ผมเพิ่งเลิกกับแฟนครับ คบกันมาก็ประมาณ 1 ปี เป็นแฟนคนแรกในชีวิตการทำงานของผม ผมมาอยู่คนเดียวใน กทม. ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด จนมีเขาคนนี้เข้ามาในชีวิต ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตอนที่คบกันเขารักผมมากครับ แต่ยอมรับว่าผมไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่เขาเท่าที่ควร เวลามีปัญหาอะไรผมมักจะเงียบและคิดว่าถ้าอารมณ์เย็นขึ้นก็ค่อยกลับมาคุยกันใหม่ซึ่งมันเป็นแบบนั้นมาตลอดเวลา 1 ปี จนทำให้ผมชะล่าใจ ผมไม่คิดว่าการทะเลาะกันรุนแรงในครั้งล่าสุดนี้จะทำให้เขาเงียบแบบไม่กลับมาหาเราอีก เขาไปคบกับอีกคนแล้วครับ ตอนนั้นที่รู้ครั้งแรกใจมันสลาย ร้องไห้แบบไม่อายตัวเอง ผมไม่ได้เสียใจที่เขามีคนใหม่นะครับแต่ผมเสียใจตอนที่ผมมีเขาผมดูแลเขาไม่ดี ทำไมตอนนั้นไม่คุยกับเขาดีๆปล่อยเขาไว้ทำไม ทำไมตอนนั้นไม่กอดเขาไว้แน่นๆ ทำไมตอนนั้นไม่บอกรักเขาบ่อยๆ ในหัวมีแต่คำว่าทำไมๆๆๆๆเต็มไปหมด แล้วก็ได้แต่ร้องไห้ ผมไม่เสียใจไม่โกรธเขาเลยที่เขามีคนใหม่เพราะตอนนั้นผมแย่เอง แต่ผมเสียใจและได้แต่โทษตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
ตอนนี้ผมรับความจริงได้แล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีเขา แต่มันเจ็บครับ มันทรมาน ในแต่ละค่ำคืนกว่าจะนอนหลับได้มันลำบาก มีปัญหาสุขภาพ โทรม ไม่มีเรี่ยวแรงไปทำงาน นั่งทำงานก็ไม่มีสมาธิ หลายครั้งเคยมีความคิดที่ไม่อยากอยู่แล้ว ซึ่งก็ได้เตือนตัวเองตลอดว่าอย่าคิดอย่างนี้ มีเพื่อนๆพี่ๆให้กำลังใจเราเยอะนะครับ แต่ในหัวเราตอนนี้คือไม่ฟังอะไรเลย พยายามหาอะไรทำแต่มันไม่สนุก ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว แต่มันไม่ได้ดีขึ้นกว่าวันแรกเลยครับ ยังร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึง ผมเคยอกหักนะแต่ไม่ขนาดนี้อาจเป็นเพราะไม่เคยผูกพันธ์กับใครขนาดนี้ ไม่เคยมากินข้าวหม้อเดียวกัน ซักผ้าให้กัน ปลุกกันไปทำงาน ไปไหนมาไหนกับใคร ทุกวันนี้มองไปในห้องก็มีแต่เขาไปสถานที่ไหนๆก็เป็นที่ๆเคยไปด้วยกัน ก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา ผมได้โทรไปหาเขาแล้ว ได้ขอโทษทุกเรื่องที่ผ่านมาและอวยพรให้เขามีความสุขกับชีวิตใหม่ ผมบอกเขาว่ามันเป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ของผมครับ
แต่ต่อจากนี้มันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมครับ ผมจะหายไหมครับ ผมจะดีขึ้นใช่ไหมครับ ขอคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์ที่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาหน่อยครับ เพราะยังไม่เห็นหนทางที่ผมจะดีขึ้นมาเลย ในหัวผมยังมีแต่เขาๆๆๆๆ และคิดว่าไม่มีใครมาแทนที่เขาได้
ไม่เคยเจ็บปวดกับการอกหักเท่านี้มาก่อน เมื่อไหร่มันจะหายครับ?
ตอนนี้ผมรับความจริงได้แล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีเขา แต่มันเจ็บครับ มันทรมาน ในแต่ละค่ำคืนกว่าจะนอนหลับได้มันลำบาก มีปัญหาสุขภาพ โทรม ไม่มีเรี่ยวแรงไปทำงาน นั่งทำงานก็ไม่มีสมาธิ หลายครั้งเคยมีความคิดที่ไม่อยากอยู่แล้ว ซึ่งก็ได้เตือนตัวเองตลอดว่าอย่าคิดอย่างนี้ มีเพื่อนๆพี่ๆให้กำลังใจเราเยอะนะครับ แต่ในหัวเราตอนนี้คือไม่ฟังอะไรเลย พยายามหาอะไรทำแต่มันไม่สนุก ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว แต่มันไม่ได้ดีขึ้นกว่าวันแรกเลยครับ ยังร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึง ผมเคยอกหักนะแต่ไม่ขนาดนี้อาจเป็นเพราะไม่เคยผูกพันธ์กับใครขนาดนี้ ไม่เคยมากินข้าวหม้อเดียวกัน ซักผ้าให้กัน ปลุกกันไปทำงาน ไปไหนมาไหนกับใคร ทุกวันนี้มองไปในห้องก็มีแต่เขาไปสถานที่ไหนๆก็เป็นที่ๆเคยไปด้วยกัน ก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา ผมได้โทรไปหาเขาแล้ว ได้ขอโทษทุกเรื่องที่ผ่านมาและอวยพรให้เขามีความสุขกับชีวิตใหม่ ผมบอกเขาว่ามันเป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ของผมครับ
แต่ต่อจากนี้มันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมครับ ผมจะหายไหมครับ ผมจะดีขึ้นใช่ไหมครับ ขอคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์ที่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาหน่อยครับ เพราะยังไม่เห็นหนทางที่ผมจะดีขึ้นมาเลย ในหัวผมยังมีแต่เขาๆๆๆๆ และคิดว่าไม่มีใครมาแทนที่เขาได้