ใครเป็นเหมือนกันบ้างโดนเเม่ห้ามไปซะทุกเรื่อง ตั้งเเต่เด็กจนตอนนี้ ควรจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี

คือไม่รู้นะคะ ว่าจะมีใครเปนเเบบเจ้าของกระทู้บ้างรึป่าว คือโดนเเม่ห้ามไปซะทุกเรื่องเลยค่ะ ห้ามเราคบเพื่อนๆเเถวบ้านห้ามไปเล่นกับบ้านเด็กข้างๆ ห้ามสุงสิงกับเพื่อนข้างบ้าน ห้ามคบทอมเปนเพื่อน ห้านไปเล่นบ้านอื่น จนตอนเด็กๆเราเเทบไม่มีเพื่อนเเถวบ้านเลยไม่ได้คบใครเปนเพื่อนเลย ละพอโตมาไปเรียนไกลบ้าน ก็ห้ามไปก็ห้ามไปซะทุกอย่าง ห้ามขี่รถ ห้ามออกจากหอเกิน6โมง ห้ามเที่ยวไกลหอ ห้ามเที่ยวตอนดึก ห้ามกินเบียร์กินเหล้า ห้ามสังสรรค์ ห้ามมีเเฟน ห้ามมีเพื่อนเป็นผู้ชาย เเล้ววันนี้เรากลับมาบ้านช่วงวันปิดเทอมของมหาลัย เรายุปี4เเล้ว เเต่เมื่อ5นาทีก่อนเราทะเลาะกับเเม่เพราะเเม่ห้ามเราอีกเเล้วห้ามเล่นโทรศัพท์ ห้ามนอนดูโทรศัพท์ ต้องตื่นมาออกกำลังกายทุกเช้าตอนตี5-6โมง ตอนเย็นต้องนอนตอน3ทุ่ม ละพอตื่นเช้าเราก็ไม่มีไรให้ทำเหมือนเดิม เพื่อนก็ไม่มี อยู่ต่างจังหวัดอยู่ว่างๆจนมอ.จะเปิด คือเราอายุ22กว่าเเล้วอะ โตเเล้วเราควรจะพร้อมใช้ชีวิตมีชีวิตเป็นของตัวเองได้เเล้วมั้ย ละห้ามมละห้ามมีเเฟนอีกคือความรักมันห้ามกันได้หรอ ต้องฝืนต้องทนกับทุกๆอย่างเลย เวลาเพื่อนนัดสเนักดสังสรรค์ฉลองร้านเบียร์ร้านเหล้าก็จะให้ปฏิเสธตลอดเลยหรอ ถ้าเราทำเเบบนั้นตลอดเราจะเข้าสังคมได้มั้ยอะจะมีเพื่อนมั้ย ละโทรศัพท์หาว่าติดเกินไป บางทีเราก็เครียดอยากผ่อนคลาย ดูหนังฟัดูหนังฟังเพลง นั่งดูยูทูปเเต่ทำไมเเม่ไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลย ทั้งๆที่เราไม่ได้ร้องขออะไรมากมายเลย วัวันเกิดเราพ่อกับเเม่เคยจัดให้เเค่ครั้งเดียวในชีวิต ของขวัญไม่เคยขอ ของใช้โทรศัพท์ก็ไม่มียี่ห้อเเพงๆ เรียนก็ตั้งใจมาตลอดเกรดไม่เคยตกต่ำ ไม่เคยนอกลู่นอกทาง จนจนมาวันนี้ตั้งเเต่กลับมาจะ10กว่าวันเเล้วเเม่ก็บ่นทุกวันห้ามทุกวันเรื่องเดิมๆจนเราทนไม่ไหวเราอดทนละนะ ปกติเราไม่เคยเถียงเเม่จะเงียบๆฟัง เเต่วันนี้มันอัดอั้นอะมันอยากพูด เเต่ก็รู้สึกผิดกลัวบาป ที่ไปต่อล้อต่อเถียงกับเค้า ควรทำยังไงดีคะ ถ้าเป็นคุณคุณจะทำยังไงคะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเเค่อยากระบายมันอึดอัดค่ะ ช่วยได้เยอะเลยค่ะ