อะไรที่ทำให้คุณอยากออกไปเที่ยว สำหรับผมคือประสบการณ์เฉียดตาย …

                    ผมเพิ่งหลงใหล การท่องเที่ยวไม่นานนี้ครับ
          เหตุผลก็มาจากพันทิปนี่แหละครับ หลังจากตอนที่ทำงานอยู่ แล้วเลื่อนฟีดหน้าเฟสไปๆ มาๆ แล้วเห็นจั่วหัวว่า ไปเที่ยวเกาะสีชัง กับงบไม่เกิน 3 พันบาท
          ผมสะดุดมาก แล้วคิดว่าเฮ้ย ได้หรอ ไปเที่ยวแล้วต้องกระเบียดกระเสียด เลยไปถามเพื่อนว่าเออ เดี๋ยวนี้ทำไมคนชอบไปกันแบบประหยัดๆ มันได้อารมณ์หรือความแฮปปี้เหมือนกันหรือเปล่า แชร์กับเพื่อนเวลานัดเจอกันกินข้าว ที่มันเกิดขึ้นนานๆ ครั้งอ่ะครับ ก็เพราะตอนนี้ผมทำงานอย่างเดียว เวลาจะได้นั่งจับเจ่ากับเพื่อนคุยเรื่องสารทุกข์ สุกดิบก็ไม่ค่อยจะมีบ่อยเท่าไหร่ ตั้งแต่เรียนจบมาก็มาทำธุรกิจของตัวเองเลย
          ก็ได้คำตอบว่า “จริงๆ ความสุขในการท่องเที่ยวอ่ะ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเงินเลยนะ มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่เราไปเจอมันตรงหน้ามากกว่า หรือว่าเราอยู่กับใครในขณะนั้น ถึงจะไปเที่ยวแบบอดๆ อยากๆ แต่ได้อยู่กับคนที่รัก แค่นั้นก็ HAPPYแล้ว”

          ขอเล่าเรื่องก่อนว่า ผมทำงานหัวเป็นน๊อต ตัวเป็นเกลียวเลย เหมือนถูกใครไม่รู้บอกว่ารีบสร้างเนื้อ สร้างตัวให้ได้ไวไว ทุกอย่างหลังจากนั้นจะดีเอง ผมก็ทำงานเหมือนหมาบ้า จนตอนนี้ธุรกิจส่วนตัวก็เป็นรูปเป็นร่าง แต่เรื่องที่แย่ไปกว่านั้นคือการไม่ไว้ใจลูกน้องให้ทำงานแทน ต้องเอาตัวไปขลุกอยู่กับงาน
          จน 3 ปีก่อนก็ตัดสินใจเอาเงินเก็บที่มีไปออกรถป้ายแดงมาคันนึง แต่ด้วยความที่ผมมองมันแค่ว่าเป็นอุปกรณ์เอาไว้หาเงินเท่านั้น หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้เอาเจ้ารถคนนี้ไปตรวจเช็คหรือดูแลอะไรอย่างที่คนรักรถเค้าทำกัน ก็จะมีแต่ลูกน้อง ที่ขับไปส่งของตลอด แล้วก็เอาไปเข้าศูนย์ตามรอบก็แค่นั้น

          จนล่าสุดเมื่อปีที่แล้วผมมาล้มป่วย ด้วยอาการไข้ขึ้นสูง เหมือนเวียนหัวจะล้มไปเลย สุดท้ายก็ต้องไปสลบที่โรงพยาบาล ก็ได้แม่ และพ่อเลี้ยงที่เป็นชาวต่างชาติมาเฝ้าไข้อยู่ 2 วันเต็มๆ ตอนที่นอนพักอยู่นั่น ก็รู้สึกตัวว่ามีเงินมากมายแค่ไหน แต่ว่ามันก็เอามาต่อรองกับความตาย หรือความเจ็บป่วยไม่ได้เลย นั่นคือจุดเปลี่ยน
          เวลา 2 วันที่นอนโรงพยาบาล ไม่สนุกเลย ตอนนอนอยู่บนเตียง คิดว่าถ้าหายรอบนี้จะกลับไปทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำ อย่างเช่นการเที่ยวนี่แหละ