ตอนนี้เราอยู่ม.3ค่ะ เป็นเด็กนักเรียนธรรมดาทั่วไปนี่แหละ แต่เราอยากมีอิสระบ้าง แม่ไม่ยอมสอนให้เรารู้จักโต รู้จักเอาตัวรอด มีแต่ปกป้องตลอด เวลาแต่งตัวออกไปเที่ยวกับเพื่อนก็ต้องแต่งตัวเรียบร้อย ไม่ให้แต่งตัวแบบวัยรุ่นที่เค้าฮิตๆกัน เราก็โอเค เราเป็นคนที่ชอบแต่งตัว ชอบแต่งหน้ามาก เราก็หาทางทุกวิถีทางให้ตัวเองดูดี ใส่ขายาวแต่สไตล์เท่ๆ เฟียสๆ accessoriesอันไหนสวยมาเต็มหมด รองเท้าเอยอะไรเอยก็จะเต็มที่มากกับการแต่งตัว แต่ก็ยังโดนตำหนิจากแม่มาตลอด ว่าแต่งตัวเวอร์บ้างล่ะ เกินวัยบ้างล่ะ แรด แก่แดด อย่าทำตัวให้มันเยอะเกินไป ไม่ชอบ ทั้งๆที่เราก็ทำตามกฎระเบียบของเค้า โดนประโยคพวกนี้คอยจี้พูดเวลาจะไปไหนก็แอบน้อยใจ เราแค่ทำในสิ่งที่ชอบมันผิดมากเลยหรอ เวลาจะไปเที่ยวที่ไหนก็ไปไม่ได้ไกลเลย ที่ๆวัยรุ่นนิยมไปกันเราก็ไม่ได้ไป ไปเซ็นทรัล,สยาม,จตุจักร ฯลฯ พวกนี้ก็คือไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอ่ย เราเคยตื้อขอแม่ไปเวสต์เกตครั้งนึงกับเพื่อนพอไปเสร็จเค้าก็บอกจะไม่ให้ไปกับเพื่อนอีกแล้วเพราะมันไกลเกิน ไปเที่ยวไหนก็ต้องโทรหาเราตลอด วิดิโอคอลหาเราเพื่อที่จะดูว่าเราแอบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นใส่แรดๆโป๊ๆมั้ย แอบหนีมาเที่ยวกับผู้ชายมากลั้วมั่วสุมผู้ชายรึเปล่า ไปแรดที่ไหน แอบไปที่อื่นที่เราไม่ได้บอกรึเปล่า บางทีเราก็อึดอัด เหนื่อยที่ต้องคอยฟังคำพูดเหล่านี้ ถ้าเห็นว่าแรดจะตี ถ้าแอบมีแฟนจะตีให้ตาย อย่าให้รู้ว่าไปหาผู้ชายนะ ตีไม่เลี้ยงแน่ เกรดเราก็ดีได้3กว่าตลอด เค้าไม่เคยเชื่อใจเราด้วยซ้ำ คิดว่าจะไปมั่วสุมกับผู้ชายตลอด ถึงเราจะยังเด็กแต่เราแยกแยะออกว่าอันไหนดีไม่ดี แต่เกรดล่าสุดก็ยังโดนดุว่าที่เกรดหลังจุดตกลงเพราะแต่งหน้าทาปากแต่งตัวแน่ๆ วันๆก็คงแต่งหน้าทั้งวันล่ะสิ ให้ไปเรียนไม่ใช่ไปหาผัว เราก็แบบในใจเราก็เราทำได้แค่นี้ เกรดมันก็ต้องมีขึ้นๆลงๆบ้าง เนื้อหาก็ต้องมีเข้าใจกับไม่เข้าใจบ้าง บางทีก็เปลี่ยนอาจารย์สอน โรงเรียนปรับเปลี่ยนนู่นนี่ แต่ถึงเกรดจะขึ้นๆลงๆเราก็พยายามตั้งใจมาตลอด ไม่เคยได้ต่ำกว่า2ซักครั้งเดียว เราอยู่ห้องคิง การแต่งหน้าทาปากมาโรงเรียน เรารู้ว่ามันผิดกฎระเบียบ แต่มันก็คือสีสันในชีวิตของเด็กมัธยมจริงมั้ยคะ เราแค่อยากมีความสุขกับการไปโรงเรียน ทำไมแม่เราต้องคิดว่าเราแต่งหน้าทาปากเพื่อไปแรดไปหาผู้ชายตลอด พูดแบบนี้หลายครั้งมาก บางทีเราอยากดูดีในสายตาคนอื่นก็ไม่ได้หรอคะ ดูดีในสายตาเพื่อนๆในกลุ่มตามประสาผู้หญิง เราต้องเน้นแต่งไปยั่วเพศตรงข้ามตลอดเลยหรอ การนอนของเราเราต้องนอน4ทุ่มตรง(เวลาไปโรงเรียน) แต่เราไม่เคยได้คิดและจัดการชีวิตตัวเองเลยด้วยซ้ำ บางทีเรานอนดึกแต่เรารู้ลิมิตของตัวเอง รู้ว่าเรามีหน้าที่ที่จะทำอะไร ถ้าวันหยุดเค้าก็ให้เรานอนแค่เที่ยงคืนเท่านั้น มีครั้งนึงเคยแอบอ่านนิยายในโทรศัพท์แล้วโดนจับได้ว่าแอบเล่นเราก็โดนทุบแล้วก็โดนยึดโทรศัพท์อาทิตย์กว่าๆ จนมาปิดเทอมครั้งล่าสุด เราไปอยู่กับพี่ เรารู้สึกว่ามีความสุขมาก เราไม่ต้องคอยอึดอัดกับสายตาของแม่ ไม่ต้องเครียดว่าจะแต่งตัวเวอร์ไปรึเปล่า แต่งหน้าหรือมั่นหน้าไปรึเปล่า นอนดึกจะโดนว่ามั้ย เล่นโทรศัพท์บ่อยจะโดนว่าโดนยึดรึเปล่า นั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้เล่นสงกรานต์กับพี่(ที่ไม่ใช่อยู่กับพ่อแม่ที่แต่ละปีก็ต้องไปเล่นกับลุงๆป้าๆไม่ก็นอนอยู่บ้านไม่ได้ออกไปเล่นไหน) เรามีความสุขแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนจริงๆ ในชีวิตเราตอนนี้เรารู้สึกได้ชัดๆเลยว่าการที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มันมีความสุขซะมากกว่าอีก เรากลับไปทีนี้ตั้งความหวังไว้สูงมากว่าจะขอไปเรียนต่อที่จังหวัดนั้นกับพี่เลย ไปอยู่กับพี่จะได้ช่วยพี่ทำงานด้วย แต่แม่ก็ไม่ให้ไป บอกเดี๋ยวเสียคนแน่ๆ อยู่กับพวกโตๆวัยรุ่น เดี๋ยวจะแก่แดด นอนดึก เสียการเรียนเปล่าๆ เค้าไม่เคยเชื่อใจเราเลย ไม่เคยเลยซัดนิด บางอย่างที่เราว่าดีแล้วก็ยังไม่ดีในสายตาเค้าเลย เครียด เหนื่อย อึดอัดค่ะ ไม่มีใครให้ระบายหรือรับฟังปัญหาเลย
อยู่ม.3 แม่ไม่เคยไว้ใจ เครียด อึดอัด เหนื่อย