สวัสดีค่ะ !! ใครเคยแอบชอบใครสักคนไหม?
ตอนนี้เราแอบชอบคนนึงอยู่ ชอบมานานแล้ว เขาเป็นรุ่นพี่ห่างกับเรา2ปี เราชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เทอมสอง เราพึ่งเคยเห็นเขาตอนเทอมสองทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนนั้นเราอยู่ม1เป็นเด็กใหม่ก็ไม่ค่อยสนใจอะไร เอาง่ายๆเลยคืออยู่แต่กับเพื่อนกับเรียน เราไม่ค่อยรู้จักรุ่นพี่ที่โรงเรียนนอกจากจะมีพี่ๆเขามาทักเอง เอาง่ายๆคือทั้งไม่สวยและหยิ่งมากเวอร์555 และพอเทอมสอง รร ก็จัดกีฬาสีเราก็อยู่สีเหลืองและเราเป็นกองเชียร์คือเขามีกิจกรรมให้แข่งขันเยอะแยะแล้วแต่จะเลือกแต่เราไม่ค่อยสนใจเลยไม่ลงแข่งไรเลยสุดท้ายครูให้มาเป็นกองเชียร์ขึ้นสแตน ต้องซ้อมทุกวันพักกลางวันวันแรกที่ซ้อมเพลงมีรุ่นพี่มาคอยคุมกับครู เราได้เจอกับพี่คนนึงเขาอยู่ม 3 เขานั่งหลังเราตอนเรานีแหละเป็นครั้งแรกที่เราเจอกับพี่คนนี้ ตอนนั้นเรากำลังนั่งเซงเพราะเบื่อมากและตอนนั้นก็ไมม่ได้สนใจว่าใครเข้ามาในห้องมานั่งหลังเราแต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงพี่เขาหัวเราะก็เลยหันไป..หันไปเห็นพี่เขายิ้มหัวเราะกับเพื่อน ความรู้สึกตอนนั้นคือ ใครวะ ยิ้มน่ารัก พอหลังซ้อมเสร็จเราก็บอกเพื่อนว่าชอบพี่คนนี้เพื่อนเรานี่คือไวมากไปสืบประวัติพี่เขามาให้พอกลับบ้านเพื่อนทักมาในเฟสเอาชื่อเฟสพี่เขามาให้คือเพื่อนเราแบบเออคือโคนันเลยสืบเก่งจ้าา  เราก็แอดไปและทักไปคุยเลย555 พี่เขาคุยดีมากมีครับทุกคำ ก็คุยมาเรื่อยๆแต่ทักไม่บ่อยเพราะไม่กล้าเราเขิลทุกครั้งที่เจอ ทุกๆวันเราจะแอบเดินผ่านห้องละมองเข้าแถวก็มองไปกินข้าวยังบอกให้เพื่อนรีบจองที่ตรงข้ามกับโต๊ะพี่เขา หลังๆเราก็ไม่ค่อยคุย พอเราขึ้นมอสองคือเราก็ชอบพี่เขาเคยเอากำไรข้อมือที่สมัยนั้นเราฮิตเอาไปให้แต่ตอนนั้นตั้งใจไม่อยากให้คือไม่กล้าให้แต่เพื่อนแม้งเอาไปให้เฉยวันน้นเป็นวันสอบวันที่สองพักกลางวันเพื่อนก็เอากำไรข้อมือมาคืนมันบอกว่าพี่เขาให้เอามาคืนเขาบอกเลิกยุ่งกับเขาเหอะ ความรุ้สึกตอนนั้นคือจำได้ดีเสียใจมากแต่ไม่รุ้ทำไมใจเต้นและน้ำตาก้ไหลมาเองขึ้นห้องสอบก็สะอึกสะอื้นครูก็มองเพื่อนข้างหลังก็มาลูบไหล่เบาๆ หลังจากนั้นเราก้ไม่ได้คุยกับเขาพยายามหลบหน้ามาตลอดแต่ก็คอยมองตลอดเหมือนกันในเฟสเราก็ติดดาวให้เขาและเป็นคนกดใลค์แรกของโพสเขาเสมอ  พอเราขึ้นมอสามเราก็ทำตัวแบบเดิมเราพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีขึนกว่าเดิมทั้งด้านการเรียนด้านหน้าตา คือเราชอบเขามาตลอดอ่ะแต่เราคิดอยู่แล้วว่าเขาไม่ได้สนใจเลยทำทุกอย่างให้ตัวเองดีขึ้นแต่พี่เขาดีมากเลยนะเราสังเกตเขาทุกวันมาสองสามปีและจากการที่คนอืนเล่ามาพี่เขาเป็นคนที่ครูทุกคนเอ่ยชม แต่สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคงจะเป็นเรื่องของเราที่เราไม่แน่ใจว่าตอนนี้เกือบทั้ง รร รู้ว่าเราชอบพี่คนนี้คือที่ผ่านมาทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ทั้งรุ่นน้องก็เข้ามาแซวบางคนก็ถามว่าชอบพี่เขาหลอ แต่ก็แหงละสิเวลาพี่เขาผ่านหน้าห้องเราหรือเดินผ่านที่ไหนเพื่อนเราก็แซวพี่เขาและก็เราพี่เขาก็ยิ้มบ้างบางครั้งก็นิ่ง มันมีหลายๆอย่างเลยที่เราบังเอิญได้อยู่ใกล้ชิดเขามากคือเพื่อนเขาทั้งห้องรู้จักเราได้ไงไม่รู้ยิ้มให้เราตลอดถมรู้จักชื่อเราอีก พอพี่เราขึ้นมอสี่ เราเลือกที่จะเรียนสายวิทคณิต สาเหตุหนึ่งที่มีส่วนให้เราเลือกเรียนสายนี้เพราะพี่เขา เราอยากดีในสายตาเขาด้วยไรงี้แต่สาเหตุสำคัญก้มีนะทั้งเรื่องของอาชีพในอนาคต เอ่อลืมบอกเราก็เคยมีแฟนนะในช่วงเวลาที่ผ่านาและแฟนเราทุกคนรุ้หมดว่าเราชอบพี่เขาแต่ไม่มีใครเคยว่าเราเรื่องที่เราชอบพี่เขาสักคน  และมีครั้งนึงครูที่เราต้องเรียนวิชาไทยเขาไม่มาเลยได้ครูประจำชั้นพี่ที่เราชอบมาสอนแทนเขาเลยให้มาเรียนห้องที่พี่เขาเรียน ในตอนนั้นครูเขากำลังคุยกับพี่ที่เราชอบกับเพื่อนพี่เขาอยู่สองคนไม่รู้ว่าเรื่องไรแต่ครูให้เรากับเพื่อนมานั่งตรงโต๊ะอีกฝั่งนึงซึ่งมีตู้กั้นกลางทำให้เรามองไม่เห็นพี่เขาและจู่ๆเพือนมันก็เรียกเราไปบอกว่าพี่เขาถอดชุดพละไว้เราเลยเดินไปอีกโต้ะนึงเพื่อนทีนั่งโต๊ะนั้นก็รู้ใจยื่นให้เลยข้าเราก็เหมือนพวกโรคจิตอ่ะเราเอามาดมละก็พับให้เขาเพื่อนแบเบแซวกันยกใหญ่คืออายมากและครูก็ตะโกนมาว่าเบาๆเราเลยใช้มือลูบละวิ่งมานั่งพอดีกับที่พี่เขาเดินมาพอดีละเราก็ไม่มองพี่เขาเรียนห้องติดกับเราซึงห้อมันเป็นกระจกไงมันมองเห้นและครูที่เราสนิทด้วยเขาก้สอนห้องพี่ที่เราชอบคือครูเขาก็มาเคาะกระจกแซวเราและก็เดินมาเคาะอีกรอบละก็พาพี่ที่เราชอบมาด้วยเราตกใจมากรีบเอาหนังสือขึ้นมาปิดหน้าจนเพื่อนบอกไปแล้วแล้ว็แซวกันใหญ่มันบอกว่าพี่เขายิ้มด้วยยิ้มกว้างมากพลอากมากเสียดายอ่ะ555  ในช่วงที่ผ่านมาเรามีความสุขมากในหลายๆอย่างและความสุขของเราส่วนหนุ่งก็มีพี่เขาด้วย เขาคือคนที่ทำให้เราอยากพัฒนาตัวเองในหลายๆอย่างให้เหมาะกับเขาและสิ่งที่เราทำเพื่อพัฒนาตัวเองมันก็คุ้มมากเราเป็นที่รู้จักอยู่บ้างมีรุ่นพี่มาทักรุ่นน้องรุ้จักกิจกรรมเราก้ลงแข่งแต่ส่วนมากได้รางวัลในด้านภาษาไทยพวกเขียนเรียงความ แต่งกลอน และมอสี่เราได้ถูกจัดเลือกให้เป็นพิธีกร ในกิจกรรมหลายๆอย่างนี่แหละ จนตอนนี้พี่เขาจบมอหกแล้ว และเราก็ขึ้นมอห้า ตอนปัจฉิม เราฝากเพื่อนเอาดาวที่เราพับใส่โหลแก้วไปให้พี่เขา เพราะเราไม่กล้าตั้งแต่มอสองที่พี่เขาบอกให้เราเลิกยุ่งเราก็ไม่ล้าพูดล้าเข้าไปคุยกับเขาอีกเลยแต่เคยมีตอนเรากดโบกมือในเฟสไปและพี่เขาตอบกลับมาก็ำด้คุยนิดน่อยเพราะหลังจากวันนั้นเราได้สนิทกับเพื่อนพี่เขาคนนึงเขาเป็นเพือนผู้หญิงที่สนิทกับพี่ที่เราชอบมากที่สุดเขาบอกว่าเขาเป้นคนบอกให้พี่คนที่เราชอบเลิกคุยกับเราเองเพราะพี่ที่เราชอบเขาไม่ได้ชอบเราเขาไม่อยากให้เราเสียใจหรือให้ความหวังเลยมาปรึษาพี่ผู้หยิงและพี่ผู้หญิงเลยบอกให้อ่านแชทเราและไม่ต้องตอบ (กลับมาที่วันปัจฉิมพี่เขาเนอะ) หลังจากที่เพื่อนเอาดาวไปให้พี่เขาเราก็นั่งมองพี่เขาตลอดพอเราเจอเพื่อนพี่เขาอีกคนที่สนิทกับเราบ้างแหละเขารุ้ว่าเราชอบเพื่อนเขาเขาก้ยิ้มให้เราทักทายเราตลอดเราเลยเอาพวงมาลัยห้อยคอให้พี่เขาแต่พี่เขาบอกไม่เป็นไรเอาไปให้พี่ที่เราชอบเถอะและพี่เขาก็เดินไปสองสามเก้าวไปห้อยพี่ที่เราชอบและก็หันมายิ้มให้เราแต่ตอนนั้นพี่ที่เราชอบเขาหันมาแต่เรานี่แหละเดินหนีพอจะจบงานปัจฉิมเขาเก็บของกันแล้วเพื่อนเรามันดันลากเราไปขอพี่เขาถ่ายรูปเราไม่ยอมแต่ลากแม้งสี่คนและมันก้บอกพี่ที่ชอบเราว่าถ่ายรูปกับเพื่อนหนูหน่อยพี่เขายิ้มและบอกมาครับโอ้ยได้ใกล้ชิดแบบจริงจรังมาก และคำพูดสุดท้ายที่เราพูดกับพี่เขาก่อนเราจะเดินหนีคือเราบอกเขาว่าโชคดีนะพี่ พี่เขายิ้มและก็ก้มหัวให้เราเราก็เลยได้ห้อยป้ายที่เขียนว่าcongratulations ...  
และหลังจากนั้นเราก็รู้สึกว่าเราเสียใจเราหดหู่ มากๆด้วยเราคิดถึง และทุกครั้งที่เราเดินผ่านทีที่เคยเจอเขาเราก็น้ำตาจะไหลตลอด

เวลาจะทำให้เราดีขึ้นจริงหรือป่าวคะ เพื่อนเราบอกว่าให้ระบายหรือเล่าคววามทรงจำสิ่งที่อยากพูดออกมามันจะดีเองแต่ก็ไม่เห็นได้ผลยิ่งคิดถึงมากอีก ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ ทำใจกันยังไงบ้าง???