ยาวหน่อยนะครับ แต่น่าจะช่วย จขกท ได้
เคยทำงานที่บริษัทหนึ่ง จบใหม่พร้อมเพื่อนเงินเดือนเท่ากันทุกปีขึ้นเท่ากัน จนมาปีที่3 เพื่อนได้ขึ้นเงินเดือนแต่ผมไม่ได้ พอถามหัวหน้าเค้าบอกงบไม่พอเพิ่มให้ทุกคนเลยให้เพื่อนผมที่น่าจะไปได้ไกลกว่า (คำตอบนี้ชอคมากครับสำหรับผม มันหมายถึงที่เราทุ่มเทมาตอนนี้เราไม่ได้เป็นคนสำคัญของบริษัทแล้ว) ความรู้สึกน่าจะประมาณ จขกท แต่ของผมมันงงกว่า กลับมาคิดหนักมากว่าเราไม่ดีตรงไหน เราพลาดตรงไหน อาจจะเข้าข้างตัวเองแต่ผมไม่ได้รู้สึกว่าด้อยกว่าเพื่อนเลย เลยเก็บความรุ้สึกนี้ไว้ ทุ่มเททำงานมากกว่าเดิม งานไหนๆถ้าไม่ติด ไม่ใช่หน้าที่โดยตรงผมก็รับหมด เรียนรู้ให้มากที่สุด ระหว่างนี้ก็เริ่มสมัครที่ใหม่ๆเรื่อยๆ ของผมลาครึ่งวันได้ ก็บอกว่าลาไปโรงบาลบ้าง ทำธุระบ้าง จริงๆคือไปสัมภาษณ์ 555 จนได้ที่ๆให้เงินเดือนมากกว่าเพื่อน ผมก็ยื่นลาออกเลยครับ วันที่ยื่นหัวหน้ารั้งตัวไว้บอกจะขึ้นเงินให้เท่าที่ใหม่ให้ บอกว่ากะวางผมให้ขึ้นไปตำแหน่งสูงๆ ไม่รู้เค้าพูดตามธรรมเนียมรึเปล่าแต่มันทำให้ผมสะใจมาก ยังจำความรู้สึกวันนั้นได้ดี มันทำให้ผมยิ้มทั้งวัน ความหวานหลังความขมมันหอมหวานมากจริงๆ ถ้าวันนั้นผมปล่อยความคิดอิจฉานี้ไปผมคงไม่ได้รู้ว่า ”ยังมีที่ๆเห็นค่าคุณมากกว่า” ถ้า จขกท คิดว่าการที่เพื่อนเรียน ตปท แล้วสมควรได้เงินมากกว่าก็ต้องปล่อยวาง แต่ถ้าคิดว่า จขกท ก็มีความสามารถไม่แพ้เพื่อน ก็ให้พัฒนาตัวเองและหาที่ๆเหมาะกับคุณ โชคดีครับ
ปล.สุดท้ายหลังจากทำได้2ปี ผมก็สอบเข้าราชการได้ครับ เพราะผมเริ่มขี้เกียจกับงานบริษัทที่ต้องพัฒนาตลอดเวลาละครับ