สวัสดียามดึกครับทุกๆคน วันนี้ผมมีประสบการณ์ความรักที่ต้องจบลงเพราะความห่างใกล้มาเล่าสู่กันฟัง
ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่ช่วงที่ผมกำลังจะเข้ามหา'ลัยปี1 ผมกับแฟนเราอายุห่างกัน 2 ปี
ตอนที่ผมเข้าปี 1 แฟนผมก็อยู่ ม.5 ผมย้ายไปเรียนในกทม. (ผมกับแฟนเป็นคนต่างจังหวัดทั้งคู่)
ผมเริ่มจีบแฟนตั้งแต่ช่วงกำลังจะจบปวช.3 และแฟนผมอยู่ม.4 เค้าเป็นคนน่ารัก นิสัยดี เรียบร้อย ในตอนนั้นเค้าไม่ได้เป็นที่น่าตาดีอะไรมากมาย
แต่ผมก็ชอบความธรรมดาที่ไม่ธรรมดาของเค้า ผมจีบเค้าผ่านแฟนของเพื่อน กว่าจะได้คบกันก็ดูใจกันเป็นเดือนเห็นจะได้
ตอนช่วงคบกันแรกๆ ก็ปกติของคู่ทั่วไป หวานช่ำ ทุกอย่างผ่านไปอย่างเรียบร้อย แต่พอเราต้องไกลกันผมก็แอบกังวลอยู่นิดหน่อย
เพราะกลัวการที่เราห่าง การที่เราไม่เจอกัน มันอาจจะเปลี่ยนอะไรไปก็ได้
เมื่อผมเข้าปี1ที่มหา'ลัย เราTangoคุยกันทุกวัน (Appที่ใช้ Video Callเมื่อก่อน) ไม่เคยขาด อาจจะมีช่วงที่ผมรับน้องไม่ได้คุยกันบ้าง
แต่ก็ไม่เคยลืมที่จะกลับมาเล่ากิจกรรมต่างๆที่เราไปทำมาให้เค้าฟังในทุกๆวัน =^.^=
นานๆที ช่วงที่เค้าหยุด หรือปิดเทอม เราก็มาเจอกันบ้าง ไปดูหนัง กินข้าว เที่ยว เราจะผลัดไปกันหา
ช่วงปี1ของผม เราผ่านมันมาได้โดยไม่มีปัญหาอะไรเลยล่ะ
พอเริ่มเข้าช่วงปี2 ผมเป็นรุ่นพี่ ต้องรับน้อง มีหน้าที่ในคณะ อยู่กับเพื่อน อาจจะทำให้เค้าเหงาบ้าง เสียใจบ้าง
แต่เรื่องนอกใจ ไม่เคยมี มันอาจจะเพราะว่า ช่วงของเรามันอาจจะต่างกันนิดๆ ทำให้ไม่เข้าใจกันบ้าง มีปากมีเสียงกันเป็นธรรมดา
แต่ก็ผ่านมันไปแบบที่ สุขปนทุกข์มาทั้งปี
ปี3 แฟนผมเข้ามหา'ลัย คนละที่กับผม ผมแบบนอยส์ๆ นิดๆ เพราะว่าเคยตั้งใจกันไว้ว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่ก็ยังดีที่มอของเราห่างกันไม่มากเท่าไหร่
ช่วงนี้แฟนผมก็ต้องเข้ารับน้อง ผมก็รับน้องอีกรุ่น ต่างคนต่างไม่ค่อยมีเวลาในวันปกติ แต่วันหยุด ผมก็จะไปหาเค้าที่หอบ้าง ทำข้าวกินกัน
ไปดูหนังกันบ้าง ไปเดินช็อปปิ้ง เราก็ยังมีความสุขกันดี เค้ามีคนมาจีบอยู่เหมือนกัน แต่เค้าก็เล่าให้เราฟังตลอด และก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่3เลย
เรารักกันดีมาตลอด ทะเลาะกลายเป็นเรื่องปกติของเราไปแล้ว 55555
ปี4 เป็นปีที่สาหัสของผมเพราะว่าเรียกหนักมาก และยังมีโปรเจคจบที่ต้องทำให้เสร็จ ปีนี้เกิดความเปลี่ยนแปลงของแฟนผมนั้นก็คืออออออ
"จมูกใหม่" เดิมทีแฟนผมไม่มีดั้ง ไม่ค่อยมีความมั่นใจในหน้าตาตัวเองเลย แต่พอมีดั้งนะ ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากเลยล่ะ
เค้าดูมั่นใจมากขึ้น หน้าตาดีขึ้นมาก คนมาจีบอีกต่างหาก ผมละเหนื่อยเลย บางทีก็แอบเครียดนะ แต่ก็มั่นใจในตัวเค้าเสมอ
เค้าไม่เคยคนจะเป็นคนที่เจ้าชู้เลย เพราะเค้าเกลียดเรื่องพวกนี้มากกกก!!!
ปีนี้ก็เกิดเรื่องกับผมเช่นกัน ผมเริ่มสังเกตตัวเองได้ว่า ตัวเองเปลี่ยนไป ไม่แฮปปี้ เครียด เสียใจ รู้สึกกลัว ไม่มั่นใจ
จนเค้าพบว่าตัวเองเป็น"โรคซึมเศร้า" ผมรักษาอยู่กับโรงบาลแห่งหนึ่งแถวๆ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
ผมเรียนจบ ผมก็ไปบวชเรียน 1 พรรษา มันได้อะไรเยอะแยะมากมายเลย เคยขอเค้าว่าขอบวชต่ออีกได้มั้ย ไม่อยากสึก
แฟนผมก็บอกว่าไม่ได้ แล้วเขาจะอยู่ยังไง สุดท้ายผมก็สึก เพื่อเตรียมตัวไปรับปริญญา เค้าเตรียมดอกไม้มาให้ คอยดูแลเช็ดเหงื่อ
ถ่ายรูปผมกับเพื่อนให้ตลอดเวลา ผมแฮปปี้สุดๆ รู้สึกโชคดีที่เรามีเค้าข้างกายมาเสมอ แม้ว่าเราจะมีโรคแบบนี้ก็ตาม
ผมกลับมาอยู่บ้านปีแรก ผมกลับมาช่วยธุรกิจของครอบครัวที่บ้าน เค้าก็เรียนไปตามปกติ ช่วงนี้ เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย ผมก็ไปหาเค้าบ้าง
เค้าทำงานพิเศษหาเงินด้วยตัวเค้าเอง เค้าเป็นคนเก่ง ขยันมากๆเลยล่ะ ช่วงเทศกาลต่างๆ เค้าก็มาช่วยที่บ้านผมขายของ
พ่อแม่พี่น้องผมรักเค้า เหมือนครอบครัวตัวเอง เค้าไปเที่ยวกับครอบครัวผมในช่วงวันหยุด ผมรู้สึกได้ว่า มันใกล้แล้วล่ะ
ที่เราต้องคิดเรื่องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้สักที ผมทำงานที่บ้านกินเงินกงสี พยายามเก็บออมไว้ เพราะอยากได้รถสักคันเอ้าไว้พาเค้าไปเที่ยว
ปีนี้ผมได้ไปหาเค้าที่มหา'ลัย และได้รู้จักสายรหัสของเค้า น้องรหัวของเค้าเป็นผู้หญิง ส่วนหลานรหัสเป็นผู้ชาย เค้ามาสายรหัส
มาสวัสดีผม แนะนำผมให้รู้จัก ปีนี้แฟนผมเป็นสาวแล้ว เค้าอายุ20ปี สิ่งที่เค้าดื้อกับแม่มาตลอดคือการเที่ยวกลางคืน
ผมก็เข้าใจนะ เพราะเค้าเกิดในครอบครัวที่แม่เป็นครู เลี้ยงลูกดั่งไข่ในหิน ไม่ให้ออกไปเที่ยวไหน นานๆทีจะให้ออก
ปีนี้คือปีของเค้าเลยล่ะ ผมรู้ว่าเค้าเหนื่อยจากงานที่ทำเสริม เค้าอยากพักบ้าง ผมก็ปล่อย เพราะเราก็เคยผ่านจุดนี้มาก่อน เราเข้าใจ
ปีที่2 ที่ผมกลับมาอยู่บ้านช่วงครึ่งปีแรกหลายอย่างวนลูปเหมือนเมื่อปีที่แล้วจนถึงกลางปี ผมเริ่มรู้สึกได้ว่า เค้าเปลี่ยนไป
บางทีก็คิดว่าเราอาจจะคิดไปเอง เพราะเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้วด้วยมั้ง เลยทำให้เราอาจจะคิดเล็กคิดน้อย
แต่นี่ก็ 5 ปี แล้วนะที่เราคบกับเค้า เค้าเปลี่ยนไปเราก็ย่อมรับรู้ได้เป็นธรรมดาจนผมระแวง สงสัยไปทุกๆเรื่องกลายเป็นคนงี่เง่าในสายตาเพื่อนๆเค้า
มีผู้ชายคนนึงที่ผมสงสัย นั้นก็คือหลานรหัส เพราะพักหลังเค้ามีกิจกรรมอะไรที่ทำด้วยกันมากขึ้นจนรู้สึกกังวน
เค้าไปร้านเหล้าด้วยกัน ไปดูหนังด้วยกัน เค้าก็อ้างกับผมตลอดว่า นี่หลานรหัสไม่ต้องคิดมาก "ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น อย่ามาหาว่าข้ามีคนอื่น"
ครับ!!! มีอยู่วันนึง ผมไปนอนกับเค้าที่หอ วันนั้นแฟนผมโทรไปปลุกหลานรหัสให้ไปทำงานตอนตี4 ผมนี่แบบ เอ่อ โตป่านนี้แล้วตื่นเองไม่เป็นหรอ
แฟนผมออกตัวมาเลยครับว่า "ข้าฝากงานให้น้องมัน ถ้ามันไปทำงานสาย ข้าก็โดนว่าอีก" ครับ!! เข้าใจก็ได้ครับ!!
อีกวันนึง ผมโทรไปปลุกแฟนไปทำงานตอนตี4 กะเช้าของเค้า เค้าก็รับสายแบบงัวเงีย ยังไม่อยากตื่น สักพักเค้าบอกผมว่า "แปปนะน้องโทรมา"
ผมก็หืมมมม!! อะไรวะ เค้าหายไปนานมากๆ จนผมต้องโทรไปใหม่เป็นสิบๆ สาย พอเค้ารับโทรศัพท์ ผมโมโหมาก คุยอะไรกันนานนักหนา
แล้วเค้าให้คำตอบผมมาว่า "น้องมันเปิดร้างเองไม่เป็นเลยต้องสอนมัน แล้วข้าก็หลับ แต่มันก็ไม่วาง" หืมม อะไรนะ นี่แฟนผมหลับใส่
แต่มันไม่ว่าง ไม่ใช่แค่นั้น แฟนผมเองก็ไม่วาง มันก็ได้แต่เดือดปุดๆอยู่ในใจ แต่เค้าย่อมมีข้อก็ตัวมาเสมอ
เค้าชอบพูดว่า "ไอ้นี้มันหลายใจจะตาย มันเจ้าชู้ มันคุยอยู่กับเพื่อนของข้า ข้าไม่ชอบมันหลอก" ครับ!! หมดคำจะพูด
จนกระทั้ง วันนึงผมได้เห็นแชทไลน์ระหว่างเค้ากับหลานรหัส เป็นถ่อยคำที่พี่กับน้องไม่ควรจะใช้กันเท่าไหร่ ทีนี้ผมมั่นใจแล้วว่า
"เค้านอกใจผมแล้ว" วันนั้นผมเสียใจมาก และได้โทรไปถามความจริงจากเค้า ครั้งแรกเค้าทำเป็นไม่รู้อะไร ผมร้องไห้หนักมาก
และก็บอกให้เค้ายอมรับมาดีๆ ไม่งั้ันไอ้น้องนั้นได้เจอกันแน่ ครับ ความจริงได้ถูกเปิดเผย
"ป้าและหลานรหัสของเค้ามีความรู้สึกต่อกันที่มากกว่าพี่น้อง" ผมกลายเป็นควายทันที ควายที่แฟนตัวเอง พากิ๊กมาไหว้ เพื่อให้ผมตายใจ
ควายที่ปล่อยให้เค้าไปร้านเหล้าด้วยกัน ซ้อนมอไซกัน ไปดูหนังด้วยกัน ตอนนั้นเค้ารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
เพราะเค้าได้กลายเป็นคนในแบบที่เค้าเกลียดมาทั้งชีวิต เค้าร้องไห้เสียใจที่ทำกับผมลงไป ร้องไห้จนผมต้องหยุดร้อง
แล้ว "ให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น" ตอนนั้นผมไปอยู่กับเค้าที่หอเลย บอกพ่อแม่ไว้แล้ว เพราะครั้งนี้มันเป็นปัญหาใหญ่ของผมจริงๆ
ผมอยู่กับเค้าเพราะหวังว่า มันอาจจะแค่เผลอไป เขาพูดขอโทษทั้งน้ำตากับผมเป็นร้อยๆครั้ง กอดผมเป็นร้อยๆครั้ง
ผมสงสารเค้ามาก เค้าไม่กล้าเจอหน้าใคร เพราะรู้ว่าสิ่งที่เค้าได้ทำลงไปนั้น มันผิดมาก ถ้าผมทำกับเค้า เค้าก็คงไม่ให้อภัยผม
แต่ผม ไม่คิดที่จะทิ้งเวลา5เกือบจะ6ปีของผมไป ผมพาเค้าไปทำเหมือนช่วงแรกๆของเรา ไปดูหนัง ไปกินข้าว (ระหว่างที่พิมพ์ท่อนนี้ ผมกำลังร้องไห้อยู่ ขอโทษที่อาจจะเสียเวลาไปบ้างนะครับ เหมือนภาพมันย้อนกลับมาแล้ว มันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ)
ต่อๆ
จนเค้ากล้าออกไปอยู่ในสังคมของเค้าอีกครั้ง ผมก็กลับมาทำงานที่บ้านเหมือนเดิม แต่ผมก็ไม่เลิกระแวงไอ้นั้นเลยจริงๆ
เค้าบอกกับผมว่า "ข้าขอเป็นพี่น้องกับมันได้มั้ย" ผมสวนกลับไปว่า "ไม่ได้ ถ้าคิดจะเป็นพี่น้องกันตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นหลอก"
เหมือนเค้าไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ ไม่นานนัก เค้าก็เข้าสู่วงจรชีวิตเดิม เค้าไปร้านเหล้า ลงสตอรี่ IG แปลกๆ ที่ชวนให้ผม
เครียดและเสียใจ เช่น "ทำไมถึงใจร้ายจัง" "ถ้าความรู้สึกมันห้ามกันได้กูคงห้ามไปนานแล้ว" ครับ ใช่ครับ เค้าเพ้อถึงคนๆนั้น
ทุกอย่างกลับมาแย่ลงอีกครั้ง ครั้งนี้ผมอ้อนวอนเค้า ขอให้เค้าหยุด และกลับมารักกันเหมือนเดิม ผมร้องไห้ทุกวัน คิดทุกวันว่าเราบกพร่องตรงไหน
จนผมต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการ panic หัวใจเต้นผิดจังหวะ วูบ เหมือนเรื่องทั้งหมดมันกระเทือนจนจิตใจผมบอบช้ำไปหมด
หลังจากที่ผมออกจากโรงบาล ผมได้ขอคุยกับเค้าอย่างจริงจัง เพื่อที่จะเคลียร์ให้จบ
คำตอบที่หลุดออกมาจากปากของเค้าก็คือ "ข้าไม่รู้สึกอะไรกับป๊าเหมือนเดิมแล้ว ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน" (เค้าเรียกผมว่าป๊า)
ผมก็อธิบายทุกอย่าง ขอให้เค้านึกถึงเรื่องที่เราฟันฝ่ากันมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรหยุดยั้งเค้าได้จริงๆ ผมร้องไห้อ้อนวอนเค้า
ขอให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม เค้าบอก "ขอเวลาข้าได้มั้ย ปล่อยข้าไปสักเดือนนึง ให้ข้าได้ใช้ชีวิตแบบที่ข้าต้องการ"
แน่นอนว่าผมไม่ยอม ผมต้องการให้เค้าอยู่กับผม เค้าตอกกลับมาใส่ผมว่า "แต่ข้าไม่ได้รักป๊าแล้วนะ จะให้อยู่แบบไม่รักงั้นหรอ"
ครับ ถ่อนนี้ผมกลายเป็นบ้า ทำร้ายตัวเอง ร้องไห้แบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ผมเข้าสู่ช่วงที่แย่ที่สุดของชีวิต น้ำหนักผมหายไป 7 กิโล
กินอะไรไม่ลง ไม่อยากพบหน้าใคร ร้องไห้ตลอดเวลา ยกเว้นแค่ช่วงที่หลับ ตื่นมาก็ร้องอีก
การตัดสินใจครั้งสุดท้ายของผม
ผมไปหาเค้าที่หอ เพื่อที่จะขอให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมร้องไห้ต่อหน้าเค้า แต่เค้าไม่ได้แสดงความเสียใจแต่อย่าใด
คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่เค้านอนข้างๆผม มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว เราเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันแล้ว ไม่มีกอด จับมือ หรืออะไรทั้งสิ้น
เช้ามาผมก็ออกจากห้องเค้าแต่เช้า พร้อมกับตุ๊กตาตัวแรกที่ได้ให้เค้าตั้งแต่ปีแรกที่เราคบกัน มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ผมให้เค้า
มันคือลูกของเรา นั้นคือครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน
มันยังคงโทรไปหาเค้าเพื่อขอให้กลับมารักกันอีก โทรปรึกษาทุกคน ปรึกษาแม่ของเค้า แต่ไม่มีใครที่จะเปลี่ยนใจเค้าได้
เค้าบล็อคเฟส บล็อคไลน์ บล็อคเบอร์มือถือ ทุกๆอย่างที่ผมจะติดต่อเค้าได้ เบอร์บ้านยังบล็อค TT^TT
ผมเสียใจอยู่นาน พยายามติดต่อคนรอบข้างเค้าแต่เค้าไม่ยอมคุยด้วยเลย ผมกลายเป็นอะไรไปสำหรับเค้า
เวลา 5 ปีกับ 8 เดือน ช่วงเวลาที่เค้ามาอยู่กับครอบครัวผม กับข้าวที่เราทำกินด้วยกัน ตั๋วหนังทุกใบที่เราดู
เตียงที่เราเคยนอน มันกลายเป็นผมที่ต้องกับสิ่งเหล่านี้ ในตอนที่ไม่มีเค้าแล้ว
(น้ำตามาอีกแล้ว)
ขอให้เรื่องนี้เป็นข้อคิดให้กับทุกคนที่ได้เค้ามาอ่าน
อย่างแรกนะครับ
"คุณอย่าไปเป็นมือที่3 ของคนอื่นเลย มันอาจจะทำให้คนที่เค้ารักกันมากๆต้องสูญเสียมันไป เพียงเพราะความมักง่ายของคุณ"
ถ้าหลานของแฟนเก่าผมได้มาอ่านขอฝากบอกอะไรหน่อยนะ "พี่ต้องเสียใจ ร้องไห้ สูญเสียคนที่รักไป เพราะความมักง่ายของเอ็ง2คน อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก" ถึงแม้เรื่องนี้ตบมือข้างเดียวมันจะไม่ได้ดัง ถ้าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยมันก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้ ชีวิตคนๆนึง ความฝันของคนๆนึง ต้องพังลงเพราะเอ็งนะรู้มั้ย
อย่างที่2 (ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ ร้องจนพิมพ์ไม่ค่อยจะถูกแล้ว)
คนที่ยังรักกันอยู่ คุณดูแลความรักของคุณกันให้ดีๆ ประคองกันไว้ อย่าวอกแวก นึงถึงวันแรกที่ได้พบกัน ช่วงที่ผ่านทุกข์ สุข มาด้วยกันให้มากๆ
อย่ามาตกอยู่ในสภาพแบบผมเลย ผมไม่อยากให้ใครมาเจอเหตุการณ์แบบผมเลยจริงๆ มันทรมานมากๆ
ถึงเพื่อนๆที่อ่านจนจบ เรื่องที่อ่านเป็นเรื่องจริงของผม กว่าจะพิมพ์จบก็เจ็บตามาก เสียน้ำตาไปมาก ตอนนี้ก็จะครบ 10,000 ตัวอักษรแล้ว
ผมขอกำลังใจหน่อยนะครับ ขอแค่นี้จริงๆ ขอให้ทุกคนพบเจอแต่ความรักดีๆ ไม่พบเจออะไรแบบผมนะครับ
"วันนึงเราจะกลายเป็นคนแปลกหน้า ที่รู้จักกันดี"
cr.ซ่อนกลิ่น
ปล.ทุกวันนี้แค่เพลงซ่อนกลิ่นลอยเข้าหู น้ำตาก็ไหล Auto แล้วครับ ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ.
รัก(เกือบ)แท้ แพ้ใกล้ชิด//รักแท้ แพ้หลานรหัส TT^TT
ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่ช่วงที่ผมกำลังจะเข้ามหา'ลัยปี1 ผมกับแฟนเราอายุห่างกัน 2 ปี
ตอนที่ผมเข้าปี 1 แฟนผมก็อยู่ ม.5 ผมย้ายไปเรียนในกทม. (ผมกับแฟนเป็นคนต่างจังหวัดทั้งคู่)
ผมเริ่มจีบแฟนตั้งแต่ช่วงกำลังจะจบปวช.3 และแฟนผมอยู่ม.4 เค้าเป็นคนน่ารัก นิสัยดี เรียบร้อย ในตอนนั้นเค้าไม่ได้เป็นที่น่าตาดีอะไรมากมาย
แต่ผมก็ชอบความธรรมดาที่ไม่ธรรมดาของเค้า ผมจีบเค้าผ่านแฟนของเพื่อน กว่าจะได้คบกันก็ดูใจกันเป็นเดือนเห็นจะได้
ตอนช่วงคบกันแรกๆ ก็ปกติของคู่ทั่วไป หวานช่ำ ทุกอย่างผ่านไปอย่างเรียบร้อย แต่พอเราต้องไกลกันผมก็แอบกังวลอยู่นิดหน่อย
เพราะกลัวการที่เราห่าง การที่เราไม่เจอกัน มันอาจจะเปลี่ยนอะไรไปก็ได้
เมื่อผมเข้าปี1ที่มหา'ลัย เราTangoคุยกันทุกวัน (Appที่ใช้ Video Callเมื่อก่อน) ไม่เคยขาด อาจจะมีช่วงที่ผมรับน้องไม่ได้คุยกันบ้าง
แต่ก็ไม่เคยลืมที่จะกลับมาเล่ากิจกรรมต่างๆที่เราไปทำมาให้เค้าฟังในทุกๆวัน =^.^=
นานๆที ช่วงที่เค้าหยุด หรือปิดเทอม เราก็มาเจอกันบ้าง ไปดูหนัง กินข้าว เที่ยว เราจะผลัดไปกันหา
ช่วงปี1ของผม เราผ่านมันมาได้โดยไม่มีปัญหาอะไรเลยล่ะ
พอเริ่มเข้าช่วงปี2 ผมเป็นรุ่นพี่ ต้องรับน้อง มีหน้าที่ในคณะ อยู่กับเพื่อน อาจจะทำให้เค้าเหงาบ้าง เสียใจบ้าง
แต่เรื่องนอกใจ ไม่เคยมี มันอาจจะเพราะว่า ช่วงของเรามันอาจจะต่างกันนิดๆ ทำให้ไม่เข้าใจกันบ้าง มีปากมีเสียงกันเป็นธรรมดา
แต่ก็ผ่านมันไปแบบที่ สุขปนทุกข์มาทั้งปี
ปี3 แฟนผมเข้ามหา'ลัย คนละที่กับผม ผมแบบนอยส์ๆ นิดๆ เพราะว่าเคยตั้งใจกันไว้ว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่ก็ยังดีที่มอของเราห่างกันไม่มากเท่าไหร่
ช่วงนี้แฟนผมก็ต้องเข้ารับน้อง ผมก็รับน้องอีกรุ่น ต่างคนต่างไม่ค่อยมีเวลาในวันปกติ แต่วันหยุด ผมก็จะไปหาเค้าที่หอบ้าง ทำข้าวกินกัน
ไปดูหนังกันบ้าง ไปเดินช็อปปิ้ง เราก็ยังมีความสุขกันดี เค้ามีคนมาจีบอยู่เหมือนกัน แต่เค้าก็เล่าให้เราฟังตลอด และก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่3เลย
เรารักกันดีมาตลอด ทะเลาะกลายเป็นเรื่องปกติของเราไปแล้ว 55555
ปี4 เป็นปีที่สาหัสของผมเพราะว่าเรียกหนักมาก และยังมีโปรเจคจบที่ต้องทำให้เสร็จ ปีนี้เกิดความเปลี่ยนแปลงของแฟนผมนั้นก็คืออออออ
"จมูกใหม่" เดิมทีแฟนผมไม่มีดั้ง ไม่ค่อยมีความมั่นใจในหน้าตาตัวเองเลย แต่พอมีดั้งนะ ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากเลยล่ะ
เค้าดูมั่นใจมากขึ้น หน้าตาดีขึ้นมาก คนมาจีบอีกต่างหาก ผมละเหนื่อยเลย บางทีก็แอบเครียดนะ แต่ก็มั่นใจในตัวเค้าเสมอ
เค้าไม่เคยคนจะเป็นคนที่เจ้าชู้เลย เพราะเค้าเกลียดเรื่องพวกนี้มากกกก!!!
ปีนี้ก็เกิดเรื่องกับผมเช่นกัน ผมเริ่มสังเกตตัวเองได้ว่า ตัวเองเปลี่ยนไป ไม่แฮปปี้ เครียด เสียใจ รู้สึกกลัว ไม่มั่นใจ
จนเค้าพบว่าตัวเองเป็น"โรคซึมเศร้า" ผมรักษาอยู่กับโรงบาลแห่งหนึ่งแถวๆ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
ผมเรียนจบ ผมก็ไปบวชเรียน 1 พรรษา มันได้อะไรเยอะแยะมากมายเลย เคยขอเค้าว่าขอบวชต่ออีกได้มั้ย ไม่อยากสึก
แฟนผมก็บอกว่าไม่ได้ แล้วเขาจะอยู่ยังไง สุดท้ายผมก็สึก เพื่อเตรียมตัวไปรับปริญญา เค้าเตรียมดอกไม้มาให้ คอยดูแลเช็ดเหงื่อ
ถ่ายรูปผมกับเพื่อนให้ตลอดเวลา ผมแฮปปี้สุดๆ รู้สึกโชคดีที่เรามีเค้าข้างกายมาเสมอ แม้ว่าเราจะมีโรคแบบนี้ก็ตาม
ผมกลับมาอยู่บ้านปีแรก ผมกลับมาช่วยธุรกิจของครอบครัวที่บ้าน เค้าก็เรียนไปตามปกติ ช่วงนี้ เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย ผมก็ไปหาเค้าบ้าง
เค้าทำงานพิเศษหาเงินด้วยตัวเค้าเอง เค้าเป็นคนเก่ง ขยันมากๆเลยล่ะ ช่วงเทศกาลต่างๆ เค้าก็มาช่วยที่บ้านผมขายของ
พ่อแม่พี่น้องผมรักเค้า เหมือนครอบครัวตัวเอง เค้าไปเที่ยวกับครอบครัวผมในช่วงวันหยุด ผมรู้สึกได้ว่า มันใกล้แล้วล่ะ
ที่เราต้องคิดเรื่องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้สักที ผมทำงานที่บ้านกินเงินกงสี พยายามเก็บออมไว้ เพราะอยากได้รถสักคันเอ้าไว้พาเค้าไปเที่ยว
ปีนี้ผมได้ไปหาเค้าที่มหา'ลัย และได้รู้จักสายรหัสของเค้า น้องรหัวของเค้าเป็นผู้หญิง ส่วนหลานรหัสเป็นผู้ชาย เค้ามาสายรหัส
มาสวัสดีผม แนะนำผมให้รู้จัก ปีนี้แฟนผมเป็นสาวแล้ว เค้าอายุ20ปี สิ่งที่เค้าดื้อกับแม่มาตลอดคือการเที่ยวกลางคืน
ผมก็เข้าใจนะ เพราะเค้าเกิดในครอบครัวที่แม่เป็นครู เลี้ยงลูกดั่งไข่ในหิน ไม่ให้ออกไปเที่ยวไหน นานๆทีจะให้ออก
ปีนี้คือปีของเค้าเลยล่ะ ผมรู้ว่าเค้าเหนื่อยจากงานที่ทำเสริม เค้าอยากพักบ้าง ผมก็ปล่อย เพราะเราก็เคยผ่านจุดนี้มาก่อน เราเข้าใจ
ปีที่2 ที่ผมกลับมาอยู่บ้านช่วงครึ่งปีแรกหลายอย่างวนลูปเหมือนเมื่อปีที่แล้วจนถึงกลางปี ผมเริ่มรู้สึกได้ว่า เค้าเปลี่ยนไป
บางทีก็คิดว่าเราอาจจะคิดไปเอง เพราะเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้วด้วยมั้ง เลยทำให้เราอาจจะคิดเล็กคิดน้อย
แต่นี่ก็ 5 ปี แล้วนะที่เราคบกับเค้า เค้าเปลี่ยนไปเราก็ย่อมรับรู้ได้เป็นธรรมดาจนผมระแวง สงสัยไปทุกๆเรื่องกลายเป็นคนงี่เง่าในสายตาเพื่อนๆเค้า
มีผู้ชายคนนึงที่ผมสงสัย นั้นก็คือหลานรหัส เพราะพักหลังเค้ามีกิจกรรมอะไรที่ทำด้วยกันมากขึ้นจนรู้สึกกังวน
เค้าไปร้านเหล้าด้วยกัน ไปดูหนังด้วยกัน เค้าก็อ้างกับผมตลอดว่า นี่หลานรหัสไม่ต้องคิดมาก "ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น อย่ามาหาว่าข้ามีคนอื่น"
ครับ!!! มีอยู่วันนึง ผมไปนอนกับเค้าที่หอ วันนั้นแฟนผมโทรไปปลุกหลานรหัสให้ไปทำงานตอนตี4 ผมนี่แบบ เอ่อ โตป่านนี้แล้วตื่นเองไม่เป็นหรอ
แฟนผมออกตัวมาเลยครับว่า "ข้าฝากงานให้น้องมัน ถ้ามันไปทำงานสาย ข้าก็โดนว่าอีก" ครับ!! เข้าใจก็ได้ครับ!!
อีกวันนึง ผมโทรไปปลุกแฟนไปทำงานตอนตี4 กะเช้าของเค้า เค้าก็รับสายแบบงัวเงีย ยังไม่อยากตื่น สักพักเค้าบอกผมว่า "แปปนะน้องโทรมา"
ผมก็หืมมมม!! อะไรวะ เค้าหายไปนานมากๆ จนผมต้องโทรไปใหม่เป็นสิบๆ สาย พอเค้ารับโทรศัพท์ ผมโมโหมาก คุยอะไรกันนานนักหนา
แล้วเค้าให้คำตอบผมมาว่า "น้องมันเปิดร้างเองไม่เป็นเลยต้องสอนมัน แล้วข้าก็หลับ แต่มันก็ไม่วาง" หืมม อะไรนะ นี่แฟนผมหลับใส่
แต่มันไม่ว่าง ไม่ใช่แค่นั้น แฟนผมเองก็ไม่วาง มันก็ได้แต่เดือดปุดๆอยู่ในใจ แต่เค้าย่อมมีข้อก็ตัวมาเสมอ
เค้าชอบพูดว่า "ไอ้นี้มันหลายใจจะตาย มันเจ้าชู้ มันคุยอยู่กับเพื่อนของข้า ข้าไม่ชอบมันหลอก" ครับ!! หมดคำจะพูด
จนกระทั้ง วันนึงผมได้เห็นแชทไลน์ระหว่างเค้ากับหลานรหัส เป็นถ่อยคำที่พี่กับน้องไม่ควรจะใช้กันเท่าไหร่ ทีนี้ผมมั่นใจแล้วว่า
"เค้านอกใจผมแล้ว" วันนั้นผมเสียใจมาก และได้โทรไปถามความจริงจากเค้า ครั้งแรกเค้าทำเป็นไม่รู้อะไร ผมร้องไห้หนักมาก
และก็บอกให้เค้ายอมรับมาดีๆ ไม่งั้ันไอ้น้องนั้นได้เจอกันแน่ ครับ ความจริงได้ถูกเปิดเผย
"ป้าและหลานรหัสของเค้ามีความรู้สึกต่อกันที่มากกว่าพี่น้อง" ผมกลายเป็นควายทันที ควายที่แฟนตัวเอง พากิ๊กมาไหว้ เพื่อให้ผมตายใจ
ควายที่ปล่อยให้เค้าไปร้านเหล้าด้วยกัน ซ้อนมอไซกัน ไปดูหนังด้วยกัน ตอนนั้นเค้ารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
เพราะเค้าได้กลายเป็นคนในแบบที่เค้าเกลียดมาทั้งชีวิต เค้าร้องไห้เสียใจที่ทำกับผมลงไป ร้องไห้จนผมต้องหยุดร้อง
แล้ว "ให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น" ตอนนั้นผมไปอยู่กับเค้าที่หอเลย บอกพ่อแม่ไว้แล้ว เพราะครั้งนี้มันเป็นปัญหาใหญ่ของผมจริงๆ
ผมอยู่กับเค้าเพราะหวังว่า มันอาจจะแค่เผลอไป เขาพูดขอโทษทั้งน้ำตากับผมเป็นร้อยๆครั้ง กอดผมเป็นร้อยๆครั้ง
ผมสงสารเค้ามาก เค้าไม่กล้าเจอหน้าใคร เพราะรู้ว่าสิ่งที่เค้าได้ทำลงไปนั้น มันผิดมาก ถ้าผมทำกับเค้า เค้าก็คงไม่ให้อภัยผม
แต่ผม ไม่คิดที่จะทิ้งเวลา5เกือบจะ6ปีของผมไป ผมพาเค้าไปทำเหมือนช่วงแรกๆของเรา ไปดูหนัง ไปกินข้าว (ระหว่างที่พิมพ์ท่อนนี้ ผมกำลังร้องไห้อยู่ ขอโทษที่อาจจะเสียเวลาไปบ้างนะครับ เหมือนภาพมันย้อนกลับมาแล้ว มันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ)
ต่อๆ
จนเค้ากล้าออกไปอยู่ในสังคมของเค้าอีกครั้ง ผมก็กลับมาทำงานที่บ้านเหมือนเดิม แต่ผมก็ไม่เลิกระแวงไอ้นั้นเลยจริงๆ
เค้าบอกกับผมว่า "ข้าขอเป็นพี่น้องกับมันได้มั้ย" ผมสวนกลับไปว่า "ไม่ได้ ถ้าคิดจะเป็นพี่น้องกันตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นหลอก"
เหมือนเค้าไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ ไม่นานนัก เค้าก็เข้าสู่วงจรชีวิตเดิม เค้าไปร้านเหล้า ลงสตอรี่ IG แปลกๆ ที่ชวนให้ผม
เครียดและเสียใจ เช่น "ทำไมถึงใจร้ายจัง" "ถ้าความรู้สึกมันห้ามกันได้กูคงห้ามไปนานแล้ว" ครับ ใช่ครับ เค้าเพ้อถึงคนๆนั้น
ทุกอย่างกลับมาแย่ลงอีกครั้ง ครั้งนี้ผมอ้อนวอนเค้า ขอให้เค้าหยุด และกลับมารักกันเหมือนเดิม ผมร้องไห้ทุกวัน คิดทุกวันว่าเราบกพร่องตรงไหน
จนผมต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการ panic หัวใจเต้นผิดจังหวะ วูบ เหมือนเรื่องทั้งหมดมันกระเทือนจนจิตใจผมบอบช้ำไปหมด
หลังจากที่ผมออกจากโรงบาล ผมได้ขอคุยกับเค้าอย่างจริงจัง เพื่อที่จะเคลียร์ให้จบ
คำตอบที่หลุดออกมาจากปากของเค้าก็คือ "ข้าไม่รู้สึกอะไรกับป๊าเหมือนเดิมแล้ว ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน" (เค้าเรียกผมว่าป๊า)
ผมก็อธิบายทุกอย่าง ขอให้เค้านึกถึงเรื่องที่เราฟันฝ่ากันมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรหยุดยั้งเค้าได้จริงๆ ผมร้องไห้อ้อนวอนเค้า
ขอให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม เค้าบอก "ขอเวลาข้าได้มั้ย ปล่อยข้าไปสักเดือนนึง ให้ข้าได้ใช้ชีวิตแบบที่ข้าต้องการ"
แน่นอนว่าผมไม่ยอม ผมต้องการให้เค้าอยู่กับผม เค้าตอกกลับมาใส่ผมว่า "แต่ข้าไม่ได้รักป๊าแล้วนะ จะให้อยู่แบบไม่รักงั้นหรอ"
ครับ ถ่อนนี้ผมกลายเป็นบ้า ทำร้ายตัวเอง ร้องไห้แบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ผมเข้าสู่ช่วงที่แย่ที่สุดของชีวิต น้ำหนักผมหายไป 7 กิโล
กินอะไรไม่ลง ไม่อยากพบหน้าใคร ร้องไห้ตลอดเวลา ยกเว้นแค่ช่วงที่หลับ ตื่นมาก็ร้องอีก
การตัดสินใจครั้งสุดท้ายของผม
ผมไปหาเค้าที่หอ เพื่อที่จะขอให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมร้องไห้ต่อหน้าเค้า แต่เค้าไม่ได้แสดงความเสียใจแต่อย่าใด
คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่เค้านอนข้างๆผม มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว เราเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันแล้ว ไม่มีกอด จับมือ หรืออะไรทั้งสิ้น
เช้ามาผมก็ออกจากห้องเค้าแต่เช้า พร้อมกับตุ๊กตาตัวแรกที่ได้ให้เค้าตั้งแต่ปีแรกที่เราคบกัน มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ผมให้เค้า
มันคือลูกของเรา นั้นคือครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน
มันยังคงโทรไปหาเค้าเพื่อขอให้กลับมารักกันอีก โทรปรึกษาทุกคน ปรึกษาแม่ของเค้า แต่ไม่มีใครที่จะเปลี่ยนใจเค้าได้
เค้าบล็อคเฟส บล็อคไลน์ บล็อคเบอร์มือถือ ทุกๆอย่างที่ผมจะติดต่อเค้าได้ เบอร์บ้านยังบล็อค TT^TT
ผมเสียใจอยู่นาน พยายามติดต่อคนรอบข้างเค้าแต่เค้าไม่ยอมคุยด้วยเลย ผมกลายเป็นอะไรไปสำหรับเค้า
เวลา 5 ปีกับ 8 เดือน ช่วงเวลาที่เค้ามาอยู่กับครอบครัวผม กับข้าวที่เราทำกินด้วยกัน ตั๋วหนังทุกใบที่เราดู
เตียงที่เราเคยนอน มันกลายเป็นผมที่ต้องกับสิ่งเหล่านี้ ในตอนที่ไม่มีเค้าแล้ว
(น้ำตามาอีกแล้ว)
ขอให้เรื่องนี้เป็นข้อคิดให้กับทุกคนที่ได้เค้ามาอ่าน
อย่างแรกนะครับ
"คุณอย่าไปเป็นมือที่3 ของคนอื่นเลย มันอาจจะทำให้คนที่เค้ารักกันมากๆต้องสูญเสียมันไป เพียงเพราะความมักง่ายของคุณ"
ถ้าหลานของแฟนเก่าผมได้มาอ่านขอฝากบอกอะไรหน่อยนะ "พี่ต้องเสียใจ ร้องไห้ สูญเสียคนที่รักไป เพราะความมักง่ายของเอ็ง2คน อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก" ถึงแม้เรื่องนี้ตบมือข้างเดียวมันจะไม่ได้ดัง ถ้าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยมันก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้ ชีวิตคนๆนึง ความฝันของคนๆนึง ต้องพังลงเพราะเอ็งนะรู้มั้ย
อย่างที่2 (ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ ร้องจนพิมพ์ไม่ค่อยจะถูกแล้ว)
คนที่ยังรักกันอยู่ คุณดูแลความรักของคุณกันให้ดีๆ ประคองกันไว้ อย่าวอกแวก นึงถึงวันแรกที่ได้พบกัน ช่วงที่ผ่านทุกข์ สุข มาด้วยกันให้มากๆ
อย่ามาตกอยู่ในสภาพแบบผมเลย ผมไม่อยากให้ใครมาเจอเหตุการณ์แบบผมเลยจริงๆ มันทรมานมากๆ
ถึงเพื่อนๆที่อ่านจนจบ เรื่องที่อ่านเป็นเรื่องจริงของผม กว่าจะพิมพ์จบก็เจ็บตามาก เสียน้ำตาไปมาก ตอนนี้ก็จะครบ 10,000 ตัวอักษรแล้ว
ผมขอกำลังใจหน่อยนะครับ ขอแค่นี้จริงๆ ขอให้ทุกคนพบเจอแต่ความรักดีๆ ไม่พบเจออะไรแบบผมนะครับ