ขอคำแนะนำคับว่าผมควรจะทำอย่างไร เพื่อให้เธอให้โอกาสผมแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดอีกครั้งนึง ก่อนที่มันจะสายเกินไป

ผมอายุ 50ปี ทำธุรกิจส่วนตัวครับ ส่วนแฟนผมอายุ 47ปี เป็นครูสอนโยคะ เราทั้งคู่เคยมีครอบครัวมาแล้วและใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง
ผมและเธอคบกันมาได้ 17เดือน โดยที่เราสนิทกันเร็วมาก เนื่องจากเรามีในสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างชอบอยู่ในตัวของเราทั้ง2คน
ผมเป็นคนที่ยอมเธอทุกเรื่อง อาจจะเป็นคนขี้งอนขี้น้อยใจนิดๆแต่ก็ยอมเธออยู่ดี
ส่วนเธอเป็นคนที่คิดบวกอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่มีปัญหาจะทะเลาะกัน เธอจะรีบจบประเด็นนั้นทันทีไม่ให้มันลุกลามไปมากกว่านั้น เป็นคนไม่ชอบอยู่กับความเครียด
เรา2คนโตมาในยุค เดอะพาเลซ ถ.วิภาวดี  ในช่วง6เดือนแรกเราสวีทกันมาก มากจนคนหนุ่มสาวต้องอิจฉา ไปเดินเล่นถนนข้าวสารในตอนกลางคืนบ้าง ไปHangoutนอกบ้านบ้าง ไปทำบุญถือศีลที่วัดสังฆทานหลายครั้ง ไปดูหนังบ้าง เรามีเวลาให้กันและกันค่อนข้างมาก เราอยู่ด้วยกันสัปดาห์ละ5วันที่บ้านของเธอ อีก2วันต่างคนต่างอยู่บ้านตัวเอง ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีมาตลอด การคบหาของเราเป็นไปในแบบ เป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องที่รักกัน ดูแลกันและกันเป็นอย่างดี และคุยกันว่าเราจะแก่ไปด้วยกัน ในขณะเดียวกันเธอเองก็มีอีกสังคมนึงคือสังคมเพื่อน รุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน และเพื่อนรุ่นพี่ ที่จะมีการนัดเจอกันบ้าง เพื่อไปทานข้าว หรือร้องคาราโอเกะบ้าง โดยที่เวลาเธออยู่กับผมเธอก็จะเต็มที่กับผม  เวลาที่อยู่กับเพื่อนเธอก็จะเต็มที่กับเพื่อนๆของเธอ จนบางครั้งลืมไปเลยว่ามีผม (ซึ่งก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดี...มั๊ง)

จนกระทั่งเมื่อซัก10เดือนที่ผ่านมา ธุรกิจผมเริ่มมีปัญหาเนื่องจากสภาวะเศรษฐกิจ รายได้เริ่มลดลงอย่างมาก ลดลงถึง 60% ทำให้ผมต้องหันมาโฟกัสเรื่องงานและใช้เวลากับมันมากขึ้น เวลาที่เคยมีให้เธอเต็มที่ก็เริ่มลดลง เริ่มกลับบ้านไปหาเธอดึกขึ้น ไม่ค่อยได้พาเธอไปไหนมาไหน เริ่มมีความเครียดจากงานและสภาพคล่องทางการเงินของร้าน และมักจะกลับมาหาเธอพร้อมกับความเครียดจากนอกบ้าน ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง เพราะมันทำให้บรรยากาศในบ้านมันดูแย่ แต่ผมกลับแยกแยะมันไม่ออก กลับเป็นเธอที่พยายามทำให้บรรยากาศในบ้านมันดีขึ้น (ผมมันโคตรแย่มากๆที่ทำแบบนั้น)

จนเมื่อราวๆ5เดือนที่ผ่านมา สถานการณ์ผมยิ่งหนักมากขึ้น เพราะผมเริ่มหงุดหงิดใส่เธอในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะเวลาที่เธอออกไปกับเพื่อนๆของเธอ เริ่มคิดไปเองต่างๆนานาว่าเธอเริ่มไม่ค่อยให้ความสำคัญกับผมเลย ทั้งๆที่เวลาเธออยู่กับผมเธอเต็มที่กับผมแต่ผมกลับมองไม่เห็นซะงั้น เริ่มพูดจาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีกับเธอ(แต่ไม่เคยพูดหยาบคายนะคับ)จนเราเริ่มทะเลาะกัน แต่ก็จบลงด้วยคำสัญญาของผมที่จะเข้าใจเธอให้มากกว่านี้และจะเป็นความสุขให้เธอ มีเวลาให้เธอมากขึ้น ไม่เอาความเครียดกลับมาทำให้บรรยากาศในบ้านมันแย่ลง

ผมทำได้อยู่ประมาณ2เดือน ผมก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก เริ่มแยกความเครียดในงานที่เจออยู่กับความสุขของครอบครัวไม่ออก โดยที่ผมไม่รู้สึกตัวว่ากลับมาเป็นอีกแล้วนะ(น่าจะเป็นข้อแก้ตัวของตัวผมเองมั๊ง) จนน่าจะประมาณปลายเดือนมีนาคมที่ผ่านมาต่อเนื่องมาจนปลายเมษายน เราก็ใช้ชีวิตกันอย่างปกติ อยู่ด้วยกันนอนดูซีรี่ย์เกาหลีกันก่อนนอนทุกคืน ไปเที่ยวสงกรานต์กันสองคนสองวันด้วยอารมณืที่แฮปปี้ดี ไม่มีสัญญานอะไรที่บอกว่าความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น ลืมเล่าไปว่าปกติเวลาที่ไม่ได้นอนอยู่ด้วยกันก่อนนอนเราจะโทรหาและกู๊ดไนท์ทุกคืนหรือถ้าเธอไปเที่ยวกับเพื่อนๆของเธอถ้ากลับผิดเวลาผมก็มักจะตำหนิเธอบ้าง แต่ขณะเดียวกันเธอเป็นฝ่ายที่พยายามประคับประคองความรักของเรามาอย่างดี

จนมาถึงเหตุการณ์ที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นจุดเปลี่ยน คือเธอไปเที่ยวทะเลปรานบุรีกับน้องสาวและเพื่อนของเธอ อย่างที่เคยบอกว่าเวลาเธออยู่กับผมเธอก็เต็มที่ เวลาอยู่กับเพื่อนก็เต็มที่กับเพื่อน ความงี่เง่าของผมก็เริ่มก่อตัวขึ้นคืนวันก่อนกลับ เวลาเลยเที่ยงคืนแล้วเธอยังไม่ได้ไลน์หาผม ผมเลยไลน์หาเธอโดยใช้ถ้อยคำที่ไม่ดี "เอาให้สุดไปเลยละกันนะคับไม่ต้องนึกถึงกันบลาๆๆๆ" ปรากฏว่าตอนเช้าเธอไลน์หาผมและแคปหน้าจอให้ดูว่าเธอเองก็ส่งไลน์หาผม"กู๊ดไนท์"แต่เหมือนไลน์มันไม่ส่งมาคือขึ้นให้ลบหรือส่งอีกครั้ง(เริ่มเห็นความงี่เง่าของผมแล้วใช่มั๊ยคับ)

จนเธอกลับมาก็มีเพื่อนอีกกลุ่มนึงของเธอ ซึ่งมาจากเชียงใหม่มานอนค้างที่กรุงเทพฯ ซึ่งเธอก็บอกกับผมว่าเธอจะไปนอนค้างบ้านเพื่อนรุ่นพี่ของเธอนะ ไม่ได้กลับมานอนบ้าน ซึ่งทำให้ผมไม่ได้เจอเธอ และทำให้ความงี่เง่าผมก็เริ่มแอดวานซ์ขึ้นไปอีกขั้น และความรู้สึกที่ว่าเวลาที่เจอผม ผมมักจะเอาอารมณ์ด้านลบยื่นให้เธอ ผมไม่ได้เป็นความสุขให้เธอเหมือนเมื่อก่อน เวลาที่เราเจอใครแล้วมีความสุขก็อยากเจอ แต่ผมกลับทำตรงกันข้าม ในขณะที่เธอกลับรู้สึกสนุกเวลาที่อยู่กับเพื่อนๆ ผมก็ยิ่งงี่เง่าใส่เธอมากขึ้นไปอีกว่าเธอเห็นเพื่อนสำคัญกว่าผม

จนมาวันที่4พฤษภาคมที่ผ่านมา ผมได้รับข้อความไลน์จากเธอว่า "เธอขอหยุดความสัมพันธ์ด้วยเหตุผลที่ว่า"หมดรัก" เธอรู้สึกว่าเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง ต้องคอยระวังว่าทำอะไรจะทำให้ผมไม่พอใจบ้างรึเปล่า เริ่มรู้สึกว่ามันไม่มีความสุข บอกให้ผมไม่ต้องไปหาเธออีก" ผมจุกมากเหมือนฟ้าผ่าจริงๆไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะคิดแบบนี้ทั้งๆที่คืนก่อนหน้านี้ผมเองก็นอนอยู่กับเธอและก่อนนอนเธอยังพูดว่า "พี่...ไม่พอใจ...หรอคะ ทำไมพี่...ถึงไม่เข้ามากอด...ก่อนบ้างละคะ"

จากวันนั้นผ่านมา17วันแล้ว ผมยังไม่ได้ยินเสียงเธอหรือเจอหน้าเธอเลย ได้แต่ส่งไลน์หาเธอซึ่งเธออ่านนะ แต่ไม่ตอบใดใด ผมเคยซื้ออาหารที่เธอชอบกับของใช้ที่เคยบอกไว้เช่น แว่น3มิติเอาไว้นอนดูหนังที่บ้านด้วยกัน เคสใส่มือถือของเธอที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เอาไปฝากให้รปภ.เอาไปให้เธอที่หน้าบ้าน แต่ผมเองไม่ได้เข้าไปเพราะผมรู้นิสัยเธอดีว่าเธออาจจะไม่ยอมออกมาเจอหน้าผม แต่เธอก็ไม่ได้ตอบไลน์อะไรทั้งสิ้น ได้ถามจากคู่เขยกับน้องสาวของเธอบ้างว่า เธอเป็นยังไงบ้าง เค้าก็บอกว่าเธอไม่ได้มีใครแต่อยากอยู่คนเดียวมากกว่า รู้สึกไม่เครียดและเป็นตัวของตัวเองได้มากกว่า

สรุปทั้งหมดก็คือ ผมเป็นคนทำทุกอย่างพังเองทั้งหมด เพียงเพราะไม่รู้จักถนอมความรู้สึกของเธอ นึกถึงแต่อารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง ทำลายบรรยากาศดีดีในบ้านพังด้วยความเครียดจากนอกบ้าน นอกจากไม่เป็นความสุขให้เธอแล้วยังไปทำลายความสุขที่เธอมี เธอคงพยายามประคับประคองและให้โอกาสผมแล้ว แต่ผมกลับไม่รู้สึก กลับงี่เง่าซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่สิ่งหนึ่งที่ค้างอยู่ในหัวผมคือทำไมเธอถึงไม่มานั่งคุยถึงปัญหากับผมก่อน ทำไมถึงเลือกที่จะทำแบบนี้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีสัญญานบ่งบอกเลยว่ามันมาถึงจุดนี้แล้วแต่มันก็สายไปแล้วความจริงคือมันเกิดขึ้นแล้ว

ผมพยายามขอโอกาสสุดท้ายจากเธอแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ผมได้รับบทเรียนที่แสนเจ็บปวดในครั้งนี้ และสัญญากับเธอว่าผมจะทำให้เธอกลับมามีความสุขให้ได้และจะไม่ทำลายความสุขของเธออีกจะไม่ทำให้เธอต้องอึดอัดไม่เป็นตัวของตัวเองอีกจะมีเวลาให้เธอให้มากขึ้นแต่เธอก็ยังไม่ยอมให้โอกาสนั้นกับผมยังดีที่เธอยังไม่ได้บล็อคเฟสหรือไลน์ผม

#คำถามคือ ผมอยากขอคำแนะนำจากสมาชิกทุกท่านว่า ผมควรทำอย่างไร ผมไม่อยากเสียเธอไป จะตำหนิผมก็ได้ผมยินดีครับ ผมคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้ ก่อนหน้านี้ผมดื่มมา8วันติดต่อกันเพื่อให้หลับได้ ทั้งๆที่ผมเป็นคนไม่ดื่ม ไม่สูบ ไม่เที่ยวกลางคืน (เคยทำแต่เลิกมาสิบกว่าปีแล้ว) ไม่เล่นการพนันใดใด แต่ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรแต่ผมหยุดดื่มมา3วันแล้ว เพราะผมสู้มันไม่ไหวมันไม่ใช่ทางออกที่ดีเลยหยุด พยายามเปิดธรรมมะฟังเพื่อให้นอนหลับได้ มันอาจจะดูเป็นเพียงแค่ผู้ชายผู้หญิงเลิกกัน จะอะไรกันไปทำไม แต่สำหรับผมแล้ว ผมรักเธอมาก ในใจคิดไว้ว่าอยากดูแลเธอไปจนแก่ไปด้วยกัน ในสิ่งที่ผมฝันและหามาตลอดชีวิต เต็ม10ผมให้เธอ9.5 และถ้าย้อนเวลาได้ผมจะย้อนเวลา และไม่ทำสิ่งต่างๆเหล่านี้ ที่มาบั่นทอนทำให้เธอตัดสินใจแบบนี้

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำแนะนำนะครับ