ถ้าหนูหนีออกจากบ้าน

คือหนูมีปันหากับทางบ้าน แม่หนูเสียตั้งแต่หนูป.6 หนูไม่ได้อยู่กับพ่อ พ่อให้มาอยู่กับย่า ช่วงแรกๆก้ดีอยู่พอมาปีที่แล้วหนูจะขึ้นม.4 ย่าไม่ให้เรียนต่อบอกว่าพ่อไม่มีเงิน หนูก้ลั่นที่จะเรียน จนจบ พอปีนี้หนูขึ้นม.5 ย่าก้จะให้หยุดเรียนเพราะพ่อไม่มีเงิน พ่อหนูมีแม่ไหม่ค่ะแน่นอนว่าเขาต้องเอาเข้าบ้านเขาจึงให้หนูมาอยู่กับย่าเขามีลูกไหม่ ลูกเขาน่ารักทำไรก้ถูกใจ อยากได้อะไรก้ให้ เขาได้อยู่เป้นครอบครัวดูอบอุ่นดี มองกับมาที่ตัวหนู ไม่ได้คุยกับพ่อเลยพ่อไม่ให้เงิน นอกจากโทรไปขอไปซื้อของทำการบ้านไปถ่ายค่ารถประจำแต่พ่อก้บอกให้เอาที่อา พอหนูเจอน้องที น้องก็บอกพ่อซื้อโน้นให้หนูพ่อซื้อนี่ให้หนูเยอทีไรพูดทุกที พอล่าสุดที่เจอน้องบอกพ่อซื้อรองเท้าให้ทั้งๆที่น้องมันก้มีสี่ห้าคู่ หนูก้เฉยๆ พอกลับมาบ้านหนูซื้อยำไก่มาหนูแบ่งไว้ ย่าเดินมาเห้นหนูกำลังกิน เขาก็ว่าหนูว่ายัดแต่รูปากตัวเอง อาเดินมาเขาถามไม่กินข้าวเราะ หนูก็เฉยๆและก้ผสมที่เเบ่งไว้ให้เขาเเล้วหนูก้เดินลงบ้าน เขาถามว่าไปไหน หนูบอกไปห้องน้ำ กินกันไปเหอะ และหนูก้ไปนั่งอยู่หลังบ้านนอกรั้ว มืดแล้วหนูถึงเข้าบ้านหนูนั่งร้องไห้ หนูเครียดพ่อก็ไม่ให้ไปยุ่งกับญาติทางแม่เลย แต่พ่อก็ไม่สนใจความรู้สึก โดนย่าด่าทุกเช้ากลางเย้น ก่อนนอนก้ยังโดน เวลาปิดเทอมหรือเสาร์อาทิตย์หนูก็ต้องทำงานกับอา ต้องเข้าไร่ ต้องตัดอ้อย ฉีดยา ปลูกอ้อย ตัดไม้ ทำทุกอย่างที่อาไปทำ พอหนูมีเงินหนูก็ซื้อกับข้าวซื้อของเข้าบ้านหนูไม่เคยลืมบุญคุณใคร แต่หนูก็มักจะโดนด่าบ่อยๆ หนูเหนื่อย หนูเครียด หนูอยากไปตั้งต้นชีวิตเอง หนูยอมไม่เรียนเพื่อหาเงินเองได้ แต่หนูไม่รู้จะไปไหน หนูปรึกษาเพื่อนโดยไม่พูดความจิงแต่ทำเหมือนว่าจะทำงานพาสทาม เพื่อนก็เเนะนำให้ไปทำกับแม่เพื่อน แต่อยู่ต่างจังหวัดแล้วไกลมาก มีที่อยู่กินฟรี แต่เป็นร้านอาหาร อีกคนก็บอกว่าไปอยู่อีกบ้านกับเพื่อน พากันหางานทำ ถ้าไม่มีก็อดไปด้วยกัน หนูก็รู้สึกดีที่เพื่อนยังพอช่วย แต่ถ้าหนูไม่ไหวจิงๆหนูจะไปดีไหมค่ะ ขอความคิดเห็นเตือนใจหน่อยค่ะ