวนเวียนในสังสารวัฏเดิม ไม่ได้ออกจากลูปเลยครับ มีใครมีคำแนะนำดี ๆ หรือคำพูดแรง ๆ ที่เตือนสติผมได้ แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันได้เลยครับ
เล่าไม่ค่อยเก่งนะครับ ขอโทษด้วยครับ ขอบคุณทุก ๆ ความเห็นครับ
รักแค่ไหน ก็ไม่ได้คำว่ารักคืนมา
พี่ที่ทำงานหลายคนก็เคยเตือนผมครับ เรื่องฟ้า ว่า ฟ้ามีแฟนแล้ว ให้ตัดใจซะ เดี๋ยวเอ็งจะเจ็บซะเปล่า ๆ หรือไม่ก็ ผิดศีลรู้ไหมที่ทำอยู่ ผมก็จะตอบกลับเสมอครับว่า ไม่มีอะไรครับ เพื่อนกันจริง ๆ ครับ เพื่อนผมก็เคยถามนะครับว่า ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับฟ้า แฟนฟ้ารู้ไหม ผมก็ได้แต่ตอบว่า ไม่รู้ครับว่ารู้ไหม ฟ้าไม่เคยพูดถึงแฟนให้ผมฟัง ผมก็ไม่กล้าถามถึงเช่นกัน จนกระทั่ง วันนั้น ฟ้าได้ชวนผมไปเที่ยวต่างจังหวัด ผมก็เลยถามว่าใครไปบ้าง ฟ้าบอกก็ไปสองคนไง ผมเลยถามว่า แล้วแฟนฟ้าล่ะ จะไม่ว่าหรอ ถ้ารู้ว่าเราไปกันสองคน ฟ้าเงียบไปพักนึง แล้วฟ้าก็ตอบผมมาว่า ไม่ว่าหรอก ไม่รู้หนิ ผมเลยถามฟ้าไปตรง ๆ ว่า
กับเรา ฟ้าคิดแค่ไหน แต่เรา คิดกับฟ้าไปเยอะมากแล้วนะ ฟ้าบอกผมว่า แคนเป็นเพื่อนที่ดีนะ เราอยู่กับแคน เราสบายใจ เรารู้สึกดีกับแคนนะ แคนเป็นที่พึ่งให้เราได้เวลาที่เรารู้สึกวุ่นวายใจ ผมก็เลยถามว่า แต่ผมเป็นมากกว่านี้ไม่ได้เลยใช่ไหม ฟ้าตอบผมมาว่า เราก็รู้นะว่าแคนรู้สึกยังไงกับเรา แต่เรามองแคนเป็นน้องชายของเราจริง ๆ เรามองมากไปกว่านั้นไม่ได้ เรามีแฟนแล้ว แฟนเราไม่ได้ทำไรผิด ผมเลยตอบไปแค่ว่า ครับ รู้ครับ เราห่างกันหน่อยแล้วกันได้ไหมตอนนี้ ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไป ความรู้สึกผมมันแย่แน่
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมกับฟ้า ก็ยังคุยกันเหมือนเดิม แต่บทสนทนาเปลี่ยนไปจากคุยกันทุกวัน ผมทักไป เขาทักมาบ้าง เหลือแค่เขาทักมา ผมไม่เคยทักไปอีกเลย ไปทานข้าวกันบ้าง แต่ไม่เคยไปดูหนังหรือออกเที่ยวด้วยกันอีกเลย ผมจะอ้างเวลาตลอด ที่บ้านบ้างเท่าที่จะอ้างได้ ถามว่าจากตอนนั้นถึงตอนนี้ ผมรักเขาไหม ผมก็ยังรักอยู่นะครับ ผมไม่ยอมรักใครเลย ใครจะแนะนำคนอื่นให้ผมยังไง แต่ผมก็ยังรัก ฟ้า คนนี้คนเดียว แต่สิ่งที่ผมทำ มันทำร้ายจิตใจตัวเองไปหรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ รู้ว่าตัวเองยังรักเขา แต่ก็พยายามปฏิเสธเขา เวลาความสัมพันธ์มันใกล้จะเกินเฟรนด์โซน ทุกวันนี้ เขากับแฟนก็ยังคบกัน ยังไม่ได้เลิกกัน แต่ผมก็ไม่รู้ว่า เขากับแฟนความสัมพันธ์ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว เพราะไม่เคยถาม แต่ตลอดเวลา ที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมไม่เคยล่วงเกินฟ้าเลยครับ ผมให้เกียรติเขาเสมอ ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่ผ่านมาของผม
เลยอยากรู้ว่า ต้องทำดีแค่ไหนหรอครับ ถึงจะเปลี่ยนหัวใจเขาได้บ้าง ต้องพยายามแค่ไหนหรอครับ ถึงจะลบคนเก่าไปได้บ้าง
บางทีก็รู้สึกแย่กับตัวเองนะครับ ว่าทำไมถึงทำตัวแบบนี้ ทำไมถึงคิดแบบนี้ แต่มันหน้ามืดตามัวจริง ๆ ครับ
ทุกวันนี้ ก็ยังวนเวียนในสังสารวัฏเดิม ไม่ได้ออกจากลูปเลยครับ มีใครมีคำแนะนำดี ๆ หรือคำพูดแรง ๆ ที่เตือนสติผมได้ แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันได้เลยครับ
เล่าไม่ค่อยเก่งนะครับ ขอโทษด้วยครับ ขอบคุณทุก ๆ ความเห็นครับ