เกริ่นก่อนเลย เราเป็นเด็กต่างจังหวัด แบบlocalสุดๆ จนตอนนี้อายุ20กว่าๆละ เรียนก็จบแล้ว ประสบการณ์การเข้ากรุงเทพ รวมๆนี่น้อยรรั้งมาก เท่าที่จำได้
ครั้งแรกเลย ตอนป.4 มาในโครงการเพชรในดิน มาเที่ยวแต่ยังไม่ประสีประสา
ครั้งที่2 ตอนป.5 มางานบวชลูกของป้า แถวดินแดง เป็นครั้งแรกที่ได้นั่ง MRT
ครั้งที่3 มาดูวอลเลย์ที่สนามไทย-ญี่ปุ่นดินแดง
ครั้งที่4 มาเรียนอยู่แถววัชรพล เดือนนึง
ครั้งอื่นๆก็จะเป็นทางผ่าน มารอต่อรถหมอชิต มารอต่อเครื่อง ถือว่าไม่นับแล้วกัน
ส่วนใหญ่ที่มาคือจะไม่ได้มาเอง จะมีคนพามา เราเลยไม่ค่อยกล้าไปไหนเองคนเดียว คือถ้าอยากจะเข้ากรุงเทพ ก็ต้องหาข้อมูลไว้แบบแป๊ะๆว่าต้องอะไรยังไง ต่อรถที่ไหน btsผ่านมั้ย taxiได้มั้ย เรื่องรถเมย์อย่าพูดถึง ขึ้นไม่เป็น ถ้าเกิดมีอะไรผิดแผน ทุกอย่างก็จะอยากหน่อย มีครั้งนึงตอนปี4ขึ้นปี5 ตอนนั้นจะมาฝึกงานนอกหลักสูตรที่ชลบุรี แต่เรานั่งเครื่องมาจากหาดใหญ่ ก็ต้องลงดอนเมือง (แล้วคราวนี้ต้องทำไง ก็ต้องถามคนอื่นว่าอะไรยังไง พอดีมีรุ่นน้องช่วยไว้) บอกให้นั่ง A1 มาลงไม่หมอชิตหรือที่ไหนสักที่ แล้วขึ้นbts ไปลงเอกมัย ก้จะเจอคิวรถตู้ไปชลบุรี แต่จุดพีคมันคือตอนที่จะขึ้น btsนี่แหละ สำหรับคนอื่นๆมันอาจจะดูเป็นเรื่องง่ายๆ ชิวๆ ไร้สาระนะ แต่กับเรานี่คือ อะไร ่ะ? ทำไง ก็พยายามหาอ่านดู บวกกับดูคนอื่นเขาทำยังไงกัน (เราสายตาสั้น) ทุกอย่างที่ทำเลยดูเก้ๆกังๆ ตั้งแต่ตอนไปเหาสถานี แลกบัตร(ตู้ที่แลกวันนั้นคือ ดิจิตอลซึ่งกดยากมากกว่าจะกดได้ จริงๆเราไม่รู้ว่ามันกดยากหรือเรากดไม่เป็นเอง 555) คือถ้าเห็นคนเยอะก็จะไม่แลกเพราะอายบวกกับเดี๋ยวเขาต่อแถวรอนาน หลังจากได้บัตรแล้วก็เริ่มมีความมั่นใจระดับนึง ก็เดินไปเสียบบัตรเพื่อเข้าสถานี แต่ด้วยความที่คนข้างหน้าเราตอนนั้นประมาณ4-5 เขาเป็นพนักงานหมด เขาใช้การแตะบัตรแทนที่จะเสียบ ไอ่เราที่เริ่มมั่นใจบวกกับลักจำที่เห็นเขาทำก็แตะบัตรบ้าง แต่มันก็ไม่เปิด ...... ชิปเป๋งแล้ววว ในคือทำไงละ คนก็ต่อแถวเยอะ จนน้องผญ.ที่ยืนข้างหลังสะกิด แล้วก็บอกด้วยภาษากายที่แปลได้ว่าให้เสียบตรงช่องนี้ ไอเราก็ขอบคุณแบบชาๆ แต่หน้าน้องเขานิ่งมากๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรในใจ 5555 พอเข้ามาได้ก็โล่งละ เดินขึ้นไปรอรถ คราวนี้หละ ซวยละ บรรไดฝั่งไหนไปเอกมัย??? ซ้ายหรือขวา ???? สรุปได้ขึ้นไปทั้ง2ฝั่ง รอรถแปปนึง นอบแรกก็มา เปิดประตูปุ๊ป คนแน่นจัดร่วมกับยังมีคนเดินเข้าไปอีก(ในใจคือ เข้าไปได้ไง เก่งจัง) ไอ่เราคนดี เอาว่ะ ยืนรอต่อรอบใหม่ สรุปเป็นแบบนี้อยู่3รอบ จนสุดท้ายเอาวะ ยังไงก็ต้องขึ้น ก็เลยเอาตัวเองยัดเข้าไป ขึ้นมาได้เรื่องใหม่ที่ต้องกังวลสำหรับมือใหม่คือ ใกล้จะถึงสถานีปลายทางเมื่อไหร่(กลัวจะเลย)กับต้องยื่นในท่าไหน positionไหน ที่ทำให้ไม่โยกไปมา เพราะตอนนั้นคือไม่มีอะไรให้จับเลย ไอ่เราก็เอาวะ ตามหลักฟิสิกส์ที่เรียนมาตอนม.ปลาย(ผ่านมาเกือบ6-7ปี ตอนมหาลัยก็ไม่เคยเจอวิชานี้อีกเลย) เอาวะ มันต้องกางขาเพื่อสร้างสมดุล มันจะได้ถ่วงๆกัน จะได้ไม่เซ ................... เห้ยยยย มาวะ ไม่เซจริงๆ แต่ถ้าคนอื่นมองมามันก็จะตลกฟค่อนไปทางบ้านิดๆ พอถึงสถานีเอกมัยก็รีบลง โล่งอกที่ไม่ต้องแลกบัตร แต่เดินออกเฉยๆ (แต่มันไม่เฉยๆนะสิ) ด้วยความที่โปรกับลักจำคนอื่นๆ ก็เดินตามเขา(ซึ่งไม่รู้ว่าไอคนที่ตามคือพนักงาน) เราก็ตามแถวนี้ไปเลย ตอนนั้นก็สงสัยว่าทำไมแถวนี้มันสั้นแล้วทำไมแถวอื่นยาวๆ แต่ก็ไม่สนใจได้แค่เดินๆตามไปจนลงมาข้างล่างพร้อมกับบัตรโดยสารในมือที่ถืออยู่ (เอ้าาาา ชิปหายละ แล้วมันต้องคืนตอนไหน ประกอบกับรถตู้ที่จะไปต่อใกล้เต็ม เลยตามเลย) 5555 จนถึงวันนี้บัตรก็ยังอยู่กับตัว เปิดกระเป๋าตังค์เมื่อไหร่ก็ขำ อันนี้ก็คืออดีต
แต่อนาคตอันใกล้นี้
——> 26/05 เราต้องทำภารกิจอีกครั้ง
คือนั่งเครื่องมาลงดอนเมือง แต่จุดหมายเราคือที่พร้อมพงษ์
เข้าคำถามเลย เราควรทำไง ไปยังไงดี
-bst?
-taxi?
-วินมอไซค์
-รถเมย์ (อันนี้ยาก)
ใครเชี่ยวชาญช่วยแนะนำหน่อย ถ้าไม่รำคาญก็ขอรายละเอียดนิดนึง