คือเราไม่รู้ว่าเราเป็นคนเดียวรึป่าวที่คิดว่าพ่อเเม่รักลูกไม่เท่ากันเเต่เรารู้สึกว่าพ่อเเม่เรารักเราน้อยกว่าพี่สาวค่ะพ่อเเม่ดูเข้าใจพี่สาวมากกว่าเราพอเราถามเค้าก็ชอบพูดว่าเรามีสิ่งที่พี่สาวไม่มีเค้าไม่อยากให้พี่สาวมีปมด่อยเราก็พยายามเข้าใจมาตลอดเเต่หลังๆมานี้พี่สาวเราเรียนจบกลับมาอยู่บ้านมันก็เริ่มมีอะไรให้เรารู้สึกด้อยกว่ามากเช่นเเม่อารมณ์เสียกลับมาก็พูดกับเราด้วยเสียงเเข็งๆโมโหเเต่พเค้าพูดกับพี่สาวเราเค้ากลับดูอารมณ์ดีขึ้นเราถามว่าเเม่เป็นไรของเเม่อะเค้าก็บอกว่าเค้าไม่ได้เป็นไรเเล้วก็โมโหกลบเกลื่อนพอพ่อเราเข้ามาเห็นเราทะเลอะกับเเม่พ่อก็บอกให้เราขึ้นห้องพ่อพูดเหมือนเราทำผิดทั้งๆที่เเค่ถามเเม่ว่าเเม่เป็นไร เราเป็นที่รองรับอารมณ์ตลอดเลยเราเคยถามเเม่ว่าทำไมต้องอารมณ์เสียใส่เเต่เเม่ชอบพูดว่าป่าวครั้งนึงเราเคยอัดเสียงเเม่ตอนพูดกับพี่เเล้วพูดกับเรามาเปิดเทียบกันเรารู้สึกได้ถึงความเเต่ต่างเลยจนบางครั้งเราก็คิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาในครอบครัวนี้ด้วยพอพ่อเเม่เป็นเเบบนี้เราก็มานั่งน้อยใจเเล้วก็ร้องให้กับเรื่องเดิมมันยังมีคำพูดอีกเยอะที่เราไม่ได้พิมพ์ออกมา
🙃ปัญหาที่เราพูดมาทั้งหมดคือเราอยากรู้ว่าเราจะทำยังไงให้ไม่ร้องกับเรื่องพวกนี้ค่ะ
วิธีทำให้ไม่ร้องไห้เรื่องพ่อเเม่
🙃ปัญหาที่เราพูดมาทั้งหมดคือเราอยากรู้ว่าเราจะทำยังไงให้ไม่ร้องกับเรื่องพวกนี้ค่ะ