คือตั้งแต่เราเล็กจนโต เราเบื่อนิสัยพ่อมากที่เป็นคนปากไม่ดี ชอบว่าคนนู้นคนนี้ บางทีว่าแม้กระทั่งคนในครอบครัวทั้งๆที่นั่งกินข้าวด้วยกัน นั่งอยู่ในบ้านด้วยกัน จนตอนนี้แทบไม่มีใครอยากอยู่บ้าน พ่อเราเหมือนคนปากไม่มีหูรูด คิดอะไรก็พูดเลย จนปากพาซวยมาหลายครั้ง มีเรื่องมีราวกับคนอื่น อย่างที่เราเจอบ่อยๆคือ ชอบว่าคนอื่นต่อหน้า เช่น เพื่อนเรามาที่บ้าน เพื่อนเราเป็นคนค่อนข้าวตัวสูงใหญ่ หนักเกือบ100โล พ่อก็ไปทักว่าเนี่ยอ้วนจัง ทำไมปล่อยตัวเองแบบนี้ พ่อกับแม่ไม่บอกเหรอว่าน้ำหนักเยอะเกินวันข้างหน้าจะป่วยเป็นอัมพาตได้นะ เพื่อนเราฟังแล้วมาแอบร้องไห้กับเราในห้องบอกว่าพ่อเราว่าเค้า เค้าไม่อยากมาบ้านเราอีกแล้ว เราฟังแล้วโกรธมาก ไปว่าให้พ่อ พ่อก้บอกว่าถ้าเพื่อนที่เราคบรับความจริงไม่ได้ก็ไม่ต้องคบ ถือว่าไม่จริงใจ เราโครตเกลียดเลยกับสิ่งที่พ่อทำ แล้วมีหลายครั้งที่ชอบว่าให้แม่ตอนที่แม่ไม่อยู่ แล้วพ่อพาแขกมาบ้าน ก็ชอบว่าแม่เสียๆหาย อย่างเช่น ว่าแม่ปากไม่ดีด่าคนไปทั่ว ชอบเอากับข้าวค้างคืนมาให้กิน ทำกับข้าวไม่อร่อย ชักช้า ทำอะไรดูขัดหูขัดตาไปหมด ทั้งไที่แม่เราเป้นคนใจเย้นมาก ไม่เคยด่าใครมั่ว กับข้าวแม่ก็ทำใหม่ทุกมื้อ แต่แม่ก็แก่แล้วทำอะไรก็คงช้าลงบ้าง แม่เราเองก้รู้ว่าพ่อเราพูดไม่ดีลับหลังเค้า แต่เค้าก็บอกสงสารเราไม่อยากจะทะเลาะ
แล้วอีกนับไม่ถ้วนที่พ่อเราสร้างเรื่อง ขนาดเราเป็นลูก เรายังเคยโดนด่าไม่ไว้หน้า ประมาณ10ปีก่อนตอนเราเคยไปสมัครเรียนช่างที่วิทยาลัยเทคนิค พ่อก็ด่าเรากลางโรงเรียนเลยว่าที่นี่มีแต่ผุ้ชายจะมาเรียนหรือมาหาผัว ถ้ามาท้องตอนเรียนจะไล่ออกจากบ้านนะ แล้วสุดท้ายก็ให้เรากลับไปเรียนที่โรงเรียนเดิมเราเสียใจมากที่คำพูดนี้ออกมาจากปากพ่อ เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทน พยายามบอกให้แม่เลิกกับพ่อไปเถอะเราอยากใช้ชีวิตแบบปกติ ไม่อยากเป็นขี้ปากใคร ทุกวันนี้พ่อก็ไม่ได้ทำงานอะไร ไม่เคยไปช่วยแม่ขายของเลย มีแต่ไปโม้กับคนอื่นว่าที่บ้านมีสมบัติเป็นหลายสิบล้าน ทั้งที่ทุกอย่างแม่เป็นคนหามาและมันก็ไม่ได้มีถึงสิบล้านอย่างที่คนอื่นคิด ทั้งบ้านและที่ดิน ตึกที่ขายของยายเราเป็นคนแบ่งให้แม่ พ่อคือไม่ได้ทำอะไรเลย เราเหมือนคนจะเป็นประสาท ไม่อยากจะอยู่ใกล้พ่อ ไม่อยากคุย วันรวมยาติเราก็แทบไม่เคยได้ไปเพราะพ่อมีปัญหากับน้า กับอาเรา ก็พราะปากพ่อนั่นแหละ จะออกจากบ้านเราคิดตลอดว่า ระแวงว่าพ่อจะพูดอะไร ขนาดพ่อเคยโดนตีเพราะมีเรื่องกับคนอื่น เค้าก็ยังคิดว่าตัวเองถูก แล้วมองคนอื่นลบอย่างเดียว เราโตจนอายุจะ30แล้ว เรายังไม่กล้าพาแฟนมาที่บ้านเลย เพราะอายที่ต้องให้แฟนมาเจอพ่อแบบนี้ ถ้าเราจะยุให้แม่เลิกกับพ่อได้ไหมคะ เราสงสารแม่ สงสารตัวเราเองด้วย แม่ก็เครียดความดันขึ้นบ่อยเพราะพ่อ อยากให้เค้าสำนึกบ้างว่าการใชชีวิตของเค้ามันไม่ถูกต้อง ถ้าเค้าไม่เหลือใครเลย เค้าจะได้รุ้ว่าทุกคนไม่ต้องการเค้าคนแบบเค้า เราควรทำไหมคะ ช่วยบอกเราที
เบื่อที่พ่อเป็นคนปากไม่ดี ชอบว่าคนอื่นไปทั่ว
แล้วอีกนับไม่ถ้วนที่พ่อเราสร้างเรื่อง ขนาดเราเป็นลูก เรายังเคยโดนด่าไม่ไว้หน้า ประมาณ10ปีก่อนตอนเราเคยไปสมัครเรียนช่างที่วิทยาลัยเทคนิค พ่อก็ด่าเรากลางโรงเรียนเลยว่าที่นี่มีแต่ผุ้ชายจะมาเรียนหรือมาหาผัว ถ้ามาท้องตอนเรียนจะไล่ออกจากบ้านนะ แล้วสุดท้ายก็ให้เรากลับไปเรียนที่โรงเรียนเดิมเราเสียใจมากที่คำพูดนี้ออกมาจากปากพ่อ เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทน พยายามบอกให้แม่เลิกกับพ่อไปเถอะเราอยากใช้ชีวิตแบบปกติ ไม่อยากเป็นขี้ปากใคร ทุกวันนี้พ่อก็ไม่ได้ทำงานอะไร ไม่เคยไปช่วยแม่ขายของเลย มีแต่ไปโม้กับคนอื่นว่าที่บ้านมีสมบัติเป็นหลายสิบล้าน ทั้งที่ทุกอย่างแม่เป็นคนหามาและมันก็ไม่ได้มีถึงสิบล้านอย่างที่คนอื่นคิด ทั้งบ้านและที่ดิน ตึกที่ขายของยายเราเป็นคนแบ่งให้แม่ พ่อคือไม่ได้ทำอะไรเลย เราเหมือนคนจะเป็นประสาท ไม่อยากจะอยู่ใกล้พ่อ ไม่อยากคุย วันรวมยาติเราก็แทบไม่เคยได้ไปเพราะพ่อมีปัญหากับน้า กับอาเรา ก็พราะปากพ่อนั่นแหละ จะออกจากบ้านเราคิดตลอดว่า ระแวงว่าพ่อจะพูดอะไร ขนาดพ่อเคยโดนตีเพราะมีเรื่องกับคนอื่น เค้าก็ยังคิดว่าตัวเองถูก แล้วมองคนอื่นลบอย่างเดียว เราโตจนอายุจะ30แล้ว เรายังไม่กล้าพาแฟนมาที่บ้านเลย เพราะอายที่ต้องให้แฟนมาเจอพ่อแบบนี้ ถ้าเราจะยุให้แม่เลิกกับพ่อได้ไหมคะ เราสงสารแม่ สงสารตัวเราเองด้วย แม่ก็เครียดความดันขึ้นบ่อยเพราะพ่อ อยากให้เค้าสำนึกบ้างว่าการใชชีวิตของเค้ามันไม่ถูกต้อง ถ้าเค้าไม่เหลือใครเลย เค้าจะได้รุ้ว่าทุกคนไม่ต้องการเค้าคนแบบเค้า เราควรทำไหมคะ ช่วยบอกเราที