เคยไหมที่อยู่กับแฟนกี่คน พอเริ่มรักมากเริ่มเชื่อใจ เขากับเปลี่ยนไป

เรื่องมันมีอยู่ว่าเราเคยมีสามีอยู่คนนึงอยู่กินกันมา8ปีมีลูกอยู่1คน เราก็คิดว่าคนนี้แหละชีวิตนี้คงไม่มีอะไรอีกแล้ว เพราะต่างยอมรับข้อเสียของกันและกันได้ ต่อให้ทะเลาะกันเท่าไหร่ก็ให้อภัยกันเสมอ ถึงแม้จะมีผู้หญิงมาอ่อยเขาคงไม่นอกใจเราหรอกเพราะเรารู้ใจเขามากที่สุด ผ่านเรื่องแย่ที่สุดมาด้วยกันเรื่องที่ดีที่สุดมาด้วยกันร้องไห้ด้วยกัน เป็นทั้งพี่ทั้งเพื่อนทั้งคู่ชีวิต แต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิดตั้งแต่เขาไปทำงานที่ใหม่ เพื่อนใหม่และสังคมใหม่ เริ่มเปลี่ยนไปเริ่มเห็นความสำคัญเราน้อยลงจากที่ไม่เคยหวานอยู่แล้วกลายเป็นเฉยชา จากที่เลิกงานกลับบ้านมาอยู่กับลูกกับเมีย กลายเป็นกลับช้า จากที่ไม่เคยตีเราอย่างมากแค่ทะเลาะกันแล้วเงียบต่างคนต่างอยู่รอให้ใจเย็นค่อยคุย จากที่เคยดีแต่กลายเป็นทำอะไรก็ไม่ดีหาเรื่องทะเลาะด่าสาดเสียเทเสีย จากที่ไม่แต่งตัวยังไงก็ได้กลายเป็นกลัวไม่ดีกลัวคนไม่มอง เริ่มติดเพื่อนเพื่อนพูดอะไรก็เชื่อจากที่เชื่อเรามากกว่าใคร กลายเป็นลูกเมียเริ่มไม่มีความสำคัญ เริ่มมีผู้หญิงทักแชทมาคุยพอไล่บี้ไล่ถามบอกไม่มีอะไรแค่น้องที่ทำงานไม่ก็แฟนน้องเราก็เชื่อใจ พอหนักเข้าเริ่มมีผู้หญิงโทรมาป่วนเราถามหาแฟนเราเราก็งงทำไมไม่โทรเข้าเครื่องเขาล่ะแต่พอถามบอกน้องที่ทำงานเขาตามงาน  เราก็ให้อภัยทุกครั้งหวังว่าเขาจะกลับมาเป็นพ่อที่ดีของลูกแต่ป่าวเลยเขากลับทรยศความไว้ใจของเราด้วยการมีเมียน้อยก็คือนั้นแหละและเขาก็ทิ้งเรากับลูกไปอย่างไม่ดูดำดูดีเลย เราเข็ดกับความรักกับชีวิตคู่แต่เหมือนชีวิตเล่นตลกให้เรามาเจอผู้ชายคนนึงที่เจอกันมานานเจอทุกวันแต่เราไม่เคยสนใจเขาเลย เขาเป็นเจ้าหนี้ที่แฟนเราทิ้งไว้ให้เราต้องรับผิดชอบคนเดียว เขามองเราตั้งแต่เรายังอยู่กับแฟนตั้งแต่แฟนเราเปลี่ยนไปเห็นการกระทำแฟนเราทุกวันจนเลิกกัน เขาก็คอยอยู่ข้างโล๊ะหนี้ช่วยใช้หนี้แทนบ้างเหมือนตื้อทุกวัน ใจเจ้ากรรมมันยังเจ็บยังไม่พร้อม ยังยึดติดกับอดีตเขาก็คอยอยู่ข้างดูแลจนเราก็เริ่มใจอ่อนให้เขาดูแล เพราะทนความดีเขาไม่ไหว แม้ใจเราจะยังอยู่กับอดีตยังกลัว แต่เขาก็สัญญาว่าจะไม่ทำเหมือนกับแฟนเก่าเรา แรกๆเรายอมรับว่าเรากลัวเพราะยังเข็ดกับอดีตไหนจะลูกอีก แต่เราตัดสินใจแล้วว่าจะเริ่มต้นใหม่แม้ใจจะยังไม่รับเขาสักเท่าไหร่เพราะกลัวจะเป็นเหมือนอดีตที่ผ่านมา จนเวลาผ่านไปปีนึงเราเริ่มมีเขาเข้ามาอยู่ในใจเต็มร้อย แม้ว่าจะลืมอดีตไม่ได้แต่เราก็ไม่คิดจะให้อดีตกับมามีผลกับเราเราโฟกัสที่คนที่อยู่กับเราในปัจจุบันกับลูกของเรา แต่แล้วมันก็เหมือนเดิมคำพูดผู้ชายก็เหมือนลมปากพอได้แล้วอยากทำอะไรยังไงมันก็ไม่แคร์ว่าจะรู้สึกยังไงพูดไม่เคยถนอมน้ำใจ ทำอะไรก็ผิดหงิดหงุดใส่ตลอด เริ่มติดโทรศัพท์ ติดเพื่อนหนักมาก เริ่มชวนเลิกบ่อยๆ จนตอนนี้รู้สึกจุกเจ็บมากเริ่มรู้สึกว่าเราทำไรผิดหรอเราไม่ดีหรอทำไมมีรักกับเขาแต่ละครั้งถึงเจ็บปวดขนาดนี้ พอเรารักใครมากคนนั้นเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มไม่มั่นใจเลยว่าตัวเองควรจะทำยังไง เราไม่ดีพอสำหรับใครเลยใช่ไหม เราคิดถึงลูกมากแต่เราต้องทำงานส่งเงินให้ลูก พอเราเจอปัญหาหลายๆเรื่องเราเหมือนไปไม่เป็นเลยเราไม่รู้จะทำยังไง เหมือนไม่เหลือใครอยู่ข้างพอท้อมากๆก็อยากหลับไม่ตื่นแต่พอนึกลูกล่ะลูกเราจะเป็นยังไงลูกเราเหลือแค่เราน่ะ เวลาเรื่องหลายๆเรื่องมาตันพร้อมกันโครตท้อแต่พอนึกถึงลูกน้ำตามันไหล ตอนนี้ขอแค่คนอยู่ข้างให้กำลังใจยังไม่มีเลย เคยสงสัยว่าตัวเองไม่ดีตรงไหนพอรักใครแล้วต้องโดนททิ้งให้อยู่คนเดียวเจอเรื่องคนเดียวสู้กับปัญหาคนเดียวตลอด  อยากรู้ว่าคนที่เคยเจอแบบเราผ่านมาได้ยังไง