คือเรารักกันมากค่ะ. แต่ทำไมเราไม่เคยมีความเข้าใจกันเลย ไม่มีใครยอมใคร คนนึงงอนอีกคนก็งอนคืน. คือเป็นความสัมพันธ์แบบนี้อะค่ะ. เราต้องเป็นคนยอมง้อตลอดทั่งที่เราไม่ผิด. เขาขออะไรเราทำให้ได้. แต่เราขอบ้างเขาทำให้เราไม่ได้เลย. เรารักเขามาก เขาก็รักเรานะคะ เขาไม่มีใคร.แต่ช่วงนี้เขาเรียนเขาก็ไม่มีเวลาให้เราค่ะ คุยกันน้อย. เราก็น้อยใจ. เพราะเราก็เรียนแต่เราก็มีเวลาว่างให้เขาตลอด. มันแค่รู้สึกว่าสิ่งที่ให้ไปกับสิ่งที่ได้รับมันไม่เท่ากันอ่ะค่ะ. ไม่รู้จะทำไง เวลาทะเลาะกันเขาก็หนีนอนไม่งั้นก็ไม่คุยให้มันจบ เป้นตลอด สุดท้ายเราก็ต้องขอโทษ เพราะว่าพน.เราอยากเริ่มใหม่คุยดีๆ ไม่ทะเลาะกันเรื่องนี้ยืดเยื้อ. แต่ในใจเราก็ไม่เคยเคลียร์ซักอย่างได้แต่เก็บไว้. เราน้อยใจเขาก็ปล่อยเราไว้แบบนั้น. ไม่รู้จะทำยังไงแล้วกับความสัมพันะ์แบบนี้ แต่เราเชื่อว่าเรารักกันค่ะ.ต่อไปเราก็ยิ่งห่างกันมากไปอีก. ต่างคนต่างเรียน. เราก็ไปเรียนตปท. ยิ่งจะไม่ได้เจอ แต่เรารักเขามากเลยนะคะ ไม่เคยรักใครยอมใครมากเท่านี้แต่เวลาทะเลาะกันก้มีใจนึงที่แว้บขึ้นมาให้ปล่อยเขาไป แต่ไม่เคยทำได้เลย แค่เขาบอกรักเรา เราก็หายโกรธทุกอย่างแล้ว. แต่บางทีก็เหนื๊อยเหนื่อย. แค่อยากให้ช่วยออกความเห็นหน่อยนะคะ. คือใจเราสองจิตสองใจว่าจะอยุ่หรือไป
ปล.แฟนเป็นผญ.นะคะ.
รักกันแต่ไปด้วยกันไม่ได้
ปล.แฟนเป็นผญ.นะคะ.