สวัสดีครับ
เริ่มเรื่องขอเล่าเรื่องในอตีดก่อนนะครับ
ตอนเด็กๆเนี่ยผมค่อนข้างเป็นคนขี้น้อยใจครับ พ่อกับเเม่ผมอยู่ด้วยกันครับเเต่ผมไม่ได้อยู่กับพ่อกับเเม่ พ่อกับเเม่ผมให้ผมมาอยู่กับปู่กับย่าซึ่งก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไร ตั่งเเต่จำความได้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนขี้เเงครับ โดนทำอะไรนิดนึงหน่อยนึงก็ร้อง ผมชอบถูกพี่
เเถวบ้านกะพ่อของเเก รังเเกครับ ชอบถูกล้อว่า
ไอ้ลูกพ่อเเม่ไม่รัก หมาหัวเน่า โดนต่างๆนาๆเลยครับ ทั้งทางจิตใจเเละร่างกาย โดนเตะบอลอัดบ้าง
เเกล้งจับกดน้ำบ้าง ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมทำได้เเค่นั่งร้องไห้ครับ เพราะต่อให้ฟ้องย่าหรือใครเขาก็จะบอกว่าไปยุ่งกับเขาทำไมล้ะ เเต่ต่อให้ผมเล่นอยู่เฉยๆเเต่เขามาเเกล้ง ผมก็เป็นคนผิดเสมอครับ ส่วนปู่กับย่าผมเเกเลี้ยงผมเเบบทุกสิ่งทุกอย่างต้องทำตามที่เเกบอก เเกสั่งเเกบอกอะไรก็ต้องทำอย่างนั้น ผมเป็นหลานคนโตครับ นานๆทีพ่อกับเเม่จะซื้อของเล่นให้ เเต่ผมเล่นอะไรได้ไม่นานหรอกครับ ด้วยความเราโตกว่า เราก็ต้องเอาให้น้องก่อนเสมอ ตอนนั้นเสียใจครับเเต่เราทำอะไรไม่ได้ ผมอยู่ในครอบครัวที่เหมือนจะอบอุ่น เเต่ไม่เลยครับ ผมไม่เคยได้รับคำชม ไม่เคยได้รับคำปลอบโยน ไม่เคยได้รับความรู้สึกดีๆ หลายครั้งผมพยายามตั่งใจเรียน อยากจะได้เกรดดีๆ เเต่ต่อให้ผมสอบได้ที่ดีเท่ารัย เกรดเยอะขนาดไหน ผมก็ยังไม่พ้นโดนบ่นโดนว่า ผมรู้ครับว่าเขาต้องการให้ผมเข้มเเข็ง เเต่ ความรู้สึกผมล่ะ หลายครั้งผมอยากหายไปเฉยๆ อยากตายไปให้พ้นๆ. เเต่มันก้อทำไม่ได้ครับ
ตอนนี้ผมดีขึ้นมานิดหน่อยเเล้วครับ เเต่บางครั้งผมชอบคิดถึงเเต่เรื่องเศร้าๆ. เเต่ก็เป็นบางครั้งนะครับ เช่น ก่อนนอน เวลาอยู่คนเดียว ที่บอกผมดีขึ้นนิดนึงเพราะว่าผมออกมาเรียนมหาลัย ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว เเต่ตอนนี้ผมเเอบชอบรุ่นพี่คนนึง เขาดีกับผมมากครับ จนผมเริ่มคิดไปเอง เริ่มรู้สึกไปเอง
ตอนสุดท้ายผมมารู้เอาทีหลังครับว่าที่เขาทำดีกับผม. เพราะเขาจะจีบเพื่อนสนิทผม ผมนี่เฮิร์ทไปอิ้ก
ตอนนี้ผมเศร้ามากครับ เเต่ก็ไม่เท่าเมื่อก่อนตอนยังไม่ออกมาจากบ้าน ผมสงสัยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าครับน่าจะเป็นมานานเเล้วด้วย เเต่เมื่อก่อนผมจะคิดหาวิธีฆ่าตัวตายครับ เเต่ตอนนี้ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้เเล้ว
ผมควรไปหาหมอไหม?????
หรือควรทำไงครับ
ปล.กระทู้เเรกของผมครับ
ผมควรไปพบจิตเเพทย์ไหมครับ
เริ่มเรื่องขอเล่าเรื่องในอตีดก่อนนะครับ
ตอนเด็กๆเนี่ยผมค่อนข้างเป็นคนขี้น้อยใจครับ พ่อกับเเม่ผมอยู่ด้วยกันครับเเต่ผมไม่ได้อยู่กับพ่อกับเเม่ พ่อกับเเม่ผมให้ผมมาอยู่กับปู่กับย่าซึ่งก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไร ตั่งเเต่จำความได้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนขี้เเงครับ โดนทำอะไรนิดนึงหน่อยนึงก็ร้อง ผมชอบถูกพี่
เเถวบ้านกะพ่อของเเก รังเเกครับ ชอบถูกล้อว่า
ไอ้ลูกพ่อเเม่ไม่รัก หมาหัวเน่า โดนต่างๆนาๆเลยครับ ทั้งทางจิตใจเเละร่างกาย โดนเตะบอลอัดบ้าง
เเกล้งจับกดน้ำบ้าง ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมทำได้เเค่นั่งร้องไห้ครับ เพราะต่อให้ฟ้องย่าหรือใครเขาก็จะบอกว่าไปยุ่งกับเขาทำไมล้ะ เเต่ต่อให้ผมเล่นอยู่เฉยๆเเต่เขามาเเกล้ง ผมก็เป็นคนผิดเสมอครับ ส่วนปู่กับย่าผมเเกเลี้ยงผมเเบบทุกสิ่งทุกอย่างต้องทำตามที่เเกบอก เเกสั่งเเกบอกอะไรก็ต้องทำอย่างนั้น ผมเป็นหลานคนโตครับ นานๆทีพ่อกับเเม่จะซื้อของเล่นให้ เเต่ผมเล่นอะไรได้ไม่นานหรอกครับ ด้วยความเราโตกว่า เราก็ต้องเอาให้น้องก่อนเสมอ ตอนนั้นเสียใจครับเเต่เราทำอะไรไม่ได้ ผมอยู่ในครอบครัวที่เหมือนจะอบอุ่น เเต่ไม่เลยครับ ผมไม่เคยได้รับคำชม ไม่เคยได้รับคำปลอบโยน ไม่เคยได้รับความรู้สึกดีๆ หลายครั้งผมพยายามตั่งใจเรียน อยากจะได้เกรดดีๆ เเต่ต่อให้ผมสอบได้ที่ดีเท่ารัย เกรดเยอะขนาดไหน ผมก็ยังไม่พ้นโดนบ่นโดนว่า ผมรู้ครับว่าเขาต้องการให้ผมเข้มเเข็ง เเต่ ความรู้สึกผมล่ะ หลายครั้งผมอยากหายไปเฉยๆ อยากตายไปให้พ้นๆ. เเต่มันก้อทำไม่ได้ครับ
ตอนนี้ผมดีขึ้นมานิดหน่อยเเล้วครับ เเต่บางครั้งผมชอบคิดถึงเเต่เรื่องเศร้าๆ. เเต่ก็เป็นบางครั้งนะครับ เช่น ก่อนนอน เวลาอยู่คนเดียว ที่บอกผมดีขึ้นนิดนึงเพราะว่าผมออกมาเรียนมหาลัย ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว เเต่ตอนนี้ผมเเอบชอบรุ่นพี่คนนึง เขาดีกับผมมากครับ จนผมเริ่มคิดไปเอง เริ่มรู้สึกไปเอง
ตอนสุดท้ายผมมารู้เอาทีหลังครับว่าที่เขาทำดีกับผม. เพราะเขาจะจีบเพื่อนสนิทผม ผมนี่เฮิร์ทไปอิ้ก
ตอนนี้ผมเศร้ามากครับ เเต่ก็ไม่เท่าเมื่อก่อนตอนยังไม่ออกมาจากบ้าน ผมสงสัยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าครับน่าจะเป็นมานานเเล้วด้วย เเต่เมื่อก่อนผมจะคิดหาวิธีฆ่าตัวตายครับ เเต่ตอนนี้ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้เเล้ว
ผมควรไปหาหมอไหม?????
หรือควรทำไงครับ
ปล.กระทู้เเรกของผมครับ