ขอเล่าย้อนกลับไปนิดนึงนะคะ ตอนก่อนท้อง เป็นคนที่ไม่ชอบนอนกลางวันอยู่เเล้ว นอนไม่หลับ เเต่ถ้าตอนกลางคืน หัวถึงหมอนเมื่อไหร่ คือหลับลึกมาก ลึกเเบบไม่รู้สึกตัวตอนดึก มาตื่นอีกที เช้าเลย

ลูกวัย 1 เดือน ตอนกลางวันเราเลี้ยงได้เต็มที่ค่ะ เพราะสว่าง ถึงเเม้จะเหนื่อย จะง่วง เราก็หลับยาก ทีนี้เลยไปหนักสุดเอาตอนกลางคืน พอได้ยินเสียงลูกร้อง แอะๆ ขอกินนม ต้องลุกมาเอาลูกเข้าเต้าเเบบง่วงๆ งงๆ ลูกดูดไปสักพัก เเม่นี่ก็พลอยหลับไปด้วย เกือบหงายหลังหลายรอบเเล้ว หนักเปลือกตาจริงๆ ลืมยาก อีกอย่าง เปิดไฟให้สว่างเลยก็ไม่ได้ ได้เเต่เปิดโคมไฟสลัวๆ บรรยากาศยิ่งชวนให้เคลิ้มหลับไป ซึ่งไม่ชอบมาก บางทีลูกก็สำลักนม 2-3 ครั้งเลย

ทุกอย่างcontrolยากมากค่ะ ตอนกลางคืน เเม่เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง ค่อนข้างเครียดกับทุกอย่างในตอนกลางคืน บางทีหลับๆตื่นๆ ก็ลืมไปว่าให้นมลูกกี่ชม.เเล้ว (มีนาฬิกาดู ตื่นมาลืมหมด) ลูกแอะๆ ก็พยายามกล่อมให้หลับ เอาจุกหลอกให้ดูด ก็ไม่หลับ ที่จริงลูกหิวนม เเต่เราเข้าใจผิดว่า จะหิวได้ไง เพิ่งกินไปเมื่อครู่ (2ชม.ได้) คือ เบลอ สับสนไปหมดจริงๆ บางทีลืมดูผ้าอ้อมลูก เเละ เปลี่ยนให้ เพราะ โฟกัสเเค่เอาลูกหลับให้ได้ growth hormone จะได้หลั่ง

ช่วงเเรกๆสามีช่วยลุกมาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ เพราะ ยัง้จ็บแผลผ่าอยู่ เเละยังไม่ชินกับการเเหกตาตื่นดึกๆหลายๆรอบ พอพักหลังๆเราปรับตัวได้ เลยไม่ให้เขาทำ เพราะมันก็กระไรอยู่ เขาทำงานคนเดียว เลยให้เขาโฟกัสกับการนอนดีกว่า เเต่ก็ลุกขึ้นมา ช่วยหยิบจับ โน่นนี่นั่นบ้าง  

มีวิธีไหนที่ช่วยให้ออกจางภวังค์หลับลึก เเละ ตื่นยากนี้ได้บ้างคะ? มีใครเป็นเหมือนกันไหม? 

ปล.เป็นคุณเเม่มือใหม่ ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน ด้วยวุฒิภาวะในวัย 21 ปี.