เราอยากรู้ว่ามีใครเคยรู้สึกแบบเราบ้าง และผ่านมาได้ยังไง คิดยังไง ทำแบบไหน เผื่อเราจะลองดูบ้างค่ะ
เราเคยมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปนะ มีความฝัน มีเป้าหมาย มีอะไรหลายๆอย่างที่อยากทำ และมีความพร้อมที่จะทำมันให้เป็นจริงได้ แต่ชีวิตก็พังหมดทุกอย่าง ชีวิตมันจบลงแล้วจากการที่เราเป็นโรคหัวใจชนิดนึง มันเป็นโรคหัวใจที่ไม่ได้ทำให้ตายหรอก แต่มันทำให้เราทำอะไรแทบไม่ได้เลย(เราเป็นแบบรุนแรงหน่ะอาการเลยมากจนเสียสมรรถภาพในชีวิตประจำวันไป) และเป็นโรคที่ยังไม่มีการรักษาให้หายค่ะ รักษาเพื่อประคองอาการไปอย่างนั้นเอง
ตอนนี้เราก็มีชีวิตไปเรื่อยๆ ในแบบที่เราทำไหว แต่ไม่ได้มีความฝัน เป้าหมายอะไร อยู่เพื่อทำงาน กิน นอน ผ่านไปวันๆ วนลูปทุกวัน และก็อยู่เพื่อรอวันตายและรอสิ่งที่เรากลัวที่สุดคือ ถ้าวันนึงพ่อแม่จากไป เราจะอยู่ยังไง ใครจะพาไปหาหมอ ใครจะช่วยเรื่องค่ารักษา เวลาป่วยมากๆต้องทำยังไง ใครจะคอยดูแลเวลาอยู่รพ. หรือว่า เราจะป่วย ทรมาน อดอาหารตายอยู่ในบ้าน กว่าคนจะมาพบก็คงจนกว่ากลิ่นจะลอยออกไป
เราไม่ได้มีชีวิตเพื่อช่วยใครเลย เราแทบไม่ได้เป็นส่วนนึงที่มีประโยชน์อะไรต่อคนอื่น หรือสังคมเลย ชีวิตมันเหมือนไร้ค่ามากๆ ไม่มีความภูมิใจอะไรในตัวเองเลยซักนิด มันคนละเรื่องกับอดีตที่เราทำอะไรมากมาย
และที่บอกว่าเราไม่มีค่าพอที่จะเป็นที่รักของใคร คือชีวิตอย่างเราใครจะอยากเข้ามาในชีวิต ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม ถ้าเป็นเพื่อนอาจจะยังพอได้ที่ไว้พูดคุย เม้าท์มอยกัน แต่ไม่ใช่เพื่อนประเภทที่ว่าไปเดินเล่น shopping กินข้าวกัน และถ้าใครเข้ามาโดยที่ไม่รู้ว่าเราป่วยแค่ไหน เราก็ต้องบอกทุกอย่างกับเค้า ว่าเราไม่ได้มีค่าอะไรเลยนะสำหรับความสัมพันธ์ต่างๆ สมมุตินะถ้ามีความสัมพันธ์แบบแฟน เราเป็นแฟนที่ไปเที่ยวด้วยกันไม่ได้ ไปทำกิจกรรมอะไรด้วยกันได้น้อยมาก พูดง่ายๆคือมีความสัมพันธ์กันในชีวิตจริงแทบไม่ได้ ทำได้เพียงมีไว้คุยแก้เหงา เราเลยรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้มีค่าที่จะสร้างความสัมพันธ์ ซึ่งเราก็ไม่ได้โหยหาอะไรแล้วนะ ไม่ได้อยากมี เพราะมันชินแล้ว
แต่เวลานั่งเงียบๆคิดอะไรไปเรื่อย มันมักจะมีคำถามว่า แล้วเรากำลังมีชีวิตเพื่ออะไรอ่ะ ถ้าบอกว่าเพื่อพ่อแม่ งั้นถ้าวันนึงพ่อแม่ไปหมด เราก็สามารถเลือกที่จะตายได้แล้วใช่มั๊ย มันเหมือนชีวิตลอยเคว้งในหลุมดำ อย่างไร้จุดหมาย เราเคยคิดฆ่าตัวตายแต่ก็มีแต่คนบอกว่าอย่าทำ เราก็เข้าใจนะ แต่คนที่ห้ามๆเค้าบอกเราได้มั๊ยหล่ะว่าถ้าเราไม่ตายจะให้เรามีชีวิตไปทำไม หรือแค่รอให้ตายตามธรรมชาติเพราะมันไม่บาป? หรือถ้าเราถามตัวเองว่าจะฆ่าตัวตายไปทำไม เราก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่ามีเหตุการณ์อะไรที่ต้องทำให้ฆ่าตัวตาย แต่มันก็ไม่เห็นมีเหตุอะไรเลยที่ต้องอยู่ มันก็จะวนๆกับคำถามพวกนี้ค่ะ
เราเบื่อหน่ะ อยากมีความคิดแบบอื่นบ้าง อยากมีมุมมองอะไรในความย่ำแย่บ้าง หรือเผื่อมีใครที่เคยคิดแบบนี้แล้วหลุดออกมาได้ เราก็อยากลองดูนะ อยากรู้ว่ามันจะมีอะไรในชีวิตได้มากกว่านี้
เราก็กลัวนะว่าความอดทนกับชีวิตของเราจะหมดเร็วเกินไป เพราะทุกวันนี้เวลาเราอ่านข่าวคนฆ่าตัวตาย เราก็จะจดๆไว้ว่าเค้าตายด้วยวิธีไหนบ้าง จดไปงั้นแหล่ะ ไม่ได้ไปหาข้อมูลอะไรต่อ แต่เผื่อจะได้ใช้ซักวัน
ปล.เราเคยคุยกับนักจิตวิทยาและจิตแพทย์นะ แต่เราว่ามันเป็นทฤษฎีเกินไป มันไม่เห็นช่วยอะไรเลย เพราะปัญหาหลัก(เรื่องสุขภาพและการทำอะไรไม่ได้)มันยังอยู่ หน้าที่เค้าก็แค่พยายามพูดโน้มน้าวให้เราอดทนก็แค่นั้น เราว่าใครๆก็พูดได้ เพราะเค้าไม่เคยเป็นแบบเราไง ก็อยากรู้นะว่าถ้าเค้าเป็นแบบเราจะยังเข้มแข็งได้มั๊ย
เคยรู้สึกมั๊ยว่าชีวิตไม่มีค่าอะไร และไม่มีค่าพอที่จะเป็นที่รักของใคร
เราเคยมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปนะ มีความฝัน มีเป้าหมาย มีอะไรหลายๆอย่างที่อยากทำ และมีความพร้อมที่จะทำมันให้เป็นจริงได้ แต่ชีวิตก็พังหมดทุกอย่าง ชีวิตมันจบลงแล้วจากการที่เราเป็นโรคหัวใจชนิดนึง มันเป็นโรคหัวใจที่ไม่ได้ทำให้ตายหรอก แต่มันทำให้เราทำอะไรแทบไม่ได้เลย(เราเป็นแบบรุนแรงหน่ะอาการเลยมากจนเสียสมรรถภาพในชีวิตประจำวันไป) และเป็นโรคที่ยังไม่มีการรักษาให้หายค่ะ รักษาเพื่อประคองอาการไปอย่างนั้นเอง
ตอนนี้เราก็มีชีวิตไปเรื่อยๆ ในแบบที่เราทำไหว แต่ไม่ได้มีความฝัน เป้าหมายอะไร อยู่เพื่อทำงาน กิน นอน ผ่านไปวันๆ วนลูปทุกวัน และก็อยู่เพื่อรอวันตายและรอสิ่งที่เรากลัวที่สุดคือ ถ้าวันนึงพ่อแม่จากไป เราจะอยู่ยังไง ใครจะพาไปหาหมอ ใครจะช่วยเรื่องค่ารักษา เวลาป่วยมากๆต้องทำยังไง ใครจะคอยดูแลเวลาอยู่รพ. หรือว่า เราจะป่วย ทรมาน อดอาหารตายอยู่ในบ้าน กว่าคนจะมาพบก็คงจนกว่ากลิ่นจะลอยออกไป
เราไม่ได้มีชีวิตเพื่อช่วยใครเลย เราแทบไม่ได้เป็นส่วนนึงที่มีประโยชน์อะไรต่อคนอื่น หรือสังคมเลย ชีวิตมันเหมือนไร้ค่ามากๆ ไม่มีความภูมิใจอะไรในตัวเองเลยซักนิด มันคนละเรื่องกับอดีตที่เราทำอะไรมากมาย
และที่บอกว่าเราไม่มีค่าพอที่จะเป็นที่รักของใคร คือชีวิตอย่างเราใครจะอยากเข้ามาในชีวิต ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม ถ้าเป็นเพื่อนอาจจะยังพอได้ที่ไว้พูดคุย เม้าท์มอยกัน แต่ไม่ใช่เพื่อนประเภทที่ว่าไปเดินเล่น shopping กินข้าวกัน และถ้าใครเข้ามาโดยที่ไม่รู้ว่าเราป่วยแค่ไหน เราก็ต้องบอกทุกอย่างกับเค้า ว่าเราไม่ได้มีค่าอะไรเลยนะสำหรับความสัมพันธ์ต่างๆ สมมุตินะถ้ามีความสัมพันธ์แบบแฟน เราเป็นแฟนที่ไปเที่ยวด้วยกันไม่ได้ ไปทำกิจกรรมอะไรด้วยกันได้น้อยมาก พูดง่ายๆคือมีความสัมพันธ์กันในชีวิตจริงแทบไม่ได้ ทำได้เพียงมีไว้คุยแก้เหงา เราเลยรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้มีค่าที่จะสร้างความสัมพันธ์ ซึ่งเราก็ไม่ได้โหยหาอะไรแล้วนะ ไม่ได้อยากมี เพราะมันชินแล้ว
แต่เวลานั่งเงียบๆคิดอะไรไปเรื่อย มันมักจะมีคำถามว่า แล้วเรากำลังมีชีวิตเพื่ออะไรอ่ะ ถ้าบอกว่าเพื่อพ่อแม่ งั้นถ้าวันนึงพ่อแม่ไปหมด เราก็สามารถเลือกที่จะตายได้แล้วใช่มั๊ย มันเหมือนชีวิตลอยเคว้งในหลุมดำ อย่างไร้จุดหมาย เราเคยคิดฆ่าตัวตายแต่ก็มีแต่คนบอกว่าอย่าทำ เราก็เข้าใจนะ แต่คนที่ห้ามๆเค้าบอกเราได้มั๊ยหล่ะว่าถ้าเราไม่ตายจะให้เรามีชีวิตไปทำไม หรือแค่รอให้ตายตามธรรมชาติเพราะมันไม่บาป? หรือถ้าเราถามตัวเองว่าจะฆ่าตัวตายไปทำไม เราก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่ามีเหตุการณ์อะไรที่ต้องทำให้ฆ่าตัวตาย แต่มันก็ไม่เห็นมีเหตุอะไรเลยที่ต้องอยู่ มันก็จะวนๆกับคำถามพวกนี้ค่ะ
เราเบื่อหน่ะ อยากมีความคิดแบบอื่นบ้าง อยากมีมุมมองอะไรในความย่ำแย่บ้าง หรือเผื่อมีใครที่เคยคิดแบบนี้แล้วหลุดออกมาได้ เราก็อยากลองดูนะ อยากรู้ว่ามันจะมีอะไรในชีวิตได้มากกว่านี้
เราก็กลัวนะว่าความอดทนกับชีวิตของเราจะหมดเร็วเกินไป เพราะทุกวันนี้เวลาเราอ่านข่าวคนฆ่าตัวตาย เราก็จะจดๆไว้ว่าเค้าตายด้วยวิธีไหนบ้าง จดไปงั้นแหล่ะ ไม่ได้ไปหาข้อมูลอะไรต่อ แต่เผื่อจะได้ใช้ซักวัน
ปล.เราเคยคุยกับนักจิตวิทยาและจิตแพทย์นะ แต่เราว่ามันเป็นทฤษฎีเกินไป มันไม่เห็นช่วยอะไรเลย เพราะปัญหาหลัก(เรื่องสุขภาพและการทำอะไรไม่ได้)มันยังอยู่ หน้าที่เค้าก็แค่พยายามพูดโน้มน้าวให้เราอดทนก็แค่นั้น เราว่าใครๆก็พูดได้ เพราะเค้าไม่เคยเป็นแบบเราไง ก็อยากรู้นะว่าถ้าเค้าเป็นแบบเราจะยังเข้มแข็งได้มั๊ย