สับสนกับชีวิตของตัวเองครับ

ต้องขอพูดก่อนเลยว่า เราเป็นนักเรียน ม.ปลาย ที่บ้านพอมีพอกิน เเต่ตอนนี้จะพูดว่าอดหยากเป็นบางครั้งก็ย่อมได้ ตัวเราเองคิดว่าพ่อเเม่วางเเผนชีวิตที่ผิดพลาดเมื่อก่อน พวกเค้าก็อยู่เเบบปกติ คนทั่วไป ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เเล้วพี่จบทหาร เเม่เริ่มมีหน้าตาในสังคมมากขึ้น ส่วนพ่อก็ทำสวน รายได้เป็น รายปี(ไม่เเน่นอน) เรายอมรับนะครับ ว่าเราเป็นคนวัตถุนิยม เเต่เนื่องด้วยอะไรต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตที่พบเจอ ทำให้ผมลดอีโก้ตัวเองลงมาต่ำมากๆเเล้ว เเต่ไม่รู้ว่ามันพอหรือยัง เราเป็นคนเลือกกิน อาหารพื้นเมืองผมกินไม่ค่อยจะได้เลยครับ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าพ่อเเม่เเยกทางกัน (ไม่มั่นใจเพราะต่างฝ่ายไม่อยากให้ผมรับรู้เรื่องนี้) เเม่ผมไปอยู่กับพี่ชาย(กาญจนบุรี) ส่วนผมก็อยู่กับพ่อที่จังหวัดหนึ่งในภาคเหนือ  ตอนนั้นผมเสียใจเเละร้องไห้หนักมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป หลังจากที่เเม่ไม่ได้อยู่กับผมเเล้ว จากที่ของกินอยากกินไร ก็เเทบจะได้กินทุกครั้ง มีคนเอาใจ มีคนด่า มีคนทำกับข้าวให้กินตลอด มีคนคอยซักเสื้อผ้า หุงหาอะไรให้ผมตลอด เเต่เเม่ผม ทำท่าทีไม่ค่อยเเสดงออกว่ารักผมเลย จนกระทั่งวันที่นางต้องไปอยู่กับพี่ มันทำให้ผมรู้เเละเสียใจอย่างมาก พอเวลานานเข้าๆ มันทำให้ผมรู้สึกว่า พี่น้องตัวเองเริ่มไว้ใจไม่ได้ ไม่ค่อยจริงจังกับตัวผมเองเท่าไหร่ มันจึงทำเป็นว่าที่พึ่งของเราลดลงไปอีก ส่วนตอนนี้ผมอยู่กับพ่อ เเม่ผมไม่อยู่ด้วยก็เกือบปีนึงเเล้ว รู้สึกได้ว่าอะไรในชีวิตได้หายไปมากมาย พ่อก็ไม่ค่อยเทคเเคร์เราเท่าไหร่ ไม่ได้สนใจใยดีอะไรมากมาย ตามภาษาของผู้ชาย อาหารเค้าของซื้อมาเเต่ที่เค้ากินเเต่เค้าก็ไม่ได้เป็นห่วงเท่าไหร่ว่าเราจะกินได้หรือไม่ได้ ทำให้ผมกินเเต่ไข่ทอด ทำให้ผอมลง เรื่องเสื้อผ้า เรื่องภายในบ้านทำให้เราดูเเลเองทุกอย่าง เอาตรงๆว่า พ่อเเทบจะไม่ได้รับผิดชอบอะไรเลยนอกจากเงินตอนไป รร. เท่านั้นถ้าเทียบกับรายจ่ายที่เเม่ต้องจ่ายให้กับผมในทุกเดือน มันน้อยมาก เห็นพี่เค้าโทรมา คุยกันเรื่องเงินๆทองๆ เราเเอบได้ยินพ่อบอกว่า ไม่มีจะให้เเล้ว ให้เราไปถอนเงินเราเองมาใช้ คือเเบบ ? เเล้วผมต้องทำไงละครับทีนี้ี้ ผมก็กูเรียนนะเเต่อยากเก็บเงินไว้ใช้ในมหาลัย พอเจอเเบบนี้ต้องทำไงอะครับ เเม่ก้รายจ่ายเยอะเหลือเกินไหนจะส่งหนี้อีกไหนจะเราเรียนต่ออีก ทุกวันนี้อยู่ไม่ค่อยจะมีความสุขเลยครับพูดตรงๆ เจอเพื่อนก็ไม่ค่อยจริงใจทั้งที่เราให้เค้าไปอย่างใจ ไหนจะต้องมาอยู่ห้องเดียวกับ เพื่อนที่ไม่ชอบขี้หน้ากัน ไหนจะเเฟนเก่าที่ทำตัวหน้ารำคาญอีก ไหนจะเรื่องครอบครัวอีก เรื่องเเบบนี้ถ้าเทียบกับเรื่องครอบครัวมันเล็กน้อยมากเลยครับ ไม่รู้จะยังไง เราจะได้เรียนต่อมั้ยครับเเบบนี้ คือผมเครียดอะครับ ไม่รู้จะไปปรึกษาใครหรือพูดให้ใครฟังได้เลย พูดไปก็เหมือนกับเค้าเข้าไม่ถึงในเรื่องของปัญหา เเละไม่เข้าใจในตัวผม ไม่รู้จะพูดให้ใครฟังจริงๆ พูดกับเพื่อนก้กลัวเค้ารำคาญ พูดกับญาติๆก็กลัวจะไว้ใจไม่ค่อยจะได้ ช่วยหาวิธีทางออกที่ดีเเละโอเครทีครับ เครียดมาก ขอบคุณล่วงหน้าครับ