คือเมื่อก่อนเคยมีแฟนค่ะ แต่ก็จบกันไปแบบไม่ดี 
ทะเลาะกันบ่อย แล้วแฟนเก่าก็นอกใจบ่อยค่ะ
ก็รักๆ เลิกๆ อยู่แบบนั้น
จนวันนึงเราเริ่มคิดได้ ตัดสินใจปล่อยเขาไปค่ะ
เพราะอยู่ไปก็มีแต่ระแวง ไม่มีความสุข 
ตอนนั้นเรางี่เง่าด้วยแหละค่ะ อารมณ์ตอนนั้นเป็นความรักแบบเด็กๆ เลยค่อนข้างเอาแต่ใจ 

จากนั้นผ่านมาหลายปี เราก็มีคนคุยบ้าง 
พอเริ่มเปิดใจ เริ่มจริงจัง คนที่คุยๆ อยู่และเหมือนกำลังจะไปได้ดีก็ไปมีคนอื่นอีก หายไปไม่บอกไม่กล่าว
ไปรู้อีกทีตอนเขาลงรูปคู่กัน ช็อกมั้ยล่ะ 555

จากนั้นก็ไม่ได้คุยกับใครเลย มีแต่ไปชอบเขาแล้วก็นก
แต่มีอยู่คนนึงที่เราไปแอบชอบเขา คือชอบมากๆ 
เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงชอบมากขนาดนั้น ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ตัดสินใจอยู่เป็นเดือนๆ ว่าจะบอกชอบเขาดีมั้ย (เขาเป็นเพื่อนในเซค สาขาเดียวกัน)
จนตัดสินใจสารภาพกับเขาค่ะ 

พอได้บอกไปมันก็ดีนะคะ เขาก็เหมือนจะโอเคกับเรา
ตอนนั้นเราแฮปปี้มาก แต่สุดท้ายอะไรหลายๆ อย่าง
ไม่ว่าจะเรื่องเพื่อน เรื่องอื่นๆ มันก็ทำให้เราผิดหวัง
ไม่มีทางไปต่อได้ ยอมรับว่าตอนนั้นเจ็บหนักมาก
เพราะเทความรู้สึกให้เขาไปหมด จะเรียกว่ารักเลยก็ได้ 
เราเลยพยายามทำใจ ตัดใจทุกทาง 
บอกตรงๆ ทรมานมาก กว่าจะหลุดออกจากความรู้สึกนั้นแล้วยอมรับความจริงได้ก็หนักเอาการอยู่เหมือนกันค่ะ
 
(แต่ไม่ได้คบกันนะ คุยยังไม่ค่อยได้คุยเลยค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมเราถึงเอาใจไปผูกกับเขาได้ขนาดนั้น ตอนนี้เรียนจบแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายกันแล้วค่ะ) 

จากนั้นมาเราก็ไม่ได้อะไรกับใครอีกเลย มีไปชอบเขาบ้าง แต่ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น อารมณ์แบบปลื้มๆเฉยๆ แล้วก็ผ่านไป ไม่มีอะไร 

ด้วยความที่เราไม่ได้มีแฟนมานานด้วยมั้งคะ บวกกับความรักที่ผ่านมามันมันไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ด้วย
พังมาตลอด มีแต่ความไม่ชัดเจน เราเลยกลัวไม่กล้าให้ใจใครมาก

จนมาเจอแฟนคนปัจจุบันค่ะ
เขาดีนะคะ เข้าใจเราในหลายๆ อย่าง และที่สำคัญ 
เขาให้ความชัดเจนกับเราโดยที่เราไม่ต้องร้องขอเลย
ใส่ใจ และเทคแคร์ดีค่ะ 
ซึ่งเราก็รักเขานะ รักจริงๆ แต่เรารู้สึกว่าเรารักได้ไม่สุดใจอ่ะค่ะ เรารู้สึกว่าเราให้เขาได้ไม่เต็มร้อย ทั้งๆ ที่เป็นแฟนกันแล้ว

เรากลัวว่าเราจะผิดหวังอีก เพราะก่อนหน้านั้นเราไม่มีใคร จิตใจเราปกติ อิสระ แต่พอมีความรักมันจะฟุ้งซ่าน
คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย 

คือกับแฟนคนนี้เราก็เชื่อใจเขานะคะ
ให้เวลากับเขา

(เหมือนเริ่มโตขึ้นเหตุผลมันก็จะมากขึ้น ใช้อารมณ์น้อยลง พยายามทำความเข้าใจเขา เราก็คิดว่าเราไม่งี่เง่าแล้วนะ อาจจะมีอ้อนบ้าง งอแงบ้าง แต่ไม่ให้มากไป ประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เราย้อนกลับไปดูตัวเองว่าเมื่อก่อนงี่เง่าเกินไป อีกฝ่ายก็เหนื่อย เวลาทะเลาะกันก็บั่นทอนความรู้สึก เสียความรู้สึกทั้งสองฝ่ายด้วย)

คนนี้เราเลยทำความเข้าใจเขา ให้ความเชื่อใจเขา
ไม่ค่อยไปจุกจิกอะไรเขามาก
อยากทำอะไรก็ให้เขาทำไป
ไม่เคยไปขัดไปวีน หรือว่าเขา เขาค่อนข้างติดเกมค่ะ
แต่ที่ดีก็คือ เขาไม่เคยละเลยเรา อาจจะมีตอบช้าไปบ้าง
แต่ก็ไม่เคยหายไปไหน ก่อนนอนก็จะคอลหาทุกวัน
ถึงจะไม่รู้จะคุยอะไรก็เถอะ บางทีก็เงียบๆ
กับคนนี้เขาดูจริงใจดีอ่ะค่ะ
เราไม่ขออะไรมากแค่ไม่โกหกเรา ซื่อสัตย์และชัดเจนกับเราแบบนี้
เพราะเคยคุยกันแล้ว ว่าเชื่อใจมากนะ
แต่ถ้ามีเรื่องผู้หญิง หรือนอกใจมาแค่ครั้งเดียวคือเลิกเลยนะ ไม่มีโอกาสให้เป็นครั้งที่สอง
เพราะถ้ามันเกิดขึ้น อะไรๆ คงจะไม่เหมือนเดิม
โดยเฉพาะความไว้ใจ
เราไม่อยากมาระแวงอะไรแบบนี้อีกแล้ว
ซึ่งเขาก็โอเคนะ เขาบอกว่าตัวเขาเองก็เหมือนกัน

ก็โอเค เราก็อยากรู้ว่าเราจะรักษาความสัมพันธ์นี้ไปได้นานแค่ไหน

แต่เราก็อดกลัวไม่ได้อยู่ดีอ่ะค่ะ ตอนนี้มันดีอยู่ก็จริง
แต่มันก็ยากนะคะ ที่จะประคองความสัมพันธ์ให้มันอยู่ตลอดไป
ใจคนจะเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ถ้าไม่ใช่เขา ก็อาจจะเป็นเราเอง และเรากลัวการเปลี่ยนแปลง
บางครั้งเราก็คิดว่าเราเป็นแบบนี้มันดูน่าเบื่อ หรือจืดชืดไปหรือเปล่า เขาจะเบื่อเรามั้ย

เรายอมรับว่าเรากลัวตัวเองจะกลับไปเสียใจหนักๆ เหมือนเมื่อก่อน ถึงแม้จะพอยอมรับความเป็นจริงได้บ้างแล้วก็เถอะ
แต่ก็ยังไม่กล้าเทใจให้เขาทั้งหมด เรารักเขาได้ไม่เต็มร้อย ทั้งๆ ที่เราก็รักเขา 

เราควรจะทำยังไงดีคะ ความรู้สึกแบบนี้มันรบกวนจิตใจเรามากเลย 

ปล. ขอปรึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องที่คุยกันทุกวันจนไม่รู้จะคุยอะไรกันแล้ว เพราะบางทีโทรหากันแล้วก็เงียบๆ ไม่มีเรื่องจะคุย กลัวจะน่าเบื่ออ่ะค่ะ

เพื่อนๆ มาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ

ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ เราพิมพ์ยาวไปหน่อย
ถ้าผิดพลาดยังไง ขออภัยนะคะ