อายุ ๒๐ ปี ต้องโตเป็นผู้ใหญ่แค่ไหนคะ

สวัสดีค่ะ ตอนนี้กำลังเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ กำลังขึ้นชั้นปีที่๒ ค่ะ ปีนี้ก็มีอายุครบ๒๐ปี ในเดือนกรกฎาที่จะถึงค่ะ อยากจะถามความคิดเห็นจากผู้ใหญ่ที่เป็นพ่อแม่หรือบุคคลที่มีอายุว่า อายุ๒๐ปี ต้องโตเป็นผู้ใหญ่แค่ไหนกันคะ  ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงปิดเทอมค่ะ ก็เลยมาเที่ยวมาญาติที่ต่างจังหวัด ก็มาอยู่เพื่อหวังจะเที่ยวให้ผ่อนคลาย พักผ่อนหย่อนใจนะคะ ที่นี้เราก็มีพี่สาว พี่สาวแต่งงานแต่ไม่มีลูก คือเราเป็นแค่ญาติกันนะคะ ไม่ได้เป็นพี่สาวแท้ๆ เชาก็รักเราเหมือนลูกคนนึงค่ะ เขาก็คอยอบรบสั่งสอนเรา ให้เรามีความประพฤติที่ดี แต่เราก็ยอมรับนะคะ ว่าสิ่งที่เขาสอนมันเป็นเรื่องที่ดีมาก และเราก็ยอมรับฟังและปฏิบัติตามคำสั่งสองเขา เอาจริงๆ เราก็ยอมรับนะคะ ว่าเรายังมีความเป็นเด็กอยู่มาก อาาจะด้วยสภาพร่างกาย เรามีส่วนสูงแค่ 145 กว่าๆ เวลาไปไหนมาไหนคนก็จะทักว่าเหมือนเด็กมัธยมต้นบ้าง เด็กประถมบ้าง ทั้งๆที่ความจริงอายุจะเข้าเลข๒ อยู่แล้ว พี่สาวเราก็อยากให้เรามีความรับผิดชอบ ในทุกๆเรื่อง แต่บ้างครั้งเราก็ไม่สามารถทำตามใจที่เขาต้องการได้ บางครั้งเรารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องฟังเขาทุกเรื่อง ทุกๆการตัดสินใจมันก็อยู่ที่ตัวเรา เพราะไม่มีใครอยู่กับเราได้ตลอดทั้งชีวิตหรอกนะคะ ไม่ว่าเราจะทำอะไร เขาก็มักจะบอกย้ำๆบ่อย จนบางครั้งเรารู้สึกรำคาญ ทั้งๆที่เราตั้งใจจะทำอยู่แล้ว แต่อาจจะไม่ใช่เดี๋ยวนั้นที่เขาต้องการเลย เขาก็จะชอบพูด หันมีความรับผิดชอบตัวเองซะบ้าง หัดมีความเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว รู้จักช่วยเหลือตัวเองบ้าง บลาๆๆๆ บางครั้งเขาก็มักจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่สาวแท้ๆ เพราะพี่สาวมีความเป็นผู้ใหญ่กว่า ตอนเขาอายุ๒๐ พี่สาวแท้ๆของเราก็หางานทำเลี้ยงส่งตัวเองได้ แต่เรานั้นไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่อยากหางานทำ มีความคิดนี้อยู่ในหัวค่ะ แต่ยังไม่ได้ทำ และก็คิดวาจะทำมันอยากแน่นอน เขาจะพูดออกมาประมานนี้ คือเราก็รู้ตัวเองอยู่เสมอนะคะ ว่ากำลังทำอะไรอยู่ หน้าที่ตอนนี้ของเราคือเรียนหนังสือ รอเปิดเทอม เราอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ด้วยความที่ปิดเทอมแค่เดือนเดียว
ก็อยากจะเที่ยวให้สนุก พักผ่อนให้เต็มที่ เปิดเทอมจะหางานทำไปด้วยหรืออย่างไรก็ค่อยว่ากัน เรารู้สึกว่ามีคนมองดูความสำเร็จของเราเยอะ ซึ่งเราจะแพ้ไม่ได้ และเราก็รู้สึกว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากกว่าแต่ก่อนตั้งเยอะ เราไปอยู่มหาลัย เราก็ต้องช่วยหลือตัวเองทุกอย่าง เพื่อนจากโรเรียนเดิมก็ไม่ค่อยม แยกตัวไปเรียนคนเดียว เราพอใจกับสิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ เราคิดว่เราก็โตมากแล้วนะ ทั้งๆที่คนอิ่นก็ไม่ได้บอกว่าเราโตเลย บางครั้งก็จะต้องเป็นญาติของเราที่ต้องปรับตัวหาเราบ้าง ไม่ใช่ให้เราปรับตัวอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้ก็เครียดมากๆ เพราะอยากจะปรับตัวให้เขาเห็น แต่บางสิ่งบางอย่างกต้องใช้เวลา อยาจะโตเป็นผู้ใหญ่เหมือนที่เขาบอกบ้าง แต่ในความรู้สึกบางครั้งเราก็รู้สึกว่าเรายังโตไม่พอ บุคคลท่านไหนอยากให้คำแนะนำบ้างค่ะ ที่จะนำเอาไปปรับใช้ อยากจะทำให้เขาภูมิใจในตัวเราได้บ้าง ขอบคุณมากนะคะ ที่รับฟัง หากพิมพ์ผิด หรือแท็กผดก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ