เรากับกับแฟนรู้จักกันมาเกือบ 10 ปีค่ะ เราแต่คบกับยังไม่ถึงครึ่งปีเลย เราสองคนสนิทกันมากๆ ตั้งแต่เริ่มรู้จักกันเขาไม่เคยมีใครและรอเรามาตลอด
แรกๆเรารักเขามาก ชอบเขามาก แต่เป็นแค่ความรักแบบเด็กๆค่ะ ตอนนั้นยังอยู่ม.ต้นอยู่เลย พอเริ่มโตขึ้นเราก็คิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ยังสนิทกับเขาเหมือนเดิม ยังชอบเหมือนเดิมนะคะ แต่ส่วนตัวเราคิดว่าสมควรที่จะมีอะไรเป็นของตัวเองบ้าง ไม่อยากให้แฟนลำบาก เราอยากมีหน้าที่การงานที่มั่นคง โตพอ มีความรับผิดชอบพอ ให้ดูเหมาะสมที่จะมีใครสักคนเข้ามาในชีวิต
และแล้วความพยายามก็สำเร็จค่ะ เรามีงานที่มั่นคง แต่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันนานมาก เรายังคุยกับเขาเหมือนเดิม แต่จะใช้คำว่าชอบเหมือนเดิมก็รู้สึกแปลกๆค่ะ เราคุยกันทุกวัน ปรึกษากันทุกเรื่องเหมือนเดิม
และแล้วเรากับเขาก็เริ่มคบกันเป็นแฟนค่ะ แต่พอมีคนถามว่ารักเขาไหม เราไม่รู้จะตอบยังไงค่ะ ไม่รู้ว่ามันคือความรัก หรือเวลามันแค่ทำให้เราผูกพันกันเฉยๆ แต่เราก็มีความคิดที่จะอยู่ข้างๆเขาจนกว่าฝ่ายใดจะจากไปก่อน คิดถึงเขา เป็นห่วงเขา นึกถึงเขาตลอด แต่เราอธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ได้ค่ะว่ารักไหม ล่าสุดแฟนก็มาบอกรักเรา เราก็ไม่ได้ตอบอะไรไป รู้สึกผิดมากที่ไม่รู้ว่าความรู้สึกตัวเองว่าเรียกอะไรกันแน่ค่ะ
สงสารแฟนเพราะไม่รู้ว่าจริงๆเรารู้สึกอย่างไร
แรกๆเรารักเขามาก ชอบเขามาก แต่เป็นแค่ความรักแบบเด็กๆค่ะ ตอนนั้นยังอยู่ม.ต้นอยู่เลย พอเริ่มโตขึ้นเราก็คิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ยังสนิทกับเขาเหมือนเดิม ยังชอบเหมือนเดิมนะคะ แต่ส่วนตัวเราคิดว่าสมควรที่จะมีอะไรเป็นของตัวเองบ้าง ไม่อยากให้แฟนลำบาก เราอยากมีหน้าที่การงานที่มั่นคง โตพอ มีความรับผิดชอบพอ ให้ดูเหมาะสมที่จะมีใครสักคนเข้ามาในชีวิต
และแล้วความพยายามก็สำเร็จค่ะ เรามีงานที่มั่นคง แต่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันนานมาก เรายังคุยกับเขาเหมือนเดิม แต่จะใช้คำว่าชอบเหมือนเดิมก็รู้สึกแปลกๆค่ะ เราคุยกันทุกวัน ปรึกษากันทุกเรื่องเหมือนเดิม
และแล้วเรากับเขาก็เริ่มคบกันเป็นแฟนค่ะ แต่พอมีคนถามว่ารักเขาไหม เราไม่รู้จะตอบยังไงค่ะ ไม่รู้ว่ามันคือความรัก หรือเวลามันแค่ทำให้เราผูกพันกันเฉยๆ แต่เราก็มีความคิดที่จะอยู่ข้างๆเขาจนกว่าฝ่ายใดจะจากไปก่อน คิดถึงเขา เป็นห่วงเขา นึกถึงเขาตลอด แต่เราอธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ได้ค่ะว่ารักไหม ล่าสุดแฟนก็มาบอกรักเรา เราก็ไม่ได้ตอบอะไรไป รู้สึกผิดมากที่ไม่รู้ว่าความรู้สึกตัวเองว่าเรียกอะไรกันแน่ค่ะ