สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.6แล้ว เรื่องของเราเริ่มมาจากการมีเพื่อนเยอะอาจจะเป็นเพราะเราต้องเข้าสังคมบ่อยย้ายห้องเรียนใหม่ทุกๆ3ปี จนกระทั่งเราขึ้นม.4มาเรารู้สึกว่าเราเจอเพื่อนที่ดีแล้วเพราะตอนม.ต้นเราเจอมาหนักกว่านี้แต่ความรู้สึกที่แท้จริงของเราไม่ใช่เลยเพื่อนในกลุ่มคือเรียนอยู่ในเกณฑ์เด็กหัวดีเลยหล่ะแต่การแข่งขันและการเห็นแก่ตัวมันดันมีมากกว่า พอเราขึ้นมาม.5เทอม1ก็ยังปกติอยู่คุยกันได้สบายๆ แต่พอมาม.5เทอม2เราเริ่มหยุดรร.บ่อยขึ้นเรารู้สาเหตุนะว่าทำไมเราถึงอยากหยุดมันเป็นเพราะเราไม่อยากเจอหน้าเพื่อนเลยเราอยากเก็บตัวและเหตุการณ์ตอนนี้คือแย่ที่สุดในชีวิตแล้วตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอเพื่อนทำแบบนี้ใส่เราเลยแม้แต่คนเดียวแต่นี่เหมือนรวมหัวกันแล้วไม่สนใจเราเหมือนเราเป็นธาตุอากาศ จากนั้นเราก็ทนไม่ไหวด่าเพื่อนทุกคนในกลุ่มส่งไปในแชทกลุ่มเพราะเราทั้งโกรธ โมโหและเสียใจในเวลาเดียวกัน แล้วพอเพื่อนในห้องรู้เรื่องที่เราทะเลาะกันเหมือนกลายเป็นเราทะเลาะกับเพื่อนทั้งห้องเลยตอนนั้นเราคิดอยากฆ่าตัวตายแต่ก็ทำไม่ลงเพราะตอนที่เราเสียใจแม่คือคนที่อยู่ข้างๆเรากับทุกคนในครอบครัวเลย พอเราเริ่มทำใจได้ซักพักนึงเราก้ไปขออยู่กลุ่มใหม่กับเพื่อนใหม่ที่เราเคยคุยๆด้วยอยุ่แต่2คนนี้จะออกแนวไม่เข้าสังคมแต่พอเราทะเลาะกับเพื่อนกลุ่มเก่าดันไปเข้าหาเพื่อนกลุ่มเก่าที่เราทะเลาะด้วยเราก็รู้แหละนะว่าเค้าก็คุยกันแต่ตอนนั้นไม่ได้สนิทใจแบบนี้เลยพออยู่ไปซักพักโรงเรียนเปิดเรียนซัมเมอร์แล้วทีนี้เราหยุดรร.บ่อยเพราะ1.เลยที่บ้านเราขายของแม่เราทำคนเดียวไม่ไหวยิ่งเป็นช่วงปิดเทอมแม่ยิ่งทำเยอะขึ้นเราเลยจำเป็นต้องหยุด2.บ้านเราจองที่พักที่จะไปเที่ยวเอาไว้เป็นเดือนแล้วแล้วเราก็ต้องไปเพราะไม่มีใครมารับ-ส่งเราได้นอกจากพ่อ และแล้วปัญหาก็ตามมาจริงๆสิ่งที่เราระแวงก็เกิดขึ้นคนนอกกลุ่มที่ไม่ใช่เพื่อนเราพิมมาบอกเราว่าหมดสิทธิ์สอบแต่เพื่อนเราคนนึงในกลุ่มรู้ว่าเราไปไหนแต่ไม่พูด อยู่ดีๆเราก็ต้องไปทะเลาะกับเพื่อนคนนี้เพราะในแชทกลุ่มเพื่อนคนนั้นไม่เคยพิมแบบนี้ เราบอกกับเพื่อนเราว่าขอคุยด้วยหน่อยในแชทไม่คุ้นเลยว่าเป็นเพื่อนเราหลังจากนั้นเราโดนหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งๆที่คุยกันอยู่แค่2คนแต่เพื่อนคนนี้ดันแคปหน้าจอส่งไปให้เพื่อนคนนั้นคนนี้แล้วหนูต้องทะเลาะกับคน2คนพร้อมๆกัน ทางฝั่งนั้นเค้าบอกให้เราเลิกเป็นเพื่อนกับเค้าไปเลยเราบอกว่าไม่เลิกแต่ฝั่งนั้นก็ประชดชันเรามากตั้งชื่อเล่นให้ตัวเองในเฟสแบบที่ไม่มีใครคาดคิด แล้วเพื่อนนอกกลุ่มก็มาบอกให้เราลองไปขอโทษดูดีๆแต่ในใจเราก็คิดนะว่าเราเป็นคนผิดหรอทั้งๆที่คนทำคือฝ่ายนั้นแต่กลายเป็นว่าเราต้องผิด ตอนนี้เราตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียวแล้วแล้วมันเหมือนการเริ่มต้นใหม่หมดเลยเราเเค่คิดในใจไปว่าอีกแค่ไม่ถึงปีก็จบแล้ว แต่การใช้ชีวิตจริงๆมันไม่ง่ายเลย รร.ของเรามีพักทั้งหมด3ช่วงแถมอยู่บนห้องไม่ได้อีกเราก็ต้องออกจากห้องมาตลอดออกช้าครูก็ว่าอีกแต่พอออกมาจากห้องแล้วต้องอยุ่คนเดียวมันก็แปลกๆกินข้าวคนเดียวยังไม่กล้าเลยค่ะ เราเลยแอบเข้าห้องสมุดเลยจะได้ไม่คิดมากแต่ก็ยังเครียดไม่หายอยู่ดี เคยเข้าไปอ่านอาการของคนที่เป็นโรคซึมเศร้าแล้วตรงกับสิ่งเราเป็นอยู่ในตอนนี้หมดเลย หนักสุดคือไม่อยากเจอหน้าใครเลยแต่เราก็ท่องเอาไว้ตลอดว่าเรามารร.เรามาเอาความรู้ แต่พอเพื่อนทำนู่นทำนี่แล้วเราไม่มีส่วนร่วมก็รู้สึกผิดตอนนี้เอาเป็นว่าเราอยู่คนเดียวเลยแหละค่ะควรจะทำยังไงดีคะ?